فیلم Throne of Blood 1957

یکی از فیلم‌هایی که آکیرا کوروساوا در دهه ۱۹۵۰ ساخت و به کلاسیک تبدیل شد، تخت خون است. این فیلم اقتباسی از مکبث شکسپیر است که در ژاپن فئودالی رخ می‌دهد و نشان می‌دهد که تمایل به قدرت ویژگی همیشگی جامعه انسانی است. واشیزو (شخصیت مکبث، با بازی توشیرو میفونه) یک سرباز است که در خدمت لرد قلعه توری عنکبوتی قرار دارد. در حین سوارکاری...

یکی از فیلم‌هایی که آکیرا کوروساوا در دهه ۱۹۵۰ ساخت و به کلاسیک تبدیل شد، تخت خون است. این فیلم اقتباسی از مکبث شکسپیر است که در ژاپن فئودالی رخ می‌دهد و نشان می‌دهد که تمایل به قدرت ویژگی همیشگی جامعه انسانی است. واشیزو (شخصیت مکبث، با بازی توشیرو میفونه) یک سرباز است که در خدمت لرد قلعه توری عنکبوتی قرار دارد. در حین سوارکاری در جنگلی با هم‌رزمان و دوست دوران کودکی‌اش، میکی (شخصیت بانکو، با بازی مینور چیاکی)، با یک روح جنگلی مواجه می‌شوند که پیشگویی می‌کند هر دو به مقام بالاتری خواهند رسید و در نهایت واشیزو بر قلعه توری عنکبوتی حکومت خواهد کرد. هرچند واشیزو ادعا می‌کند که تمایلی به تصاحب تخت ندارد، اما روح جنگلی می‌تواند به دل او نفوذ کند، همان‌طور که همسرش آساژی (شخصیت لیدی مکبث، با بازی ایزو یامادا) نیز او را به قتل هر رقیبی تحریک می‌کند. به این ترتیب، میفونه به‌طور ناگزیر به سمت ارتقاء خود و همچنین سقوطش پیش می‌رود. با اینکه این فیلم اقتباسی از شکسپیر است، شیوه حرکت بازیگران در برابر دوربین بسیار تحت تأثیر تئاتر ژاپنی به نام نوه قرار دارد. بخش عمده‌ای از فیلم با بازیگری‌های قوی و حالات صورت بازیگران اصلی منتقل می‌شود: حالت‌های افراطی و ناله‌های میفونه؛ چهره غم‌زده چیاکی که گویی از سرنوشت خود آگاه است؛ و آرامش ترسناک یامادا، که یک قاتل بی‌رحم است حتی اگر شخصاً کسی را نکشد. طراحی صحنه کوروساوا بسیار دقیق است و واقعاً حس بازگشت به ژاپن ادو را منتقل می‌کند. علاوه بر این، با فیلم‌برداری در بخشی سرد و مه‌آلود از ژاپن، چشم‌انداز به‌خوبی وضعیت دشواری را که شخصیت‌ها در آن قرار دارند، منعکس می‌کند. این فیلم یکی از آن آثار است که هر فردی با تحصیلات خوب در رشته‌های انسانی (که منظورم حداقل آشنایی کلی با مکبث است) باید ببیند و احتمالاً از آن لذت خواهد برد. زیرا این فیلم بر اساس یک تم جهانی ساخته شده که به‌طرز شگفت‌انگیزی توسط شکسپیر بسته‌بندی شده است، داستان آن ساده و جذاب است، علی‌رغم زمینه‌ای عجیب. اما از آنجا که بینندگان به راحتی می‌توانند داستان را دنبال کنند، تزئینات ژاپن فئودالی با آداب و رسوم خاص خود، جذابیتی خیره‌کننده به آن می‌بخشد و کوروساوا این دنیا را با جزئیات غنی به تصویر کشیده است. نمی‌دانم آیا کمبودهای پس از جنگ هنوز در سال ۱۹۵۶ که کوروساوا تخت خون را فیلم‌برداری کرد، وجود داشت یا خیر، اما به نظر می‌رسد که هیچ هزینه‌ای در اینجا صرفه‌جویی نشده است. به نظرم این یک داستان تراژیک-ماجراجویانه فوق‌العاده است که در میان اقتباس‌های آزاد متعدد از شکسپیر که در طول سال‌ها ساخته شده‌اند، به‌خوبی درخشان است. کوروساوا نمایشنامه اسکاتلندی را به شیوه "نوه" ارائه می‌دهد که تفسیر مرموز و محکم‌کار شده‌ای از داستان خیانت، قدرت و جنون را به نمایش می‌گذارد. توشیرو میفونه در نقش "واشیزو" فوق‌العاده است، کسی که پس از گم شدن با همکارش (مینور چیاکی) در جنگل غم‌انگیز "توری عنکبوتی"، پیشگویی مبهمی دریافت می‌کند که روزی او نیز مقدر است بر "قلعه توری عنکبوتی" حکمرانی کند... در ابتدا از آغاز این مسیر reluctant است، اما به زودی تحت تأثیر این جاه‌طلبی و نصایح نادرست همسرش (ایزو یامادا) قرار می‌گیرد و به مسیری استبدادی می‌رود که فقط می‌تواند به فاجعه‌ای برای همه منجر شود. بازیگران داستان را به‌خوبی ارائه می‌دهند و به‌خوبی تحت تأثیر جذابیت صحنه‌ها و ریتم تند قرار می‌گیرند. به نظر من، این فیلم در سیاه و سفید به‌مراتب بهتر عمل می‌کند - هیچ حواس‌پرتی رنگی از سینماتوگرافی غم‌انگیز جنگل یا معماری قلعه و بسیج ارتش‌های بزرگ وجود ندارد - به‌ویژه در صحنه‌هایی که در زمستان می‌گذرد؛ و واقع‌گرایی کلی سناریوها به راحتی با سناریوهای اسکاتلند قرن یازدهم قابل مقایسه است. پس از به اوج رسیدن جنون صحنه‌های پایانی، اجراها قابل قبول می‌شوند و در نهایت، تقریباً برای "واشیزو" احساس ناراحتی کردم. فوق‌العاده است.