فیلم The Last Detail 1973

**درامای Slice-of-life درباره سربازان پس از جنگ ویتنام در جبهه شرقی خانه** دو درجه‌دار در نرویک، ویرجینیای شمالی (جک نیکلسون و اوتیس یانگ) به جزئیات گشت ساحلی منصوب می‌شوند تا یک ملوان ۱۸ ساله و naïve (رندی کواید) را به زندان دریایی پورتسموث، درست در آن سوی مرز ساحلی مِین ببرند. آنها تصمیم می‌گیرند در طول مسیر، روز خوبی برای این «پسربچه» بسازند و در چند...

**درامای Slice-of-life درباره سربازان پس از جنگ ویتنام در جبهه شرقی خانه** دو درجه‌دار در نرویک، ویرجینیای شمالی (جک نیکلسون و اوتیس یانگ) به جزئیات گشت ساحلی منصوب می‌شوند تا یک ملوان ۱۸ ساله و naïve (رندی کواید) را به زندان دریایی پورتسموث، درست در آن سوی مرز ساحلی مِین ببرند. آنها تصمیم می‌گیرند در طول مسیر، روز خوبی برای این «پسربچه» بسازند و در چند ماجرای غیرمنتظره به او کمک کنند. «آخرین جزئیات» (۱۹۷۳) یک فیلم جاده‌ای در شمال‌شرق آمریکا است که در دوره‌ی گذار از پاییز به زمستان (تیراندازی در نوامبر تا ژانویه) ساخته شده است. در حالی که این فیلم یک درام واقع‌گرایانه است، همچنین یک کمدی تاریک با نظرات جالب و سرگرم‌کننده درباره زندگی، ارتش آمریکا، فساد، بی‌عدالتی، دوستی، تفریح، حماقت، روابط جنسی و غیره نیز هست. همان‌طور که انتظار می‌رود، صحبت‌ها و شوخی‌های شخصیت‌های جوان در ارتش اغلب حاوی محتوای بزرگسالانه است. دوست نیکلسون، دنیس هاپر، از الگوی این فیلم برای ساخت فیلم مشابه «چیزهای فراموش‌شده» دو دهه بعد (۱۹۹۴) استفاده کرد. در حالی که این فیلم کمتر شناخته شده است، «چیزهای فراموش‌شده» فیلمی سرگرم‌کننده‌تر است. این یکی گاهی اوقات کمی پیش پا افتاده به نظر می‌رسد، مانند زمانی که شخصیت‌ها در اتاق هتل در زیرپوش‌هایشان مشغول نوشیدن و گپ زدن هستند. فیلم مشابه دیگری نیز به نام «خوش‌شانس‌ها» (۲۰۰۷) وجود دارد. در حالی که احساس می‌کنم «آخرین جزئیات» از سه فیلم ذکر شده ضعیف‌تر است، اما به‌طور قطع ارزش تماشا را دارد. مدت زمان فیلم ۱ ساعت و ۴۴ دقیقه است و در مکان‌های واقعی فیلم‌برداری شده است، همان مسیری را که این سه نفر طی می‌کنند، به جز تورنتو که به‌عنوان نرویک در پرده اول و همچنین صحنه‌ای از مدرسه خیالی کالوین کالیج جونیور های در نظر گرفته شده است. بقیه فیلم در ویرجینیای ساحلی، واشنگتن دی‌سی، نیویورک، ماساچوست و نیوهمپشایر/مِین فیلم‌برداری شده است. نمره: B «میدوز» (رندی کواید) در تلاش برای دزدی ۴۰ دلار از یک جعبه خیریه دستگیر می‌شود و به همین دلیل از نیروی دریایی ایالات متحده اخراج و به هشت سال زندان محکوم می‌شود! دو کهنه‌سرباز «بودسکی» (جک نیکلسون) و «مول» (اوتیس یانگ) مسئول انتقال او به زندان هستند. این دو فکر می‌کنند که این فقط یک شوخی است که آنها را از روزمرگی دور می‌کند، اما انتظار ندارند که زندانی‌شان این‌گونه باشد. او بیشتر شبیه یک کودک خجالتی و آسیب‌پذیر به نظر می‌رسد. چرا که نه، آخرین روز آزادی‌اش را کمی لذت‌بخش‌تر نکنند؟ چند نوشیدنی ضرری ندارد. سپس شاید یک زن خیابانی تا تجربه‌اش را کامل کند (و او را بیشتر با آنچه که در هشت سال آینده از دست خواهد داد آشنا کند!). همان‌طور که انتظار می‌رود، وقتی این جوان کمی از خود بیرون می‌آید، این سه نفر شروع به ارتباط برقرار کردن با یکدیگر می‌کنند و همچنین شروع به سؤال کردن از نگرش‌ها و اولویت‌های خود می‌کنند، زیرا به پایان وظیفه‌شان نزدیک‌تر می‌شوند. نیکلسون در اینجا در عنصر خود است: کمی پر سر و صدا، کاملاً عجیب و غریب و اغراق‌آمیز. شخصیت‌پردازی او به عنوان «بودسکی» خوب و معیوب به‌خوبی ارائه شده است و به‌طور مساوی توسط یانگ که واکنش‌های کمی محجوب‌تر و آرام‌تری به زندگی دارد، تقویت می‌شود. اما برای من، این کواید است که این فیلم را به خود اختصاص می‌دهد. او نقش را طوری بازی می‌کند که انگار یک گل است که در انتظار شکفتن است - و گل‌هایی که خارهای زیادی دارند. این داستان درباره مردانگی است، اما همچنین درباره شکستن این ظاهر است، زیرا این مردان با انسانیت خود روبه‌رو می‌شوند و در عین حال اطمینان حاصل می‌کنند که در طول مسیر، برخی از فعالیت‌های کمدی تاریک هم وجود داشته باشد - فقط از کارول کین بپرسید. شاید نیروی دریایی ایالات متحده از این تصویر از الیگارشی‌اش خوشش نیاید؟ این مردان خود را کاملاً undervalued و undervalued از سوی سرپرستانشان احساس می‌کنند و مصمم هستند که از زندان روزمرگی خود فرار کنند. حتی اگر فقط برای یک روز باشد.