فیلم Season of the Witch 2011

فیلم «فصل جادو» هرگز نقدهای خوبی دریافت نکرد و باید بگویم که بهترین فیلمی که دیده‌ام نیست، با وجود اینکه نیکلاس کیج یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است. از طرفی، من هرگز از این موضوع خوشم نمی‌آید که بازیگران محبوبم در پایان فیلم می‌میرند. همچنین، جلوه‌های ویژه CGI، به‌ویژه در پایان فیلم، کیفیت چندان خوبی نداشتند. به‌هرحال، در مجموع، این فیلم یک اثر فانتزی و اکشن...

فیلم «فصل جادو» هرگز نقدهای خوبی دریافت نکرد و باید بگویم که بهترین فیلمی که دیده‌ام نیست، با وجود اینکه نیکلاس کیج یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است. از طرفی، من هرگز از این موضوع خوشم نمی‌آید که بازیگران محبوبم در پایان فیلم می‌میرند. همچنین، جلوه‌های ویژه CGI، به‌ویژه در پایان فیلم، کیفیت چندان خوبی نداشتند. به‌هرحال، در مجموع، این فیلم یک اثر فانتزی و اکشن با تم قرون وسطایی است که در آن شمشیرزنی و عناصر ماورایی وجود دارد و به‌هیچ‌وجه به بدی‌ای که منتقدان ادعا کردند نیست، اما از آنجا که معمولاً منتقدان از حقیقت دور هستند، این موضوع من را شگفت‌زده نمی‌کند. این فیلم که در اوایل سال ۲۰۱۱ و به کارگردانی دامینیک سنا ساخته شده، داستان دو شوالیه سابق تیوتونیک (نیکلاس کیج و ران پرلمن) را روایت می‌کند که در حال سفر از استیریا در اتریش امروزی هستند و به‌منظور انتقال یک زن متهم به جادوگری (کلر فوی) که به‌دلیل گسترش طاعون سیاه تحت تعقیب قرار دارد، به یک صومعه دورافتاده در کوه‌ها ملحق می‌شوند. سایر بازیگران شامل استفن کمپبل مور (دبلزاک)، استفن گراهام (هاگامار) و رابرت شی‌هاند (کی) هستند. این فیلم در حقیقت نسخه آمریکایی «طاعون سیاه» است که در همان زمان منتشر شد. هر دو فیلم در نمایش‌های خود از اروپا در قرون وسطی تیره و خشن هستند، اما «فصل جادو» بیشتر یک فیلم بلاک‌باستری با شخصیت‌های مد روز، دیالوگ‌های خنده‌دار و اوج‌گیری پر از جلوه‌های ویژه است. «طاعون سیاه» عمیق‌تر و تفکربرانگیزتر است که به همین دلیل از نظر ارزش کلی برتری دارد. «فصل جادو» فیلمی است که به‌طور متعارف سرگرم‌کننده‌تر است و هرکسی که به فیلم‌های مرتبط با قرون وسطی علاقه‌مند باشد، به شدت تشویق می‌شود که آن را تماشا کند. فیلم‌های مشابهی که به ذهن می‌رسند شامل «به نام گل سرخ»، «پادشاهی بهشت»، «رابین هود»، «آرتور»، «قاتل اژدها»، «کلاه قرمزی» و «تریستین + ایزولد» هستند. این فیلم به اندازه یا بهتر از هرکدام از این‌هاست. تصویربرداری رنگارنگ قرون وسطایی (قلعه‌ها، سیاه‌چال‌ها، روستاها، جنگل‌های تاریک و کوه‌های نفس‌گیر) شگفت‌انگیز است و دو شخصیت اصلی با رابطه‌ای سرگرم‌کننده به خوبی عمل می‌کنند. همچنین، کلر فوی نیز جذاب است. به یک صحنه هیجان‌انگیز عبور از پل طنابی توجه کنید. اگرچه اوج فیلم کمی اغراق‌آمیز و کارتون‌مانند به نظر می‌رسد، اما لحن تا آن نقطه به‌نسبت واقع‌گرایانه است، مشابه «رابین هود، شاهزاده دزدان». فیلم ۹۵ دقیقه طول می‌کشد و در اتریش، مجارستان و کرواسی فیلم‌برداری شده و صحنه‌هایی نیز در لوئیزیانا دوباره‌برداری شده است. نویسنده: براگی اف. شوت. بازیگران اضافی: کریستوفر لی تقریباً غیرقابل شناسایی به‌عنوان کاردینال دآمبرویز مبتلا به طاعون. نمره: A-/B+ **یک مثال کامل از اینکه چگونه بی‌احترامی به گذشته و تاریخ می‌تواند یک فیلم را به‌طور کامل نابود کند، حتی اگر داستان آن تخیلی باشد.** من واقعاً از تماشای فیلم‌های تاریخی لذت می‌برم. اما کار من به‌عنوان یک تاریخ‌نگار به من برخی آنتی‌بادی‌ها نسبت به این فیلم‌ها می‌دهد، به دلایلی مرتبط با عدم توانایی در هماهنگ کردن آزادی خلاقانه و احترام دقیق به واقعیت‌های تاریخی و آداب و رسوم دوره. بنابراین، با کنجکاوی تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم. بعد از تماشای آن، فقط می‌خواستم کارگردان دامینیک سنا و نویسنده براگی شوت را بزنم. هیچ‌کدام شایسته احترام به آنچه در اینجا انجام شده، نیستند. این فیلم توهینی به تاریخ‌نگاران است... حتی اگر عمدی نباشد! سناریو بزرگترین مشکل فیلم است، با نوشتاری که به‌نظر می‌رسد تکه‌های چندین داستان مختلف را به هم چسبانده است: ما با جنگ‌های صلیبی شروع می‌کنیم، دو شوالیه را در چندین اپیزود نظامی دنبال می‌کنیم و سپس، به‌طور ناگهانی، آن‌ها از کلیسا (به‌طور فرضی) روی‌گردان می‌شوند و به‌سوی وطنشان می‌روند. در مسیر، با طاعون مواجه می‌شوند و زنی که به‌عنوان یک جادوگر دستگیر شده و متهم به ایجاد بیماری است، در دسترس آن‌ها قرار می‌گیرد. حالا بر عهده آن‌هاست که این زن متهم به جادوگری را به یک صومعه ببرند تا برخی از راهبان او را قضاوت کنند، بر اساس کتابی که در هیچ‌جای دیگری در دنیا وجود ندارد. وقتی فیلمی با پس‌زمینه تاریخی می‌سازید، حداقل باید از یک مشاور کمک بگیرید، کسی که واقعاً تاریخ را می‌شناسد. هیچ‌کس نباید این‌قدر مغرور باشد که فکر کند همه‌چیز را می‌داند، و حتی کمتر از آن، مردم را احمق فرض کند و فکر کند که آن‌ها هر چیزی که به آن‌ها نشان داده می‌شود را قبول خواهند کرد! این فیلم به‌طور واقعی یک مطالعه موردی در مورد آنارشیسم سینمایی است! چگونه می‌تواند تولیدکنندگان وجود عناصر تزئینی باروک را در میان یک محیط قرون وسطایی بپذیرند؟ چگونه شخصیت‌ها می‌توانند دستان خود را با الکل ضدعفونی کنند در حالی که این موضوع برای انسان قرون وسطایی کاملاً ناشناخته بود؟ از کی در استیریا دریا وجود دارد اگر آن منطقه باستانی بخشی داخلی از اتریش و اسلوونی امروزی است؟ چگونه شخصیت‌ها می‌توانند از ارتش جدا شوند در حالی که این مفهوم نظامی در آن زمان وجود نداشت؟ و اگر این سوالات کوچک جدی به نظر برسند، چیزی بسیار بدتر وجود دارد: جنگ‌های صلیبی یک تلاش مذهبی، سیاسی و نظامی بود که برای حدود ۳۰۰ سال شامل مسیحیت بود، اما این تلاش تقریباً دهه‌ها قبل از طاعون سیاه به پایان رسید، و بسیار قبل از تاریخ‌هایی که فیلم برای نبردها استفاده می‌کند. در واقع، هیچ جنگ صلیبی جدی در قرن چهاردهم وجود نداشت. نبرد آرتاه که در فیلم نشان داده شده، دو قرن قبل، در سال ۱۱۰۵ اتفاق افتاد. بنابراین، فیلم عمداً جنگ‌های صلیبی را دو قرن به تأخیر انداخته تا تقریباً با طاعون سیاه هم‌زمان شود و شخصیت‌ها بتوانند در هر دو موقعیت شرکت کنند! این موضوع مضحک است! همچنین، مفهومی که در قرون وسطی وجود نداشت، مفهوم شکار جادوگران بود! البته، برای انسان قرون وسطایی، شیطان یک تهدید بود و رابطه‌ای بین هنر شیطانی و آثار و مطالعات بسیاری از دانشمندان، کیمیاگران یا حکیمانی که با دانش مذهبی مغایرت داشتند، وجود داشت. اما به اصطلاح تعقیب جادوگران تنها در قرن شانزدهم بیشتر قابل توجه شد، در پاسخ به اصلاحات و ایده‌هایی که سلطه کلیسا بر دانش را به خطر می‌انداخت! من برای نیکلاس کیج و ران پرلمن متأسفم. آن‌ها بازیگرانی هستند که به آن‌ها احترام می‌گذارم و دیدن آن‌ها در چنین فیلم ضعیفی، با توجه به استعدادشان و اینکه تا حدی تنها نکات مثبت فیلم هستند، واقعاً ناامیدکننده است. حتی اگر همه‌چیز به‌گونه‌ای انجام می‌شد که به تاریخ احترام بگذارد، پایان فیلم به‌قدری غیرقابل باور احمقانه است که هر تلاشی که قبلاً انجام شده را خراب می‌کند. بقیه بازیگران، به جز دو نام ذکر شده، به هیچ‌وجه برجسته نیستند.