فیلم Roman Holiday 1953

کمدی شاد و دلپذیری که دو بازی فوق‌العاده و کاریزما را از گرگوری پک و آدری هپبورن در اولین نقش مهمش به نمایش می‌گذارد. دوازده سال پیش این فیلم را دیدم و هنوز هم برایم سرگرم‌کننده است. **4.5 از 5** آدری هپبورن در نقش شاهزاده خانم "آن" ظاهر می‌شود که به اروپا سفر کرده و به رم می‌رسد. وقتی به خواب می‌رود، تصمیم می‌گیرد لباس‌های معمولی...

کمدی شاد و دلپذیری که دو بازی فوق‌العاده و کاریزما را از گرگوری پک و آدری هپبورن در اولین نقش مهمش به نمایش می‌گذارد. دوازده سال پیش این فیلم را دیدم و هنوز هم برایم سرگرم‌کننده است. **4.5 از 5** آدری هپبورن در نقش شاهزاده خانم "آن" ظاهر می‌شود که به اروپا سفر کرده و به رم می‌رسد. وقتی به خواب می‌رود، تصمیم می‌گیرد لباس‌های معمولی بپوشد و کمی به گشت و گذار بپردازد. در ابتدا فکر می‌کردم قرار است با مردی جذاب و غافلگیرکننده آشنا شود، اما نه - او با خبرنگار آمریکایی گرگوری پک آشنا می‌شود که نماد مردان عادی است! او که تحت تأثیر داروهایی که مردمش به او داده بودند، از خواب بیدار می‌شود، در آپارتمان او می‌ماند و صبح روز بعد او متوجه می‌شود که او کیست و رئیسش به دنبال یک مصاحبه اختصاصی است! او که تقریباً هیچ پولی ندارد، می‌رود و سعی می‌کند به خانه برگردد - اما دوباره به طور "تصادفی" با "جو" برخورد می‌کند و به همراه دوست عکاسش "ایروینگ" (ادی آلبرت) سه نفر به ماجراجویی‌های سرگرم‌کننده‌ای در شهر جاودانه می‌پردازند. در اینجا این زن جوان در نهایت موفق می‌شود از زندگی محافظت‌شده خود فرار کند - حتی موهایش را کوتاه می‌کند - قبل از اینکه واقعیت به تدریج دوباره بر آن‌ها تحمیل شود. شیمی فوق‌العاده‌ای بین هپبورن و پک وجود دارد؛ فیلمنامه و موقعیت‌ها به ما این امکان را می‌دهند که شاهد عشق آن‌ها باشیم. بازی هپبورن حسی دلنشین و معصوم دارد؛ او توانسته است حس آزادی یک زن را به خوبی منتقل کند - اما می‌داند که این آزادی فقط موقتی است و صحنه‌های او با پک و آلبرت سرگرم‌کننده است زیرا برنامه‌های زیرکانه آن‌ها به طور مداوم تغییر می‌کند. موسیقی متن جورج اوریک باکلاس و مشغول‌کننده است و ظاهر شیک فیلم آن را به تماشای دلپذیری تبدیل می‌کند. این فیلم کلاسیک، نمونه‌ای از اصل "کمتر بیشتر است" به شمار می‌رود. **این فیلم به‌عنوان اولین و بزرگ‌ترین فیلم دوران کاری آدری هپبورن شناخته می‌شود.** چه چیزی در مورد این فیلم خاص است؟ واقعاً چیز زیادی نیست. داستان بسیار ساده است: فرار تقریباً نوجوانانه یک شاهزاده خانم جوان که از مسئولیت‌ها و توجهاتی که به واسطه تاج بر دوش دارد، خسته شده و تصمیم می‌گیرد چند ساعت از زندگی‌اش را برای تفریح صرف کند. مشکل این است که به طور ناخواسته به خانه یک خبرنگار آمریکایی می‌رسد که مسئول مصاحبه با اوست و می‌خواهد از این موقعیت بهره‌برداری کند. البته، هر کسی که بخواهد یک رابطه جالب بین شاهزاده خانم و شخص عادی را ببیند، تا حدی برآورده خواهد شد. پیش‌بینی‌پذیر؟ کلیشه‌ای؟ قطعاً، اما سینما با چنین تصورات خوشایند، جادوگری دنیای سلطنتی را به نفع خود تغذیه می‌کرد. اگر داستان مطرح شده چندان درخشان نیست و به خاطر سادگی و انتخاب‌های واضح خود برجسته است، پس چه چیزی باقی می‌ماند؟ موقعیت‌ها؟ لباس‌ها؟ جلوه‌ها؟ صدا؟ فیلم‌برداری؟ به بخشی از این موارد، بله. دکورها به خوبی طراحی شده‌اند و فیلم که واقعاً در رم فیلمبرداری شده، یکی از نخستین و بهترین کارت‌پستال‌های سینمایی این شهر است. هنوز هم افرادی را می‌شناسم که به رم رفته‌اند و به مکان‌هایی که شخصیت‌های فیلم رفته‌اند، مانند چشمه تروی یا دهان حقیقت، که این فیلم به محبوبیت آن‌ها کمک کرده، سر زده‌اند. بدون جلوه‌های ویژه بزرگ، صدای زیبا و جوی دلپذیر دارد و فیلم‌برداری آن، به صورت سیاه و سفید، بسیار خوب است. صحنه‌های دو شخصیت اصلی که با وسپا در خیابان‌های مرکز شهر می‌رانند، به‌ویژه به یاد ماندنی است. همچنین می‌توان گفت که فیلم به شکلی فوق‌العاده ویرایش شده و داستان با ریتمی شیک و دلپذیر پیش می‌رود. اما این فیلم بدون آدری هپبورن چه می‌شد؟ فکر نمی‌کنم بتوان تصور کرد که این شخصیت را بازیگر دیگری ایفا کند. او نجابت و آرامش شایسته سلطنت را داشت و شخصیت را با اصالت، اعتبار و دوستانه‌گی آغشته کرد. تماشای فیلم و نداشتن احساس همزادپنداری برای شخصیت او که تنها می‌خواهد چند ساعت از روال‌های سازمانی و وظایفی که برای آن تربیت شده، دور شود، غیرممکن است. گرگوری پک انتخاب مناسبی برای نقش خبرنگاری است که به او کمک می‌کند و عاطفه‌ای رمانتیک برایش ایجاد می‌کند.