فیلم The Gallows 2015

**نقدی بر فیلم: یک شب قبل از نمایش!** به عقیده من، فیلم خوبی نبود. هیچ چیز جدیدی در آن وجود نداشت و حتی کسانی که فیلم‌های زیادی ندیده‌اند، می‌توانند چند فیلم مشابه را نام ببرند. بدترین بخش این بود که در فیلم‌های ترسناک، معمولاً ده نفر وارد می‌شوند و تنها یکی از آنها زنده می‌ماند و گاهی هیچ‌کس زنده نمی‌ماند. ارائه‌ی فیلم به سبک «یافته‌های تصویری»...

**نقدی بر فیلم: یک شب قبل از نمایش!** به عقیده من، فیلم خوبی نبود. هیچ چیز جدیدی در آن وجود نداشت و حتی کسانی که فیلم‌های زیادی ندیده‌اند، می‌توانند چند فیلم مشابه را نام ببرند. بدترین بخش این بود که در فیلم‌های ترسناک، معمولاً ده نفر وارد می‌شوند و تنها یکی از آنها زنده می‌ماند و گاهی هیچ‌کس زنده نمی‌ماند. ارائه‌ی فیلم به سبک «یافته‌های تصویری» برای این مفهوم قابل قبول بود. فیلم کوتاه و بر مبنای یک رویداد یک روزه بود و بیشتر داستان در یک شب در یک سالن تئاتر می‌گذشت. بخش ابتدایی فضا را برای شروع داستان با یک مقدمه ساده فراهم کرده بود، اما رویدادهای بعدی نتوانستند به خوبی پیشرفت داستان را ادامه دهند. خط داستانی اصلی بسیار ضعیف بود. شخصیت‌ها و رفتارهایشان به راحتی به بیننده پیش‌زمینه‌ی صحنه‌های بعدی را نشان می‌دهند. داستان به شدت قابل پیش‌بینی بود و حتی پیچش داستان هم معمولی بود. نحوه‌ی پایان داستان از حد معمول هم بدتر بود و احساس کردم صحنه‌ی پایانی با پلیس کاملاً غیرضروری بود. هیچ ایرادی به بازیگران نیست و حتی کیفیت فیلم‌برداری هم قابل قبول بود. اما نمی‌دانم چگونه شرکت تولید این فیلمنامه را تأیید کرده است. این فیلم یکی از فیلم‌های کم‌هزینه بود، اما بازخورد خوبی دریافت نکرد. من همیشه از این نوع فیلم‌های کوچک حمایت می‌کنم، اما نمی‌توانم آن را پیشنهاد دهم. **امتیاز نهایی: ★½: - خسته‌کننده/ناامیدکننده. از دیدن آن خودداری کنید.** **قابل پیش‌بینی، غیر اصیل، بدون ویژگی‌های برجسته، اما هنوز حداقلی قابل قبول.** معمولاً انتظارات پایینی از فیلم‌های ترسناک دارم، زیرا برای پیدا کردن یک جواهر پنهان، باید از میان زباله‌های زیادی عبور کنیم. اما این فیلم به اندازه‌ای که فکر می‌کردم بد نیست: نه اصیل است (فیلم‌های "ترس در صحنه" مثال‌های خوبی از مواد مشابه‌اند)، نه به یاد ماندنی است، نه کامل است و به طرز احمقانه‌ای قابل پیش‌بینی است، اما سرگرم‌کننده است و تنش درام ایجاد می‌کند. داستان تازه‌ای ندارد: یک گروه تئاتر در دبیرستان سعی دارند نمایشی را به صحنه ببرند که بیست سال پیش، یکی از دانش‌آموزان به دلیل نقص یکی از وسایل صحنه، به طرز تراژیک و احمقانه‌ای جان خود را از دست داد. به نظر می‌رسد که در این بیست سال، این نمایش به نوعی نفرین شده است و گفتن نام پسر فوت شده در صحنه بدشانسی به همراه دارد و خود تئاتری که این اتفاق در آن رخ داده، به نظر می‌رسد که دچار جن زدگی است. برای پیچیده‌تر کردن ماجرا، چند نفر از بازیگران ناراضی هستند و نمی‌خواهند نمایش ادامه یابد. اینگونه است که سه نفر از آنها تصمیم می‌گیرند در شب به تئاتر بروند و آن را ویران کنند. از اینجا به بعد، همه چیز برای نمایشی ترسناک که روح به ما ارائه می‌دهد، آماده می‌شود. فیلم به طور هوشمندانه‌ای بر سینماتوگرافی «یافته‌های تصویری» شرط‌بندی می‌کند، که با برش‌ها و انتقال‌های ناگهانی به فیلم‌های شب، می‌توانست بهتر و معتبرتر باشد. من چندین فیلم با این سبک دیده‌ام و این فیلم ناپایدارترین و ناخوشایندترین آنها بود. جرات می‌کنم بگویم که تراویس کلاَف و کریس لوفینگ، کارگردانان و نویسندگان، در فیلم‌برداری بیشتر خوشحال بودند تا در ویرایش کارشان و این بخشی از نتیجه چندین تلاش ناموفق برای به دست آوردن رده سنی ملایم‌تر بود. بودجه تولید به وضوح ضعیف است و تلاش برای بیشترین استفاده از آنچه موجود است وجود دارد، اما در مجموع، فیلم به طرز شگفت‌انگیزی مؤثر است، بدون منابع گرافیکی پیچیده یا جلوه‌های پرهزینه. تیم بازیگری نام‌های بزرگ ندارد، اما جوانانی هستند که سعی دارند در دنیای سخت سرگرمی راه خود را پیدا کنند. هیچ‌کدام از آنها به‌خصوص بااستعداد به نظر نمی‌رسیدند، اما ریس میشلر و فیفیر براون حداقل سعی کردند کار خوبی انجام دهند. رایان شوس به سادگی احمق است و کاسیدی گیفورد تنها در این فیلم است زیرا کارگردان‌ها احساس کردند که لازم است دختری با سینه‌های بزرگ به مخاطبان نوجوان اضافه کنند.