فیلم Titanic 1997

رمانس زیبا - تراژدی بی‌پایان این روزها به نظر می‌رسد که نقد کردن فیلم «تایتانیک» و دستاوردهای آن به یک روند رایج تبدیل شده است. انگار که آن عشق و تحسینی که در زمان اکران فیلم به دست آورد و امواج عظیمی که در تاریخ سینما ایجاد کرد، هرگز وجود نداشته یا برخی می‌خواهند به ما بباورانند که اهمیتی ندارد. می‌توانم بگویم بسیاری از دوستان مرد...

رمانس زیبا - تراژدی بی‌پایان این روزها به نظر می‌رسد که نقد کردن فیلم «تایتانیک» و دستاوردهای آن به یک روند رایج تبدیل شده است. انگار که آن عشق و تحسینی که در زمان اکران فیلم به دست آورد و امواج عظیمی که در تاریخ سینما ایجاد کرد، هرگز وجود نداشته یا برخی می‌خواهند به ما بباورانند که اهمیتی ندارد. می‌توانم بگویم بسیاری از دوستان مرد من در شرایط خصوصی و تحت تأثیر نوشیدنی‌های الکلی، به محبت خود به این فیلم اعتراف می‌کنند، اما در جمع‌های اجتماعی؟ نه، اصلاً! من هیچ مشکلی در اعتراف به عشق خود به این فیلم ندارم؛ من به اندازه‌ای که در سال 1997 در سینما با حیرت به آن نگاه می‌کردم، اکنون که نزدیک به 50 سال دارم نیز آن را دوست دارم. «تو بپری - من هم می‌پروم.» «تایتانیک» از کمال دور است. با وجود پیشرفت‌های تکنولوژیکی، جلوه‌های ویژه 15 سال بعد کمی کهنه به نظر می‌رسند. همچنین درست است که شخصیت‌پردازی‌ها به جز «رز» و «جک» ضعیف هستند. اما این داستان رز و جک است که به طور کامل در یک ساعت و نیم روایت شده و سپس در سایه تراژدی وحشتناک که در نیم ساعت بعدی رخ می‌دهد، قرار می‌گیرد. پیوند به زمان حال به زیبایی توسط جیمز کامرون ساخته شده است - جستجوی الماس، فیلم‌برداری واقعی از بقایای «تایتانیک» و روایت داستان توسط گلاور استوارت به عنوان «رز» پیر، و غرق شدن کشتی و عواقب آن به‌طور همزمان شگفت‌انگیز و دلخراش است. هرگز رها نکن. بسیاری از صحنه‌ها و دیالوگ‌ها برای همیشه در یاد می‌مانند. گروه موسیقی در حال نواختن، کاپیتان که در انتظار سرنوشت خود است، مادری که فرزندانش را قبل از آمدن دریا به خواب می‌برد، پیرمردی که براندی‌اش را در حال ورود آب می‌نوشد، یا فقط جک و رز که در تقابل با ساختار اجتماعی، عشق می‌ورزند و هنر خلق می‌کنند یا به سادگی اعلام می‌کنند که هرگز یکدیگر را رها نخواهند کرد. این‌ها آن چیزی است که «تایتانیک» را به یک اثر سینمایی شگفت‌انگیز تبدیل می‌کند، جایی که زیبایی و تراژدی با هم ترکیب می‌شوند تا چیزی به یاد ماندنی خلق کنند. فیلمی که شایسته تمام تحسین‌ها و موفقیت‌های مالی بود که زمانی داشت. 9 از 10. این فیلم حول سفر ناکام نخستین «تایتانیک» می‌چرخد و در واقع یک فیلم در دو بخش است. بخش اول، که ضعیف‌تر است، شامل «داوسون» جوان (لئوداردو دی‌کاپریو) است که بلیط کلاس سومی به نیویورک برنده می‌شود. در همین حال، «رز» ثروتمند و ناراضی (کیت وینسلت) در کابین‌های لوکس با نامزد سرد و بی‌احساسش «هاکلی» (بیلی زین) و مادر جاه‌طلب و ناخوشایندش «روث» (فرانسیس فیشر) است. «رز» که به شدت ناراضی است، به فکر پرش از جلو کشتی است، اما خوشبختانه «داوسون» جوان و دلربا در آنجا است تا او را منصرف کند و اینجاست که دوستی آن‌ها آغاز می‌شود که موجب دلخوری دوستان اجتماعی او می‌شود. این دوستی به کشیدن یک نقاشی تحریک‌آمیز از او منجر می‌شود که آخرین میخ تابوت برای نامزدش و مجری‌اش «لاوجوی» (دیوید وارنر) است. همه چیز به شدت نگران‌کننده به نظر می‌رسد تا اینکه - بخش دوم آغاز می‌شود. کشتی، تحت فرمان کاپیتان اسمیت، به سمت یخچال‌های دریایی می‌خورد و حالا تاریخ شروع به تسلط می‌کند. جیمز کامرون یک روایت کاملاً فرضی از آنچه ممکن است رخ داده باشد، ارائه می‌دهد در حالی که خدمه که در ابتدا نمی‌توانند باور کنند، شروع به درک می‌کنند که شاید تنها «مالی براون» (کاتی بیک)، که نقش برجسته‌ای دارد، «غرق نشدنی» نباشد! اکنون یک سری سناریوهای خوب staged در حال وقوع است که وحشت، ترس، خودخواهی و برخی لبخندهای مقاوم را نشان می‌دهد در حالی که کشتی باید تخلیه شود و جداسازی مسافران و توانایی‌های خدمه به خطر می‌افتد. جلوه‌های بصری قدیمی شده‌اند، دود از دوده‌های کشتی به طرز عجیبی متقارن حرکت می‌کند و صحنه‌های بعدی در قانع کردن دچار مشکل هستند - اما این واقعاً یک داستان عاشقانه تراژیک است با شیمی قوی بین دو شخصیت اصلی، و یک اجرای مؤثر از «رز» بزرگسال (گلاور استوارت) که نقش راوی را 80 سال پس از فاجعه ایفا می‌کند. هنوز هم برای من تماشای واقعی خرابه‌ها که گاه‌به‌گاه در سرتاسر فیلم دیده می‌شود، ناراحت‌کننده است - احساس می‌کنم واقعاً در حال قدم زدن در گور کسی هستم؛ اما این امر یک گیره موثر را به این درام طولانی و به خوبی تدارک دیده و ساخته شده اضافه می‌کند. انتقادات زیادی به نادرستی‌های واقعی آن شده است و ممکن است با برخی از شخصیت‌پردازی‌های واقعی کمی سریع و شل بازی کند - اما این یک درام است و برای لذت بردن از آن باید در آن زمینه قدردانی شود. دیدن آن در سینما الزامی است؛ زیرا واقعاً در تلویزیون بخش زیادی از جذابیت خود را از دست می‌دهد. عالی «تایتانیک» به سادگی یک شاهکار است. این فیلم همه چیز دارد. یک موسیقی شگفت‌انگیز، احساس عمیق با بازی‌های فوق‌العاده، و صحنه‌های اکشن جذاب و پرخطر. واقعاً برای هر کسی چیزی در اینجا وجود دارد. قبل از ادامه تحسین این فیلم، فکر می‌کنم یک ضعف بزرگ دارد: داستان زمان حال. برای من، این بخش به خوبی کار نکرد. درک می‌کنم که این بخش برای تأثیر عاطفی بیشتر داستان اصلی اضافه شده است، اما واقعاً ضروری نبود. تقریباً سی دقیقه به زمان فیلم اضافه کرد که می‌توانست برای توسعه بیشتر شخصیت‌ها یا ایجاد یک داستان روان‌تر استفاده شود. به علاوه، بازیگری در این بخش ضعیف بود. ممکن است این یک نظر تند باشد، اما چیزی بود که در حین تماشا متوجه شدم. به نکات مثبت برگردیم. موسیقی در اینجا فوق‌العاده است. به محض اینکه فیلم را تمام کردم، تمایل داشتم که این موسیقی را بگذارم و به دنیای «تایتانیک» برگردم. این اتفاق خیلی برای من نمی‌افتد. بازی‌ها در کل بسیار خوب هستند. شیمی لئوداردو دی‌کاپریو و کیت وینسلت بی‌نظیر بود. آن‌ها به خوبی با یکدیگر بازی کردند و واقعاً عشق شگفت‌انگیز و سریعی که بین این دو وجود داشت را به تصویر کشیدند. فیلم زمان زیادی را صرف ساختن رابطه آن‌ها می‌کند و نتیجه در پایان ارزش هر ثانیه را دارد. بیلی زین به عنوان یک آدم بدجنس اغراق‌آمیز بود و گرچه گاهی اوقات کلیشه‌ای بود، اما برای من کار کرد. سایر بازیگران فرعی نیز خوب بودند، از جمله کاتی بیک، فرانسیس فیشر و بیل پاکستون. این فیلم واقعاً دو فیلم در یک است و هر دو به طرز فوق‌العاده‌ای کار می‌کنند. نیمه اول یک داستان عاشقانه دلنشین و زیبا است که زمان زیادی را صرف توسعه شخصیت‌ها می‌کند و زمینه را برای انگیزه‌ها و شخصیت‌ها فراهم می‌کند. در حالی که این نیمه ممکن است مورد علاقه من باشد، اما کمی توسط نیمه دوم که یک داستان اکشن بقا و هیجان‌انگیز است، تحت الشعاع قرار می‌گیرد. این بخش وحشتناک است و وحشت و هراس بزرگ‌مقیاس را نشان می‌دهد و همچنین مرگ‌های وحشتناک بسیار زیادی دارد. هرج و مرج بسیار واگیر دار و تماشای آن ترسناک بود. هر دو نیمه احساسات زیادی را در تماشاگر ایجاد می‌کنند و به خوبی یکدیگر را تکمیل می‌کنند. در کل، این فیلم 25 سال انتظار و تحسین‌های انتقادی را به دوش می‌کشد و خوشحالم که می‌توانم بگویم انتظارات را برآورده کرد. از زمانی که سینما را ترک کردم، نمی‌توانم از فکر کردن به آن دست بردارم. نمره: 96% | نظر: شاهکار به عنوان نکته جانبی: من این فیلم را در 3D در طی بازپخش بیست و پنجمین سالگرد دیدم. در حالی که دیدن آن در نسخه 4K بازسازی شده عالی بود، فکر می‌کنم 3D ضعیف و غیرضروری بود. با این حال، این موضوع بر نمره من تأثیری نداشت، زیرا در ابتدا برای تجربه 3D طراحی نشده بود و 3D واقعاً از لذت من کاسته نشد. «تایتانیک» در ابتدا لذت‌بخش بود، اما پخش مکرر آن در تلویزیون زود خسته‌کننده شد. حتی اکنون تلویزیون ندارم و عجله‌ای برای تماشای دوباره آن ندارم. با این حال، فیلم خوبی است که شایسته نمره 7 از 10 است. «تایتانیک» (1997) به کارگردانی جیمز کامرون، یکی از آن فیلم‌هایی است که هرگز تأثیر خود را از دست نمی‌دهد، هرچقدر هم که آن را تماشا کنید. برخی ممکن است آن را بیش از حد ستایش شده بنامند، اما سخت است که وزن عاطفی و مهارت‌های ساخت آن را انکار کنیم. تماشای دوباره آن به من یادآوری کرد که چرا این فیلم در گذر زمان ایستادگی کرده است؛ این یک ترکیب عالی از داستان، اجرا و فن‌آوری است. لئوداردو دی‌کاپریو و کیت وینسلت اجراهای برجسته‌ای به عنوان جک و رز ارائه می‌دهند. شیمی آن‌ها طبیعی و باورپذیر است و همین چیزی است که داستان را پیش می‌برد. صحنه نقاشی به دلایل زیادی نمادین است، هم درون و هم بیرون از صفحه نمایش. جالب اینکه، این دی‌کاپریو نبود که رز را کشیده، بلکه خود جیمز کامرون بود. کامرون که همچنین یک هنرمند است، لمسی شخصی به صحنه اضافه کرده و نقاشی معروف را خلق کرده است. پشت صحنه، وینسلت می‌دانست که این صحنه می‌تواند awkward باشد زیرا شامل برهنگی و یکی از اولین صحنه‌های آن‌ها با هم بود، بنابراین او به دی‌کاپریو نشان داد تا به او کمک کند آرامش پیدا کند. با این حال، او هنوز هم عصبی بود و خطش را اشتباه گفت، گفت: «روی آن تخت... اه، کاناپه» به جای اینکه فقط بگوید «کاناپه». این اشتباه در فیلم باقی ماند و به لحظه کمی اصالت می‌بخشد. از نظر بصری، «تایتانیک» در هر سطحی چشمگیر است. طراحی تولید با دقت انجام شده است. از دکورهای لوکس کلاس اول تا اتاق‌های خشن کلاس سوم، هر صحنه‌ای واقعی و طبیعی به نظر می‌رسد. تصویربرداری هم صمیمیت رابطه جک و رز و هم مقیاس عظیم فاجعه را به تصویر می‌کشد. صحنه غرق شدن هنوز یکی از شدیدترین و بهترین لحظات در سینماست. کامرون از ترکیبی از جلوه‌های عملی، دکورهای واقعی و CGI برای بازسازی هرج و مرج استفاده کرد و همه به طرز بی‌نقصی ترکیب شدند. نتیجه صحنه‌ای است که بصری خیره‌کننده و عاطفی است. عمل نهایی همه چیز را به خوبی به هم متصل می‌کند. یادآوری‌های رز، همراه با موسیقی تسخیرکننده جیمز هورنر، یک ضربه عاطفی به شما می‌زند. آن آخرین تصویر فراموش نشدنی است و شما را پس از پایان فیلم به تفکر وامی‌دارد. «تایتانیک» فقط درباره یک تراژدی تاریخی یا یک داستان عاشقانه نیست، بلکه فیلمی درباره ارتباط انسانی و انتخاب‌هایی است که وقتی همه چیز در خطر است، می‌گیریم. توجه جیمز کامرون به جزئیات، همراه با اجراهای قوی و داستان‌گویی عالی، این فیلم را به یکی از تأثیرگذارترین فیلم‌هایی که تاکنون ساخته شده تبدیل می‌کند. آیا بیش از حد ستایش شده است؟ شاید. اما به دلایلی یک مرز در فیلم‌سازی است. این فیلم نمونه کاملی از یک ایده احمقانه و اجرای بی‌نقص است. وقتی به آن فکر می‌کنید، واقعاً این فیلم تنها داستان زنی است که نمی‌تواند از یک تجربه صمیمی و غم‌انگیز با یک مرد بی‌خانمان در یک کشتی عبور کند، اما نحوه اجرای آن با اجراهای فوق‌العاده دی‌کاپریو و وینسلت واقعاً آن را به یک فیلم افسانه‌ای تبدیل کرد. به یادم می‌آورد **_پرنسس عروس_**، این فیلم ممکن است "احمق" باشد اما قطعاً فیلمی است که برای سال‌ها ستایش شده و خواهد شد.