فیلم The Matrix Revolutions 2003

سال پر سر و صدای "ماتریکس" به پایان رسید. اما حقیقت این است که سال واقعی "ماتریکس" در سال 1999 بود، زمانی که فیلم اولیه و انقلابی، در زمان و مکان مناسب، به عنوان یک فیلم فوق‌العاده شناخته شد. این فیلم با استفاده از ترس‌های فرهنگی و نگرانی‌های مربوط به Y2K درباره قدرت ماشین‌ها بر بشریت، نه تنها سبک جدیدی از صحنه‌های اکشن آهسته به...

سال پر سر و صدای "ماتریکس" به پایان رسید. اما حقیقت این است که سال واقعی "ماتریکس" در سال 1999 بود، زمانی که فیلم اولیه و انقلابی، در زمان و مکان مناسب، به عنوان یک فیلم فوق‌العاده شناخته شد. این فیلم با استفاده از ترس‌های فرهنگی و نگرانی‌های مربوط به Y2K درباره قدرت ماشین‌ها بر بشریت، نه تنها سبک جدیدی از صحنه‌های اکشن آهسته به نام "بولت تایم" را معرفی کرد، بلکه از نظر سیاسی نیز به موضوعاتی پرداخت که در دنیای قرن بیست و یکم، که تحت‌تأثیر جنگ علیه تروریسم است، به نظر قدیمی می‌رسد. با وجود تمامی نقاط ضعفش، "ماتریکس بارگذاری شده" تلاش کرد تا سطح جدیدی را بالا ببرد، هم در ایجاد افسانه‌ای وسیع‌تر از ماتریکس و هم در جلوه‌های ویژه گران‌قیمتش. اما "انقلاب‌ها" تنها به دنبال آن است و در نهایت، دو ساعت آخر از یک فیلم چهار و نیم ساعته را به نمایش می‌گذارد که در نظر سازندگان، فیلم اولیه تنها یک پیش‌درآمد است. البته در "انقلاب‌ها" گفتگوهای فلسفی کمتر و تمرکز بیشتری بر روی اکشن وجود دارد، اما واچوفسکی‌ها با نشستن در گوشه‌ای از فلسفه، فقط می‌توانند با فرمولی که در آن جلوه‌های بصری و خودپسندی به طور مداوم دنبال یکدیگر می‌آیند، ارائه دهند. هیجان و تحریک فکری هرگز به عنوان یک کل یکپارچه نمی‌شوند. صحنه اکشن مداوم "انقلاب‌ها" - حمله سنتینل‌ها به زایون - به طرز غیرقابل انکاری هیجان‌انگیز است، اما حس نمی‌شود که این یک قسمت نزدیک به دنباله‌ای از "ماتریکس" اصلی باشد. اولاً، زایون در تمام فیلم اول به‌طور کلی غیبت داشت. دوماً - و به طرز دراماتیک مهم‌تر - این صحنه مرکزی شخصیت‌های اصلی را به، در بهترین حالت، تماشاگران معمولی تبدیل می‌کند. نیو و ترینیتی در مأموریت خود هستند. مورفئوس - که اکنون در لباسی شبیه به یک ژاکت بنه‌تون با رنگ زرشکی پوشیده - به طور واقعی در پشت فرمان نیوب قرار می‌گیرد. به جای آن، بازیگران کلیدی شامل "کید" هستند که داستان پس‌زمینه‌اش فقط برای کسانی که به تماشای کارتون‌های "انیماتریکس" پرداخته‌اند قابل درک است، و "میفونه" که تأثیرش روی پرده به طرز ناامیدکننده‌ای به همان اندازه کوتاه است که به یادماندنی است. اینکه چنین صحنه‌ای کاملاً پر از شخصیت‌های ثانویه باشد نه تنها ناامیدکننده است، بلکه آسیب‌زا نیز است، زیرا توجه را از اعمال اوج شخصیت‌های اصلی منحرف می‌کند. به‌طور کلی، این بخشی است که بیشتر به یاد می‌آید، نه مکالمه حیاتی نیو با چهره‌ای شبیه به جادوگر اوز ماشین‌ها یا مبارزات هوایی‌اش با اسمیت (مبارزه‌ای که تأثیر جلوه‌های ویژه‌اش پس از "بارگذاری شده" کاهش یافته است). بعضی از بینندگان ممکن است کاملاً راضی باشند و سوالاتشان با پایان تیتراژ پاسخ داده شود، اما آنها کسانی هستند که تکالیف خود را انجام داده‌اند. بدون پر کردن شکاف‌های داستان با تماشای "انیماتریکس" یا بازی تحقیرشده "وارد ماتریکس شوید"، احساس سردرگمی حاکم است. و کسانی که گیج هستند نمی‌توانند به شخصیت‌ها از نظر عاطفی متصل شوند، بنابراین هر مقدار از فداکاری‌ها و مضامین عاشقانه بی‌معنا می‌شود. در فیلم اولیه، بیننده عادی می‌توانست به یک نژاد برده متصل شود و نیاز آنها به آزادی را درک کند، اما به نظر می‌رسد واچوفسکی‌ها در طول داستان، اهداف خود را تغییر داده‌اند و آنچه را که ابتدا نقطه کانونی داستان بود، کنار گذاشته‌اند. به عبارت دیگر، معدود فیلم‌های بلاک‌باستری که با چنین دقتی به یک مخاطب خاص و محدود هدف‌گذاری شده‌اند. سال "ماتریکس" به عنوان یک فرصت برای طرفداران به یاد خواهد آمد، در حالی که فیلم اصلی به عنوان یک موجودیت جداگانه توسط جمعیت بزرگ‌تری گرامی داشته خواهد شد. نظر نهایی - آنچه زمانی نمایانگر آینده سینمای علمی تخیلی بود، اکنون به چیزی کمتر از یک ارائه محکم در ژانر تبدیل شده است. اما، خوب، قرار نبود که این فیلم "ظهور دوباره" باشد، درست است؟ اوه، صبر کنید... 3 از 5 - مجله امپایر "ماتریکس" را دوست داشتم. "ماتریکس بارگذاری شده" را دوست داشتم و حتی برای آموزش استفاده کردم... جدی می‌گویم. "ماتریکس انقلاب‌ها" واقعاً بد بود. واقعاً، خیلی بد بود. "بارگذاری شده" کمی سنگین بر فلسفه بود... اما هنوز هم به اندازه کافی اکشن استایلیزه داشت تا شخصیت‌هایی که به شدت نماینده فلسفه‌های مذهبی بودند، جبران کند. "انقلاب‌ها" تقریباً از درگیری‌های فلسفی دست کشید، روی یکی تمرکز کرد و سپس... بزرگ‌ترین جرم را مرتکب شد. به سمت نبردهای CGI تغییر مسیر داد و تقریباً اکشن استایلیزه و خشونتی که دو فیلم اول را جذاب کرده بود، رها کرد. سلام! ما آنها را به خاطر داستان نمی‌دیدیم، ما آنها را به خاطر اینکه فیلم‌های علمی تخیلی کنگ‌فو و تیراندازی جالبی بودند، تماشا می‌کردیم... و حالا اکشن مورد علاقه‌مان را به خاطر نبردهای CGI که حتی امروز هم خسته‌کننده هستند، رها کردید. در واقع، همه چیزهایی که باعث می‌شد با خود بگوییم "واو!" وقتی اولین فیلم را دیدیم، پشت سر گذاشته شد و به شکلی کاملاً جدید برای اوج داستان تغییر شکل داد و... در آنجا من را از دست دادید.