فیلم Last Year at Marienbad 1961

این فیلم حالتی تقریباً غیرواقعی دارد. داستان در لوکسی از یک هتل مجلل شکل می‌گیرد که گروهی از ساکنان ناشناس برای یک آخر هفته شیک گرد هم آمده‌اند. بین زن (دلپین سایریگ) و مرد (داچا پیتوئف) شیمی خاصی وجود دارد، در حالی که مرد سعی می‌کند او را متقاعد کند که این اولین باری نیست که یکدیگر را ملاقات می‌کنند. اما او هیچ خاطره‌ای از...

این فیلم حالتی تقریباً غیرواقعی دارد. داستان در لوکسی از یک هتل مجلل شکل می‌گیرد که گروهی از ساکنان ناشناس برای یک آخر هفته شیک گرد هم آمده‌اند. بین زن (دلپین سایریگ) و مرد (داچا پیتوئف) شیمی خاصی وجود دارد، در حالی که مرد سعی می‌کند او را متقاعد کند که این اولین باری نیست که یکدیگر را ملاقات می‌کنند. اما او هیچ خاطره‌ای از دیدار قبلی ندارد و با کمک نریشن ملایمی از جیورجیو آلبراتزی، ما شاهد تلاش او برای قانع کردن زن هستیم، پیش از آنکه زمانشان در این قصر به پایان برسد. دیالوگ‌های چندانی در اینجا برای پیشبرد داستان وجود ندارد و بیشتر به تصاویر سیاه و سفید فوق‌العاده فیلمبرداری شده وابسته است که به نوعی رقص میان آن دو را به تصویر می‌کشد. به نظر می‌رسد که ریتم این رقص بیشتر به حال و هوای او وابسته است تا به او. گاهی او به نظر می‌رسد که می‌خواهد قانع شود و در مواقعی دیگر، مصمم است که او را رد کند - هرچند به‌طرز ملایمی. ناامیدی‌های او، که با احساسات قوی عشق همراه است، او را به جلو می‌برد اما محیط بی‌روح او به نظر می‌رسد او را محدود کرده است. خانه خود بسیار بزرگ است و دارای راهروهای بی‌پایانی است که با آینه‌ها و مجسمه‌ها تزئین شده‌اند. زمین‌ها کاملاً از سنگ‌ریزه تشکیل شده‌اند، گویی جزیره‌ای بیابانی در احاطه خشکی است. مهمانان دیگر او را تشویق می‌کنند که بازی‌هایی انجام دهد - با کارت یا چوب کبریت، اما به نظر می‌رسد این بازی‌ها برای او غیرممکن است تا پیروز شود - حتی زمانی که به سادگی قوانین را درک می‌کند. به نظر می‌رسد کل این مکان طراحی شده تا وسوسه‌انگیز، فریبنده و جالب باشد - اما آیا کسی در آنجا واقعاً به چیزی که می‌خواهد خواهد رسید؟ فیلم در اطراف قصرهای بزرگ آلمانی فیلمبرداری شده و شامل سالن شگفت‌انگیز آینه‌ها می‌باشد. این فضاهای وسیع باعث می‌شود که مردم بیشتر شبیه حشره‌های سرد و بی‌احساس به نظر برسند و من نیز در حین تماشای آن احساس مشابهی داشتم، زیرا حسی از ناامیدی خالی به تدریج به داستان نفوذ می‌کرد. در کل، اتفاقات زیادی در حال وقوع نیست، بنابراین انتظار پیشرفت یا سرعت بالایی نداشته باشید - این فقط یک اثر زیباست که با نمره قدرتمند فرانسیس سایریگ بر روی صفحه بزرگ تماشا شود. آیا این همه قرار است سال آینده دوباره تکرار شود؟