فیلم Finding Neverland 2004

او روح جوانی است که نمی‌توان آن را سرکوب کرد. به دلیل موفقیتش و در یک ازدواج اجتماعی نمادین، نمایشنامه‌نویس جی. ام. بارری از وضعیت خود چندان راضی نیست. اما وقتی در حال پیاده‌روی با سگش در باغ‌های کنزینگتون است، با سیلویا لوولین دیویس، بیوه‌ای که چهار پسر جوان به نام‌های جورج، جک، پیتر و مایکل دارد، آشنا می‌شود. این ملاقات آغاز یک دوستی طولانی‌مدت است...

او روح جوانی است که نمی‌توان آن را سرکوب کرد. به دلیل موفقیتش و در یک ازدواج اجتماعی نمادین، نمایشنامه‌نویس جی. ام. بارری از وضعیت خود چندان راضی نیست. اما وقتی در حال پیاده‌روی با سگش در باغ‌های کنزینگتون است، با سیلویا لوولین دیویس، بیوه‌ای که چهار پسر جوان به نام‌های جورج، جک، پیتر و مایکل دارد، آشنا می‌شود. این ملاقات آغاز یک دوستی طولانی‌مدت است که بارری را revitalizes کرده و باعث خلق شاهکارش، پیتر پن، می‌شود. خوب، بیایید به نکته‌ای که بسیاری به آن اشاره می‌کنند بپردازیم. نه، این یک برداشت قطعی از جی. ام. بارری و این دوره از زندگی‌اش نیست. درست مانند نمایشنامه آلن نی، "مردی که پیتر پن بود"، که این فیلم از آن اقتباس شده، در آن آزادی‌هایی وجود دارد و به‌طور قطع از نظر زمانی نادرست است. اما این یک بیوگرافی نیست، درست است؟ این بیشتر درباره این است که چه نوع انسانی دنیای جادویی پیتر پن را تصور کرده است. این یک جشنواره از دوران کودکی و زندگی است که به‌طرزی خیال‌انگیز از ما می‌پرسد آیا درست است که کودک درون خود را در حالی که بزرگسالی کنترل را در دست می‌گیرد، در خود نگه داریم؟ داستانی از کمدی تلفیق‌شده با تراژدی که از آن هنر باشکوهی زاده می‌شود که برای همیشه و برای نسل‌های آینده خواهد ماند. با طراحی زیبا توسط کارگردان مارک فورستر و فیلمنامه‌نویس دیوید مگی، "یافتن نِورلند" به راحتی می‌توانست به احساسات اغراق‌آمیز دچار شود و در جست‌وجوی تاثیرات احساسی شکست بخورد. اما اینگونه نیست زیرا فورستر (که به طرز بی‌اندازه‌ای از فیلم‌برداری زیبای روبرتو شافر بهره‌مند شده) جهانی ویکتوریایی را خلق کرده که در آن خیال هرگز دور نیست. احساسات موجود (و این احساسات زیادی است) به‌خوبی در این فضا جا گرفته‌اند. در واقع از ما خواسته می‌شود که خود بارری باشیم و سازندگان ما را به چالش می‌کشند تا در جادوی در حال تولد غرق نشویم. چیزهای شگفت‌انگیز و فوق‌العاده. جانی دپ به‌طرزی عالی برای نقش بارری انتخاب شده است و با ظرافت بازیگوشی کودکانه را با غم درونی ترکیب می‌کند، دپ هیچ اشتباهی نمی‌کند. اگر این بازیگر چند-talented کار خود را بدون دریافت بالاترین افتخار بازیگری، جایزه اسکار برای بهترین بازیگر، به پایان برساند، جرم است (او سه بار نامزد شده، از جمله برای این اجرا)، تصور اینکه بازیگری دیگر در این نسل بتواند نقش بارری را مانند دپ بازی کند تقریباً غیرممکن است. کایت وینسلت به‌عنوان سیلویا به‌طرز ماهرانه‌ای در کنار او بازی می‌کند، او خام و صادق است و احساسات را به‌خوبی منتقل می‌کند و به قلب تماشاگران نفوذ می‌کند. اما این فِرِدی هایموره به‌عنوان پیتر است که نمایش را می‌دزد. او واقعاً قلب فیلم است و رابطه‌اش با بارری به‌طرز زیبایی لطیف است و هایموره (در آن زمان تنها 12 ساله) توانسته نرمی ظریفی را به تصویر بکشد که رابطه را به جلو می‌راند. این فیلم برای هفت جایزه اسکار (از جمله بهترین فیلم) نامزد شده و تنها یکی از آن‌ها را برای موسیقی تاثیرگذار یان کازمارک دریافت کرده است. این مسئله مهم نیست، زیرا برای من، این فیلم همیشه یکی از فیلم‌های مورد علاقه شخصی خواهد بود. چیزی که درست مانند خود پیتر پن، هرگز کهنه نخواهد شد. 10/10 گاهی ممکن است کمی احساساتی به نظر برسد، اما هنوز هم نگاهی دلپذیر به الهام‌بخشی پشت "پیتر پن" جاودان جی. ام. بارری است. داستان با ناامیدی آغاز می‌شود، چون نمایشنامه اخیر او نقدهای متوسطی دریافت کرده است. فشار بر اوست - او (جانی دپ) باید چیزی موفق بنویسد، در غیر این صورت رابطه‌اش با تئاترگردان فروهمان (داستین هافمن که به‌ندرت استفاده می‌شود) در خطر است. خوشبختانه، او در پارک با کودکانی که با مادرشان "سیلویا" (کایت وینسلت) بازی می‌کنند، آشنا می‌شود و دوستی شروع می‌شود که به او غذاهای فکری مورد نیازش را می‌دهد. اما در این میان مشکلاتی هم وجود دارد. "پیتر" جوان (فِرِدی هایموره) هنوز به دنبال بازگشت پدر مرحومشان است و مادرش (جولی کریستی) نسبت به انگیزه‌های او و تعهدش کاملاً مطمئن نیست. نگرانی اخیر به‌تدریج اهمیت بیشتری پیدا می‌کند زیرا او بیشتر و بیشتر با این خانواده درگیر و به آن‌ها علاقه‌مند می‌شود. بارری با یک برنامه تخیلی می‌کوشد به "پیتر" جوان و مادرش کمک کند تا از زندگی‌شان پیش بروند، پیش از آنکه متوجه شویم که کودکان به زودی با یک تراژدی دیگر مواجه خواهند شد. این درام به‌طرزی لمسی ساده و بی‌پیرایه است و این عمدتاً به تلاش‌های جذاب هایموره و خواهر و برادرانش برمی‌گردد که به‌طرز کودکانه‌ای بازی می‌کنند و در راه خود با غم و پیشرفت کنار می‌آیند. یک زیرنویس به مشکلات ازدواج خودش با "مری" (رادها میچل) اشاره دارد که واقعاً چیزی به داستان اضافه نمی‌کند. در واقع، دپ خود به‌جز هدایت آرام داستان کار زیادی نمی‌کند، در حالی که قدرت تخیل و نیک‌خواهی این جوانان را توانمند می‌سازد، همانطور که برای بسیاری دیگر در "نِورلند" و فراتر از آن نیز همین‌طور بود. این درباره بهبود است، اما همچنین درباره ماجراجویی و هیجان و لذت از زندگی و جوانی، ناتوانی و جاودانگی است.