فیلم Let the Sunshine In 2017

من به جولیت بینوش علاقه‌مندم. او به عنوان یک بازیگر، تنوع زیادی دارد و می‌تواند تقریباً هر نقشی را بازی کند. اما انتخاب او برای این اثر نسبتاً بی‌روح، کمی معماگونه است. او در نقش "ایزابل"، مادری مطلقه و در اواسط چهل سالگی، به دنبال چیزی بیشتر از زندگی است. با این حال، او در این مسیر چندان موفق نیست، زیرا مردانی که ملاقات می‌کند،...

من به جولیت بینوش علاقه‌مندم. او به عنوان یک بازیگر، تنوع زیادی دارد و می‌تواند تقریباً هر نقشی را بازی کند. اما انتخاب او برای این اثر نسبتاً بی‌روح، کمی معماگونه است. او در نقش "ایزابل"، مادری مطلقه و در اواسط چهل سالگی، به دنبال چیزی بیشتر از زندگی است. با این حال، او در این مسیر چندان موفق نیست، زیرا مردانی که ملاقات می‌کند، بیشتر از آنکه به تعهد برسند، ترس از تعهد دارند. در طول نود دقیقه بعدی، داستان به طور افسرده‌کننده‌ای به بررسی مردانی می‌پردازد که او با آن‌ها رابطه برقرار کرده، خوابیده و سپس آن‌ها را کنار می‌گذارد یا کنار گذاشته می‌شود. این موضوع به نظر من به نوعی هدف اصلی جستجوی او را تضعیف می‌کند. چگونه می‌تواند آن حس elusive از کامل بودن را پیدا کند در حالی که هرگز نمی‌تواند از جستجو دست بردارد؟ صحنه‌های جنسی زیادی وجود دارد که در برخی مواقع طبیعی و لذت‌بخش به نظر می‌رسند و در موارد دیگر بیشتر به عنوان یک نتیجه‌ی بی‌فکر از یک قرار یا گفت‌وگو به نظر می‌رسند، اما عملاً هیچ عمق و محتوایی در آن‌ها وجود ندارد. آنچه بینوش به این داستان می‌آورد، تصویر واضحی از زنی است که همیشه در جستجوی چیز بهتری است و نگرش او ممکن است مردانی را که می‌خواهد ملاقات کند، دور کند و مردانی را جذب کند که نمی‌خواهد. این دایره‌ی هر بار کوچک‌تر شده به خوبی توسط "وینسنت" (با بازی زاویر بوا) و "فابریس" (با بازی برونو پودالی‌دس) به نمایش درآمده است، همچنین بازیگر خودشیفته‌ای (نیکلاس دوواشل) که نقاط قوت و ضعف او را بدون اینکه حتی نامی داشته باشد، به خوبی تجسم می‌کند. این فیلم نگاهی ناامیدکننده به روابط و طبیعت انسانی است که بر روی زمین‌های آشنا راه می‌افتد بدون اینکه واقعاً چیزی یا کسی را به چالش بکشد. هرچند که قابل مشاهده است، اما این اثر از بهترین‌های هیچ‌کس نیست.