فیلم The Long Day Closes 1992

این فیلم هنری است، اما به نظر می‌رسد که تلاش زیادی برای این موضوع شده و در نهایت در جذب تماشاگر ناکام مانده است. به نظر می‌رسد فیلم فرض می‌کند اگر کسی از آن خوشش نیاید، اشکالی ندارد چون این به معنی این است که او "متوجه" نشده است. به عنوان مثال، آیا واقعاً نیاز است دوربین روی یک صحنه خالی مانند یک پله برای ۱۵...

این فیلم هنری است، اما به نظر می‌رسد که تلاش زیادی برای این موضوع شده و در نهایت در جذب تماشاگر ناکام مانده است. به نظر می‌رسد فیلم فرض می‌کند اگر کسی از آن خوشش نیاید، اشکالی ندارد چون این به معنی این است که او "متوجه" نشده است. به عنوان مثال، آیا واقعاً نیاز است دوربین روی یک صحنه خالی مانند یک پله برای ۱۵ تا ۳۰ ثانیه بماند بعد از اینکه کسی از آن بالا رفته است؟ این چه تأثیری بر احساسات فیلم دارد؟ و چه فایده‌ای دارد که پسر برای چند لحظه به هیچ چیزی خیره شود بدون اینکه ما بفهمیم او چه فکری می‌کند یا چه احساسی دارد؟ آیا نباید برای ما مهم باشد؟ و آیا خوب است که شخصیت‌ها طوری صحبت کنند که ما مجبور شویم به جلوLean کنیم تا صدایشان را بشنویم، تنها برای اینکه ناگهان با یکی از موزیک‌های بلند فیلم شگفت‌زده شویم؟ به هر حال، هنر و جوّ احساسی و نوستالژیک خوب است. اما اگر شما از یک راوی استفاده می‌کنید که گاهی توصیفاتی از آنچه می‌بینیم ارائه می‌دهد، چرا یک قدم جلوتر نروید و کمی داستان بگویید؟ این کار می‌توانست به راحتی تماشاگران خیال‌پرداز و منتقدان نشسته بر روی مبل را راضی کند، همچنین کسانی که مثل من کمتر با این نوع فیلم‌ها آشنا هستند.