فیلم I Spit on Your Grave: Vengeance Is Mine 2015

پس از اینکه بخش دوم بر روی شخصیت‌های کاملاً متفاوتی تمرکز داشت، سارا باتلر برای قسمت سوم "به قبرت تف می‌کنم: انتقام من است" به نقش 'جنیفر هیلز' بازگشته است. هرچند او نام خود را به 'آنجل' تغییر داده و ما به‌طور کلی عواقب وقایعی را که در فیلم اول رخ داده بود، مشاهده می‌کنیم. البته این فقط بازسازی فیلم اول و نه خود فیلم...

پس از اینکه بخش دوم بر روی شخصیت‌های کاملاً متفاوتی تمرکز داشت، سارا باتلر برای قسمت سوم "به قبرت تف می‌کنم: انتقام من است" به نقش 'جنیفر هیلز' بازگشته است. هرچند او نام خود را به 'آنجل' تغییر داده و ما به‌طور کلی عواقب وقایعی را که در فیلم اول رخ داده بود، مشاهده می‌کنیم. البته این فقط بازسازی فیلم اول و نه خود فیلم اولیه است. کارگردانی این فیلم بر عهده R.D. براونشتین است که من با آثار او آشنایی ندارم، جز این فیلم. باید بگویم که من از این فیلم هم لذت بردم. هرچند که به خوبی قسمت اول نیست، اما در اینجا توسعه شخصیت واقعی‌ای وجود دارد. نه تنها برای 'جنیفر' بلکه همچنین برای 'مارلا' (جنیفر لندون) و 'اسکار' (داگ مک‌کیون) که شخصیت او را بسیار دوست داشتم و خوشحالم که او در این فیلم گنجانده شده است. این امر به فیلم عمق بیشتری بخشیده است. برای افزایش صحنه‌های خشن، این فیلم از بسیاری از ترفندهای صحنه‌سازی استفاده می‌کند. به این معنی که شما واقعاً مقدار زیادی صحنه‌های خونین جذاب می‌بینید، اما بیشتر آنها فقط در ذهن 'جنیفر' رخ می‌دهند، مانند یک سناریوی "اگر چه". این وضعیت ذهنی که او در آن قرار دارد را نشان می‌دهد، اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد که برخی صحنه‌ها فقط به خاطر وجودشان اضافه شده‌اند. به عنوان مثال، آخرین صحنه‌ای که می‌بینیم، هیچ دلیلی ندارد. معمولاً این فیلم به شکل قابل فهمی پیش می‌رود. کسی چیزی توهین‌آمیز به او می‌گوید، او در پاسخ او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد و بعد به واقعیت بازمی‌گردیم و او بدون آسیب زدن به کسی از آنجا دور می‌شود. گویی این صحنه‌ها آرزوی او را برای انجام آن کار در آن لحظه نشان می‌دهد. در پایان می‌بینیم که او توسط دو هم‌سلولی در زندان مورد حمله قرار می‌گیرد و او به شیوه‌ای خشن با آن برخورد می‌کند. سپس درمانگر برای متوقف کردن او ظاهر می‌شود و او فقط برمی‌گردد و در حالی که هنوز تحت تأثیر آدرنالین است، 'جنیفر' او را هم از پای درمی‌آورد. و این هم یک ترفند دیگر بود. او بدون اینکه خونی بر تن داشته باشد، از آنجا دور می‌شود... هیچ چیز واقعاً اتفاق نیفتاده است. اما او در آن لحظه به هیچ چیزی واکنش نشان نمی‌دهد. پس چه؟ آیا او حالا به طور تصادفی به سناریوهای "اگر چه" خیال‌پردازی می‌کند؟ به طور کامل دیوانه شده است؟ فکر می‌کنم این صحنه واقعاً به فیلم آسیب زد، زیرا نه تنها من را گیج کرد، بلکه باعث شد که بخواهم پس از تماشای آن با همسرم، درباره‌اش نظریه‌پردازی کنم. این عالی است که فیلم‌ها شما را وادار به صحبت درباره خودشان کنند. برای یک قسمت سوم، این فیلم خوب بود، اما چیز خاصی نبود. "به قبرت تف می‌کنم: انتقام من است" لحظات واقعاً خوبی دارد، به ویژه در زمینه توسعه شخصیت‌ها. اما این فیلم آن هیجان‌انگیزی نیست که ما از قسمت‌های قبلی انتظار داریم. بنابراین سارا باتلر برگشت و این واقعاً جالب بود که ادامه‌ای به داستان بدهیم... اما تقریباً 'جنیفر هیلز' را به شخصیت منفی تبدیل می‌کند و هرچند که این موضوع ناراحت‌کننده است، اما به نظر درست نمی‌رسد. او کمی بیش از حد در تلاش برای انتقام فعال است تا بتواند خوب به نظر برسد. این فیلم به نوعی ادامه داستان عمل می‌کند... اما بسیاری از همدردی‌های فوق‌العاده‌ای که نسبت به 'جنیفر' داشتید را از بین می‌برد، حتی در حالی که او انتقام‌های وحشیانه‌ای می‌گرفت. و من احساس می‌کنم که هدف فیلم‌هایی مانند این، جلب همدردی تماشاگران با کسی است که کارهای بسیار وحشتناکی انجام می‌دهد. "به قبرت تف می‌کنم 3" یک تلاش ناموفق برای ایجاد چیزی منحصر به فرد در این مجموعه است. این فیلم یک داستان جدید و یک زیرمجموعه از گروه‌های حمایتی را معرفی می‌کند، اما به هیچ‌کدام عمق نمی‌دهد و روایت را خالی و غیرجذاب می‌کند. عدم وابستگی به شخصیت اصلی، ارتباط با فیلم را دشوارتر می‌کند. خشونت به نظر اجباری و ساختگی می‌رسد و هرگونه حس تأثیر یا هدف را از بین می‌برد. عملکرد سارا باتلر به شدت به نظر می‌رسد که اجباری است و هیچ نوع اصالت یا ارتباط احساسی با شخصیتش ندارد. یک افزودنی ناامیدکننده به یک سری از فیلم‌های جنجالی.