فیلم Delicatessen 1991

سبک سورئالیسم گوتیک فرانسوی، در فیلمی با استایل اما بدون محتوا. به نظر می‌رسد که من ژان-پییر ژونه را مانند تقریباً همه افرادی که سینمای فرانسه را دنبال نمی‌کنند، از طریق فیلم "آملی" شناختم. این فیلم کارگردان را به سطح بین‌المللی رساند و به‌طور unanimous به عنوان بزرگ‌ترین و مرتبط‌ترین اثر او شناخته می‌شود. با توجه به اینکه چقدر از این فیلم لذت بردم، تصمیم گرفتم...

سبک سورئالیسم گوتیک فرانسوی، در فیلمی با استایل اما بدون محتوا. به نظر می‌رسد که من ژان-پییر ژونه را مانند تقریباً همه افرادی که سینمای فرانسه را دنبال نمی‌کنند، از طریق فیلم "آملی" شناختم. این فیلم کارگردان را به سطح بین‌المللی رساند و به‌طور unanimous به عنوان بزرگ‌ترین و مرتبط‌ترین اثر او شناخته می‌شود. با توجه به اینکه چقدر از این فیلم لذت بردم، تصمیم گرفتم این فیلم را نیز ببینم، اما تجربه‌ام متفاوت بود. اگر "آملی" جادویی و زیبا بود، این فیلم بسیار کمتر جالب است. این فیلم به عنوان یک کابوس سورئالیستی روایت می‌شود: داستان یک قصاب که گاهی اوقات در آینده‌ای دیستوپیایی گوشت انسان می‌فروشد. با وجود اینکه از زیبایی‌شناسی به کار رفته در فیلم و موضوع عجیب آن احساس disgust کردم، هیچ شکی نیست که این یک اثر با نشانه‌های کیفیت بود: تخریب ساختمان‌ها و محیط زیست نماد یا تجلی تخریب اخلاق و ارزش‌هاست. کافکایی از صداها و تصاویر، بین رویایی و grotesque، هدفمند و شدید است (برای مثال، آن لحظه‌ای که صدای فنرهای تختی که یک زوج در آنجا عشق‌ورزی می‌کنند با صداهای دختری که ویولن می‌نوازد یا همسایه‌ای که سقف آپارتمانش را رنگ می‌کند ترکیب می‌شود). نشانه‌های استعداد کارگردان، کیفیتی که در "آملی" دیدیم، در اینجا نیز وجود دارد، اما به شکلی تحریف‌شده و سازگار با پروژه‌ای فیلمی کمتر دلپذیر. این فیلم بازیگران خوبی دارد و بازی هر یک از آن‌ها به بهتر شدن فیلم کمک می‌کند. دومینیک پینون بیشتر از همه درخشان بود: او می‌داند که چگونه بین جدیت و طنز تعادل برقرار کند و دارای بیانی بدنی و چهره‌ای قابل توجه است. ژان کلود درایفوس نیز شایسته یادداشت مثبت است، در حالی که ماری-لور دوگناک به نظر نمی‌رسد که کار خاصی جز ظاهر شدن به‌عنوان یک جادوگر، داشته باشد. این فیلم که بیشتر به استایل اهمیت می‌دهد تا محتوا، همچنین تصویربرداری بسیار تیز و استیلیزه‌ای را به ما ارائه می‌دهد: باید بگویم که از زوایای دوربین و کار فیلمبرداری که کاملاً اصلی است، تحسین می‌کنم، اما رنگ‌ها چندان مورد پسند من نیستند، جایی که یک تن اکر به فیلم رنگی قهوه‌ای بیش از حد می‌دهد. و با وجود تلاش‌ها، موسیقی متن یکی از آن عناصر بی‌اهمیت است که نه فیلم را تقویت می‌کند و نه آسیب می‌زند، زیرا به هیچ وجه توجه ما را به خود جلب نمی‌کند. من واقعاً از این فیلم لذت بردم، اما باید صادق باشم - نیمی از زمان نمی‌دانستم چه در حال اتفاق است! از ابتدا انتظار داشتم که "خانم لاوِت" استیون سوندایم در حال کار بر روی پای‌هایش در طبقه پایین، زیر مغازه "کلاپه" (ژان-کلود درایفوس) باشد. آن‌ها همه در فرانسه‌ای زندگی می‌کنند که غذا بسیار کم است و مردم عادت دارند بدون هیچ اثری ناپدید شوند! او همچنین صاحب یک بلوک آپارتمان نسبتاً خراب در کنار است و به یک سرایدار نیاز دارد. وارد "لویسون" (دومینیک پینون) می‌شود که نیاز به مکانی برای اقامت دارد. او قبلاً دلقک بود، اما حالا شوخی به شدت بر سرش آمده است، زیرا با "مادمازل پلس" (کارین ویارد) intimidating ملاقات می‌کند و ماجراها به‌طور جدی آغاز می‌شود. به ناامیدی پدرش، او به سرعت عاشق دختر خانه "ژولی" (ماری-لور دوگناک) می‌شود و برای نجات عشق در حال شکل‌گیری‌شان، او باید به یک بخش زیرزمینی جامعه به نام "ترگلویدها" کمک بخواهد که بیشتر شبیه جامعه‌ای از موریانه‌های بارانی است. این افراد زندگی زباله‌گردی دارند و به دنبال غلات و ذرت می‌گردند. هنگامی که "لویسون" به راز کارفرمایش نزدیک می‌شود و رابطه‌اش با "ژولی" جدی‌تر می‌شود، آن‌ها باید به حمام بروند و امیدوار باشند که نجات پیش از آنکه تبر به خانه نزدیک‌تر بیفتد، بیاید! من معمولاً با سورئالیسم خوب کنار نمی‌آیم، اما این واقعاً یک کمدی لذت‌بخش برای تماشا است. شخصیت‌ها - خوب، بیشتر آن‌ها، به اندازه کافی در واقعیت لنگر دارند تا در این بعد باقی بمانند؛ درایفوس و دستیارش تهدیدی سرگرم‌کننده را به تصویر می‌کشند و صحنه‌های فوق‌العاده‌ای با پینون و چاقویی که از سرش عبور می‌کند در یک بشقاب وجود دارد! به طور عجیبی، با پیشرفت داستان بیشتر معنا پیدا می‌کند - فقط همیشه واضح نیست! عجیب و سرگرم‌کننده. امتحانش کنید.