فیلم The Conversation 1974

متأسفانه به نظر می‌رسد که با هر روزی که می‌گذرد، فیلم‌های سیاسی دلهره‌آور آمریکایی دهه‌های 60 و 70، که بهترین آثار آن‌ها با "نامزد منچوری" (که به طرز عجیبی ترور جان اف. کندی را پیش‌بینی می‌کند) و "همه مردان رئیس‌جمهور" (که به رسوایی واترگیت پایان می‌دهد) مشخص می‌شوند، هیچ‌گاه کهنه نمی‌شوند و همچنان در درک ترس ملموس شهروندان عادی از کسانی که سرنوشتشان را در...

متأسفانه به نظر می‌رسد که با هر روزی که می‌گذرد، فیلم‌های سیاسی دلهره‌آور آمریکایی دهه‌های 60 و 70، که بهترین آثار آن‌ها با "نامزد منچوری" (که به طرز عجیبی ترور جان اف. کندی را پیش‌بینی می‌کند) و "همه مردان رئیس‌جمهور" (که به رسوایی واترگیت پایان می‌دهد) مشخص می‌شوند، هیچ‌گاه کهنه نمی‌شوند و همچنان در درک ترس ملموس شهروندان عادی از کسانی که سرنوشتشان را در دست دارند، یعنی پلیس و دولت محلی، به همان اندازه به‌روز و مهم هستند. ایده آمریکایی این است که هر فردی که به دنیا می‌آید، صرف‌نظر از شرایط، کنترل سرنوشت خود را در دست دارد و با سخت‌کوشی، زیرکی و اراده می‌تواند به چیزی بزرگ دست یابد. اینکه آیا این همیشه حقیقت دارد یا نه، سؤال‌برانگیز است، اما به نظر می‌رسد که قدرت‌ها بیش از آنچه تصور می‌کنیم یا می‌خواهیم بدانیم، در کنترل دارند. این فیلم در مقیاس کوچک، اثر زیبایی است که به طرز شگفت‌انگیزی، کاپولا توانسته آن را در دوره‌ای بسازد که یکی از بهترین دوره‌های کارگردانی به حساب می‌آید، در کنار کارهای هیچکاک در اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 و ملویل یک دهه بعد. این کار، با بازی فوق‌العاده هکمن (به همراه نقش او در دو فیلم عالی "اتصال فرانسوی")، در زمره بزرگ‌ترین تحلیل‌ها درباره شمشیر دو لبه نظارت قرار می‌گیرد، که شامل "بلا اوت" دی‌پالم و "بلا آپ" آنتونیونی است. به عنوان یک انسان، تنها آرزو می‌کنم که این فیلم به این اندازه مهم نبود. "گفت‌وگو" یک دلهره‌آور تنش‌زا است که بررسی می‌کند چگونه پارانویا می‌تواند تمام جنبه‌های زندگی روزمره را تحت تأثیر قرار دهد، زمانی که چیزی ناراحت‌کننده کشف می‌شود. هری کاهل (با بازی جین هکمن) برای استراق سمع از دو نفر در یک مکان عمومی استخدام شده و پس از ضبط مکالمه، نوار با کیفیتی برای مشتری خود تولید می‌کند. اما هری به خاطر یک شغل قبلی که منجر به آسیب به افراد و قتل یک زن و کودک شد، از احساس گناه رنج می‌برد. این موضوع او را به فکر کردن درباره اقداماتش وادار می‌کند و به وضوح شغلی که انجام می‌دهد را زیر سؤال می‌برد. با اینکه همکاران، دوستان و تأمین‌کنندگان تجهیزات نظارتی به هری به عنوان یکی از بهترین‌های این حرفه نگاه می‌کنند، او به وضوح لبه خود را از دست داده و راهش را گم کرده است. این موضوع در طول زمان و از طریق اقدامات مختلف نشان داده می‌شود. آپارتمان او به راحتی توسط صاحب‌خانه‌اش شکسته می‌شود و نامه‌هایش خوانده می‌شود. هری به راحتی در یک نمایشگاه تجاری توسط رقیبی که با یک خودکار به او گوش می‌دهد، فریب می‌خورد و دوست‌دخترش می‌گوید: "یک بار تو را در کنار پله‌ها دیدم که پنهان شده بودی و یک ساعت به تماشا نشسته بودی." در همین حین، با اینکه تلفن او supposedly غیرقابل دسترسی است، صاحب‌خانه‌اش و مشتری‌اش هر دو شماره او را دارند و به تعجب او تماس می‌گیرند. پس از گوش دادن چندین بار به نوارهای مکالمه، هری باور دارد که دو نفر درگیر می‌ترسند که ممکن است به خاطر اقداماتشان آسیب ببینند یا حتی کشته شوند. با این حال، یک ترفند یک ترفند است یا یک شغل یک شغل است (طبق گفته دوست‌دخترش) اما به خاطر احساس گناه، او نمی‌تواند به وظیفه‌اش عمل کند. او بار دیگر با اجازه دادن به دزدی نوارها (توسط دوست‌دخترش) عدم حرفه‌ای بودنش را نشان می‌دهد. با پایان فیلم، مشخص می‌شود که مکالمات می‌توانند به اشتباه تفسیر شوند و ممکن است به وضوح آنچه در ابتدا به نظر می‌رسید، نباشند. پارانویا هری بیشتر می‌شود زمانی که او حقیقت "گفت‌وگو" را کشف می‌کند که منجر به پایانی بسیار رضایت‌بخش می‌شود. جین هکمن در اینجا به‌عنوان "هری" فوق‌العاده است - یک کارشناس نظارت فوق‌العاده کارآمد که در خط وظیفه کشف می‌کند که یک زوج تحت نظارت او ممکن است به زودی کشته شوند. مشخص می‌شود که این زوج - سیندی ویلیامز و فردریک فارست - در حال داشتن یک رابطه هستند اما این تنها نوک کوه یخ توطئه است در این تلاش به‌دقت نوشته‌شده و کارگردانی‌شده از فرانسیس فورد کاپولا. این فیلم به آرامی پیش می‌رود، و در برخی مواقع بی‌حرکت به نظر می‌رسد، اما ظرافت‌هایی که در آن مکان‌های گربه و موش عوض می‌شوند و همچنین برخی نقش‌های عالی از جان کازاله و هریسون فورد آن را به یک تماشای جذاب تبدیل می‌کند - و قطعاً یکی از بهترین و پر احساس‌ترین اجراهای هکمن است. "گفت‌وگو" آنچه انتظارش را دارید نیست - اما باید گفت که در نوع خود فوق‌العاده و تقریباً بی‌نقص است. این فیلم بیشتر شبیه به "بلا" آنتونیونی است تا دی‌پالم و حسی از ترس در سرتاسر کار جاری است، که با اجرای جدی و غم‌انگیز جین هکمن تقویت می‌شود. بهترین بخش این فیلم، با این حال، عمل سوم شگفت‌انگیز است که من هرگز جرات نمی‌کنم اینجا فاش کنم. در مجموع، هرچند که عمل دوم ممکن است کمی ضعیف باشد، "گفت‌وگو" یک فیلم فوق‌العاده و یکی از بهترین آثار فرانسیس فورد کاپولا است.