فیلم After Yang 2021

فیلم «بعد از یانگ» برای من چیزی بود که مدت‌ها به دنبالش بودم. این فیلم به‌خصوص برای من به‌عنوان یک آسیایی که فرهنگ و حس تعلقش با هر نسل کمرنگ‌تر شده، ویژه است. تلاش اخیر من برای احیای آنچه که روزگاری از نیاکانم بود، در شرایطی که به‌وضوح به من نگاه تحقیرآمیز می‌شود، بسیار دشوار بوده است. «بعد از یانگ» احساسی از آرامش را منتقل...

فیلم «بعد از یانگ» برای من چیزی بود که مدت‌ها به دنبالش بودم. این فیلم به‌خصوص برای من به‌عنوان یک آسیایی که فرهنگ و حس تعلقش با هر نسل کمرنگ‌تر شده، ویژه است. تلاش اخیر من برای احیای آنچه که روزگاری از نیاکانم بود، در شرایطی که به‌وضوح به من نگاه تحقیرآمیز می‌شود، بسیار دشوار بوده است. «بعد از یانگ» احساسی از آرامش را منتقل می‌کند که هویت ما تنها به جایی که از آن آمده‌ایم محدود نمی‌شود. **نقد ۵ ستاره من:** «بعد از یانگ» ممکن است برخی مشکلات ریتمی داشته باشد، اما روایت زیبا و اندیشمندانه کوگونادا و موسیقی فراموش‌نشدنی ASKA این اثر را به یک تجربه سینمایی تأمل‌برانگیز و الهام‌بخش تبدیل می‌کند. این فیلم یک مطالعه عمیق و صادقانه در مورد اینکه خانواده بودن چه معنایی دارد، اینکه چه معنایی دارد که مورد محبت قرار بگیریم و چقدر مهم است که به یاد داشته باشیم از کجا آمده‌ایم، ارائه می‌دهد. نگاهی جذاب به هسته انسانی از طریق قلب یک ربات - به‌طور هم‌زمان هم به معنای واقعی و هم مجازی. اجرای فوق‌العاده‌ای دارد، اما کلمین فارل با یک بازی ظریف اما قوی درخشش بیشتری دارد. گاهی اوقات، فیلم در میان نمای‌های وسیع و استاتیک زیبایش گم می‌شود. با این حال، به یاد ماندنی است. نمره: B+ من مطمئن نیستم که «بعد از یانگ» چه هدفی را دنبال می‌کند (آیا می‌خواهد داستانی احتیاطی درباره بدی‌های فناوری نقض حریم خصوصی باشد؟ یا تأملی ملایم بر ماهیت حافظه؟ یا بیانیه‌ای برای یک جنبش فرضی AndroidLivesMatter؟) اما می‌دانم که هرچه باشد، در دستیابی به آن ناکام است – درست مانند جیک (کلمین فارل) و کیرا (جودی ترنر-اسمیت) که در پرورش دختر کوچکشان میکا (مالئا اما تیاندراویدجا) ناکام هستند. این فیلم در آینده‌ای نامشخص اتفاق می‌افتد که در آن ممکن است «برادر بزرگتر برای فرزندان چینی» خریداری شود (امکانی که به‌طرز عجیبی خاص است). چند سال پیش از اتفاقات فیلم، جیک و کیرا «یانگ [جاستین اچ. مین] را خریدند تا میکا را به میراث چینی‌اش متصل کنند»؛ یا به عبارتی، «به او حقایق جالب چینی یاد دهند». چرا نمی‌توانستند دو کودک چینی را به‌طور مستقیم به فرزندی بپذیرند و یکی را بزرگتر از دیگری قرار دهند؟ همچنین، اگر واقعاً می‌خواهند میکا با میراث چینی‌اش ارتباط برقرار کند، چرا نامی که به او می‌دهند چینی نیست؟ اگر بخواهیم به نویسنده/کارگردان کوگونادا انصاف بدهیم، به نظر می‌رسد که جیک و کیرا واقعاً والدین بدی هستند و مشکل واقعی این است که آنها در پایان فیلم بهتر نمی‌شوند. اما بیایید از ابتدا شروع کنیم؛ پس از آنکه به نظر می‌رسد یک بازی هماهنگی ریتم ملی یا حتی جهانی است که «بیش از ۳۰,۰۰۰ خانواده» در آن شرکت می‌کنند (اعتبار ابتدایی با تصاویری از شخصیت‌های فیلم و خانواده‌هایشان در این رقابت همراه است، که پیشنهاد می‌دهد فیلمی کاملاً متفاوت از آنچه قرار است ببینیم، وجود دارد)، یانگ از کار می‌افتد و داستان پیش می‌رود. جیک به چند مکان می‌رود تا یانگ را تعمیر کند و در این فرایند عنصر نرم‌افزار جاسوسی معرفی می‌شود، اما به سرعت به خاطر «بانک حافظه» یانگ رها می‌شود. می‌بینید که «بانک‌های حافظه به تکنواس (یا تکنو-انسان‌ها) اجازه می‌دهند چند ثانیه در هر روز را ضبط کنند. آزمایشگاه‌ها سعی در درک این داشتند که تکنواس چه چیزهایی را به یاد ماندنی می‌دانند.» این موضوع سؤالات زیادی را ایجاد می‌کند که فیلم از مطرح کردن آنها خودداری می‌کند. آیا این «چند ثانیه» تمام چیزی است که تکنواس از هر روز «به یاد دارند»؟ و اگر چنین باشد، آیا این به این معناست که هر آنچه را که ضبط نمی‌کنند به‌طور کلی فراموش می‌شود؟ آیا این باعث نمی‌شود که آنها حافظه‌ای به اندازه ماهی طلایی داشته باشند؟ به‌هرحال، این نوع نگهداری را که من می‌خواهم دختر نوزادم را به آن بسپارم، نمی‌پسندم. علاوه بر این، از آنجا که ما فقط می‌بینیم که یانگ با دیگر شخصیت‌ها در برش‌های تصادفی تعامل دارد که زندگی‌اش را شبیه یک فیلم ترنس مالی کرده است، نمی‌توانیم دقیقاً متوجه شویم که چرا او برای آنها این‌قدر مهم بوده است. اگر بخواهم حقیقت را بگویم، من بیشتر به «قبل» و «در حین» علاقه‌مند بودم تا «بعد از یانگ». وقتی یک خانواده آینده‌نگر در یکی از صبح‌ها در حال انجام تمرینات روزمره خود هستند، ربات همراه «میکا» (مالئا اما تیاندراویدجا) تا حدی یخ می‌زند. پس از مزاحمت‌های مداوم کودک - که واقعاً آزاردهنده است - مادر (جودی ترنر-اسمیت) و پدر (کلمین فارل) تصمیم می‌گیرند که باید آن را تعمیر کنند، بنابراین پدر آن را به دوست دوستی می‌برد، چون ضمانت‌نامه‌شان «شکست هسته‌ای» را پوشش نمی‌دهد. در هر صورت، پزشک جدیدش مشکوک است که چیپ کنترل «یانگ» ممکن است شامل نرم‌افزار جاسوسی باشد و پیشنهاد می‌دهد که به یک دانشمند مراجعه کنند که ممکن است بتواند چیپ را باز کند و حقیقت را کشف کند. عناصر شبیه به «آی ربات» (۲۰۰۴) دارد، اما در غیر این صورت، همه چیز کمی بیش از حد استریل به نظر می‌رسد. داستان به‌دست فلاش‌بک‌ها روایت می‌شود که در میان داستان کنونی مخلوط شده است، اما در اصل این فقط یک مشاهده نسبتاً خشک از یک خانواده نسبتاً غیرقابل توجه است که اسباب‌بازی‌اش خراب شده است. عناصر تاریک‌تر فیلم - چند تم بزرگ برادرانه - عمدتاً به‌خوبی پرداخت نشده‌اند. تقریباً هیچ‌کدام از صحنه‌های ترنر-اسمیت در صفحه نیست و آنچه هم که هست به‌خوبی با کاراکتر فارل که بخش زیادی از جذابیتش را از دست داده، در هم نمی‌آمیزد و حالا فقط بهتر از یک بازیگر معمولی نیست که چهره‌اش را می‌شناسیم. شاید واقعاً به ما چیزی درباره عشق و طبیعت محبت بگوید، اما فقط به‌طور سطحی و نمی‌توانم بگویم که چیز زیادی برای نوشتن در این مورد پیدا کردم. متأسفم - روی تلویزیون خوب به نظر می‌رسد، اما من سینما را برای این نمی‌خواستم. من واقعاً از آنچه «بعد از یانگ» سعی داشت انجام دهد، خوشم آمد. داستان عمیق و جالبی درباره فقدان وجود داشت، اما متأسفانه وزن موضوع، این فیلم را غرق کرد. مدت زمان فیلم فقط ۹۰ دقیقه بود و دیدن آن حس ابدیت را داشت. تأثیر عاطفی به‌واسطه ریتم کند نابود شد. به نظر من، این فیلم نباید به این اندازه طولانی می‌بود. محتوای کافی برای یک فیلم بلند وجود نداشت و بهتر بود به یک فیلم کوتاه تبدیل می‌شد. **نمره:** ۵۷٪ | **نظر:** معقول فیلم علمی تخیلی در آینده نزدیک که نه تنها منعکس‌کننده این است که چگونه رابطه ما با فناوری و هوش مصنوعی ممکن است تغییر کند، بلکه همچنین چگونه فناوری و هوش مصنوعی می‌تواند روابط ما با دیگران را تغییر دهد. صحنه‌های یادآوری رویایی زیادی با یک موسیقی و تصاویر مؤثر دارد. نه بد، نه عالی، شاید کمی کند. «بعد از یانگ» فیلم خوبی است، ساده و روشن. تنها نکته منفی‌ام این است که چقدر ریتم آن کند است، البته کاملاً می‌فهمم که چرا به این شکل به تصویر کشیده شده و در برخی لحظات مزایای خود را دارد. با این حال، گاهی مرا از رویدادهای روی صفحه دور می‌کند. به جز این، فیلم خوبی است؛ در مورد آنچه سعی دارد بگوید، مواد زیادی برای بررسی وجود دارد. کلمین فارل، جودی ترنر-اسمیت، مالئا اما تیاندراویدجا و جاستین اچ. مین همه در نقش خود خوب عمل کرده‌اند، در حالی که هر دو محیط آینده‌نگر و ویرایش فیلم نیز از نقاط مثبت این اثر هستند. نمی‌توانم بگویم که عاشقش شدم، چون نشدم، اما خوشحالم که آن را تماشا کردم.