فیلم Rosemary’s Baby 1968

هرگز تصور نمی‌کردم میا فارو بازیگری بسیار متنوع باشد، اما او بدون شک بهترین عملکرد خود را در این داستان جذاب درباره‌ی دستکاری شیطانی ارائه می‌دهد. "رز ماری" با "گای" (جان کاساوتیس) ازدواج کرده و در یکی از آن ساختمان‌های زیبا که به پارک مرکزی نیویورک مشرف است، زندگی می‌کنند. همسایگان آن‌ها به‌طور خاصی عجیب و غریب هستند، به‌ویژه "مینی" (با بازی تقریباً بی‌نقص روث...

هرگز تصور نمی‌کردم میا فارو بازیگری بسیار متنوع باشد، اما او بدون شک بهترین عملکرد خود را در این داستان جذاب درباره‌ی دستکاری شیطانی ارائه می‌دهد. "رز ماری" با "گای" (جان کاساوتیس) ازدواج کرده و در یکی از آن ساختمان‌های زیبا که به پارک مرکزی نیویورک مشرف است، زندگی می‌کنند. همسایگان آن‌ها به‌طور خاصی عجیب و غریب هستند، به‌ویژه "مینی" (با بازی تقریباً بی‌نقص روث گوردون) و "رومن" (سیدنی بلکمر) که با افزایش علاقه به این زوج، زمانی که مشخص می‌شود که بچه‌ای در راه است، بیشتر در زندگی آن‌ها دخالت می‌کنند. به تدریج، رز ماری شروع به مشکوک شدن به این می‌کند که نه تنها بارداری‌اش، بلکه رابطه زناشویی‌اش نیز دچار مشکل شده است. او به تدریج احساس می‌کند که کمتر و کمتر از کسانی که قبلاً به او نزدیک بودند، می‌بیند و به نوعی در آپارتمان خود زندانی می‌شود. او به شدت دچار پارانویا، سردرگمی و کینه‌توزی نسبت به همسرش می‌شود که به نظر می‌رسد به راحتی اجازه می‌دهد دیگران در زندگی‌اش دخالت کنند. اینجا رومن پولانسکی در اوج خود است؛ او توانسته است عناصر شیطانی و فشاری را با جنبه‌های مذهبی داستانی که ترس و وحشت را به نمایش می‌گذارد، ترکیب کند و در عین حال ارزش‌های اجتماعی established درباره ایمان و اعتماد را زیر سوال ببرد. این فیلم با طراحی تقریباً تنگ و claustrophobic، آپارتمان کوچک آن‌ها به زنجیری برای زنی تبدیل می‌شود که به هیچ وجه کنترل سرنوشت خود را در دست ندارد. با استفاده دقیق از موسیقی‌ای که می‌تواند با آثار برنارد هرمن رقابت کند، داستانی از ترس عمیق را ارائه می‌دهد که بر روی پرده بزرگ بسیار جذاب به نظر می‌رسد. این فیلم در برخی مواقع واقعاً ترسناک و جذاب است و در میان بهترین‌های این ژانر قرار دارد.