فیلم A Room with a View 1985

فیلمی که به نظر می‌رسد بیشتر به انتقاد از آداب و رسوم قرن نوزدهم می‌پردازد تا اینکه داستان خوبی را برای ما روایت کند. این فیلم در سال‌های ابتدایی قرن بیستم روایت می‌شود و داستانی عاشقانه را به تصویر می‌کشد که از زمانی آغاز می‌شود که یک دختر جوان انگلیسی در یک مهمان‌خانه در فلورانس در میان سایر گردشگران انگلیسی اقامت می‌کند. اتاقی که او دریافت...

فیلمی که به نظر می‌رسد بیشتر به انتقاد از آداب و رسوم قرن نوزدهم می‌پردازد تا اینکه داستان خوبی را برای ما روایت کند. این فیلم در سال‌های ابتدایی قرن بیستم روایت می‌شود و داستانی عاشقانه را به تصویر می‌کشد که از زمانی آغاز می‌شود که یک دختر جوان انگلیسی در یک مهمان‌خانه در فلورانس در میان سایر گردشگران انگلیسی اقامت می‌کند. اتاقی که او دریافت می‌کند، چشم‌اندازی به رود آرنو ندارد، بنابراین او با یک جوان با ایده‌های پیشرو و جسور که قلبش را تسخیر می‌کند، توافق می‌کند تا اتاقش را عوض کند. وقتی که به انگلستان برمی‌گردند، ملاقات آنها اجتناب‌ناپذیر می‌شود. من کتابی که این فیلم بر اساس آن ساخته شده را نخوانده‌ام، اما به نظر می‌رسد کسانی که می‌گویند این اقتباس محترمانه است، حق دارند. این فیلم که توسط جیمز آیوری نوشته شده، سه جایزه اسکار (بهترین طراحی لباس، بهترین طراحی هنری و بهترین فیلمنامه اقتباسی) را برد و همچنین نامزد جوایز دیگر (بهترین فیلم‌برداری، بهترین کارگردان، بهترین بازیگر زن نقش مکمل، بهترین بازیگر مرد نقش مکمل و بهترین فیلم) شد. با این حال، اگر به آن فکر کنیم، تقریباً هیچ‌کس در حال حاضر آن را به یاد نمی‌آورد، جز طرفداران بزرگ سینما. به عنوان یک فیلم عاشقانه، این اثر در کلیشه زوج‌هایی که برای تجربه عشق از هنجارها می‌شکنند، عمل می‌کند؛ یوتوپیایی که بیشتر زنان مخاطب را در رویا غرق می‌کند. داستان بدی نیست، اما می‌دانیم به کجا ختم خواهد شد. یک تناقض عمیق در زیرساخت‌های فیلم وجود دارد. این تناقض در خود تولید، که لوکس و گران‌قیمت است و با دکوراسیون‌های عالی، آرایش، مدل مو، لباس‌ها و لوازم انتخاب شده به‌طور هوشمندانه، قابل مشاهده نیست. اما با تماشای آرام فیلم، این تناقض در نحوه به تصویر کشیدن جامعه بریتانیا در آن زمان قابل شناسایی است: آداب و رسوم، رفتارهای خوب و هنجارهای اجتماعی به عنوان عشق و شور و شوق "محروم" به تصویر کشیده می‌شوند، در حالی که در واقع تعداد کمی از افراد در آن جامعه عشق را به همان شیوه‌ای که ما می‌سنجیم، ارزش‌گذاری می‌کردند. این باید در کتاب اصلی باشد، البته، اما هنوز هم دیدگاهی "سیاه و سفید" از گذشته‌ای است که به نور چشمان ما قضاوت می‌شود. با این حال، فیلم باید به خاطر دکوراسیون‌ها، لباس‌ها و لوازم، سینماتوگرافی با شکوهش که رنگ‌های گرم و زیباترین مناظر و مکان‌های توریستی فلورانس (یکی از زیباترین شهرهای اروپا) را به نمایش می‌گذارد، و موسیقی متن عالی که بر اساس قطعات کلاسیک و لیرکال ساخته شده، ستایش شود. با این حال، آنچه در فیلم به چشم می‌آید و ارزش بیشتری به آن می‌دهد، اجرای فوق‌العاده یک بازیگر با استعداد و مشهور است. اوج‌گیری ویژه‌ای برای کار هلنا بونهام کارتر، در اولین حضورش در هنر هفتم، قابل توجیح است که آغازگر دوران درخشان او در سینما بود. دنیل دی-لوئیس نیز بی‌نظیر بود، که شخصیتی تحت تأثیر و پُر زرق و برق را به تصویر کشید که روح و زیبایی را به کار اضافه کرد. مگی اسمیت همیشه یک انتخاب مطمئن است، به ویژه زمانی که شخصیت‌هایی در "منطقه راحتی" خود بازی می‌کند، اما او را کمی کسل‌کننده یافتم. دن‌هولم الیوت بسیار خوب بود، اما نه فوق‌العاده، در حالی که جولیان سندز که یکی از نقش‌های مرکزی داستان را دارد، عملکرد بهتری ارائه داد. او یکی از آن بازیگرانی بود که اگر کمی بیشتر در اروپا کار می‌کرد، احتمالاً موفق‌تر بود. او بسیار خوب بود، اما فرصت‌های کافی در سرزمین آرزوها پیدا نکرد. اجازه دهید یک نکته را اضافه کنم: در یکی از آن تصادف‌های عجیب زندگی، من دیروز این فیلم را دیدم و همین حالا نام این بازیگر را در مراسم اسکار در بخش یادبود دیدم که در سال 2023 درگذشته بود. چه چیز دیگری می‌توانم بگویم؟ روحش شاد.