فیلم Wounds 2019

این اتفاقی است که وقتی فیلمسازان بیشتر به تصویرسازی و مفهوم علاقه‌مندند اما نمی‌دانند چگونه آن‌ها را در یک داستان جا دهند، رخ می‌دهد. آرمی همر در این فیلم نقش ویل، یک بارمن در یک بار در نیواورلئان را بازی می‌کند که در یک شب شاهد درگیری چند دانشجوی دانشگاه در بار است (و به نظر می‌رسد هیچ ارتباطی با او ندارد). دانشجویان یکی از تلفن‌های...

این اتفاقی است که وقتی فیلمسازان بیشتر به تصویرسازی و مفهوم علاقه‌مندند اما نمی‌دانند چگونه آن‌ها را در یک داستان جا دهند، رخ می‌دهد. آرمی همر در این فیلم نقش ویل، یک بارمن در یک بار در نیواورلئان را بازی می‌کند که در یک شب شاهد درگیری چند دانشجوی دانشگاه در بار است (و به نظر می‌رسد هیچ ارتباطی با او ندارد). دانشجویان یکی از تلفن‌های خود را جا می‌گذارند که حاوی تصاویری آزاردهنده است. در این حال، نامزدش کری، که توسط داکوتا جانسون بازی می‌شود، به نظر می‌رسد که در حال مطالعه گنوسیسم جادوئی است، که به‌نظر می‌رسد با آنچه که دانشجویان درگیر آن هستند مرتبط است. اگر به دنبال هر نوع پاداشی در این فیلم هستید، به شدت ناامید خواهید شد. به‌طور کلی، این فیلم هیچ پاداشی ندارد. بیشتر شبیه به یک سری اتفاقات است و سپس، BAM!، پایان credits. گاهی به نظر می‌رسد که داستان به جایی می‌رسد. در واقع، احساس می‌شود که باید ارتباطات بیشتری بین بخش‌های مختلف فیلم وجود داشته باشد، مانند اینکه پروفسور کلر، استیو، بیشتر توسعه یابد. در حقیقت، من به وضوح احساس می‌کنم که این باید به همین صورت باشد، اما یا از روی زمین برش خورده یا فقط به عنوان یک مفهوم باقی مانده است. ممکن است این موضوع در "آلودگی قابل مشاهده"، رمانی کوتاه که این فیلم بر اساس آن ساخته شده، اتفاق بیفتد، اما از آنجا که من آن را نخوانده‌ام، نمی‌توانم در این مورد نظری بدهم. فیلمی که ما به دست می‌آوریم، فیلم خوبی هم نیست. بازیگری بین ملودراماتیک و کاملاً بی‌احساس در نوسان است و هیچ میانه‌ای وجود ندارد. واقعاً، برد ویلیام هنکه آن‌قدر اغراق‌آمیز است که جردی ایروین را در فیلم "دنیای زیرزمینی" به نظر می‌آورد که در حال مصرف زانکس بوده است. داکوتا جانسون در تمام نقش خود خواب‌آلود به نظر می‌رسد. آرمی همر هم به نظر می‌رسد که کمی بیش از حد تلاش می‌کند تا به عنوان یک مرد معمولی ظاهر شود. تنها بازیگری که در نقش خود قابل‌باور و با ظرافت واقعی به نظر می‌رسد، زازی بیتز است، اما شخصیت او بیشتر برای داستان اضافی به نظر می‌رسد. شخصیت او می‌توانست با کمترین یا بدون تغییر در داستان حذف شود. اما آنچه این فیلم را به شدت ناامیدکننده می‌کند، عامل ناامیدی خالص آن است. این یک ایده عالی است. من دوست داشتم که بیشتر ببینم و فیلم به گونه‌ای منسجم‌تر و با یک پاداش واقعی به نمایش درآید. اما از همه این‌ها محروم شده‌ایم. من عاشق این مفهوم هستم که یک فیلم بر اساس گنوسیسم جادوئی ساخته شود. با این حال، این مفهوم در فیلمی به این بدی قرار گرفته که در پایان، خودم را بیشتر از روی ناامیدی به علت عدم تحقق پتانسیل آن و دیدن چگونگی آسان نجات آن، در حال دستانم می‌چرخاندم تا به علت ترس یا احساس حشرات خزنده بر روی من (که ممکن است اتفاق بیفتد). وقتی شما کارهای فیلمسازان را برای آن‌ها انجام می‌دهید، آن‌ها مشکل دارند. من واقعاً از "زخم‌ها" ناامید شدم. نه فقط به خاطر موارد ذکر شده، بلکه به طور کلی. این فیلم به سادگی هیچ کاری با پیش‌فرض خود نمی‌کند. اشک‌های متافیزیکی در یک رابطه، می‌توانند ذهن و روح هر دو فرد را مختل کنند. جوی‌های اندوه و پشیمانی، کنترل افکار و اعمال را به دست می‌گیرند. این یک وضعیت افسوس‌آور است که توسط عاشق‌ترین زوج‌ها تجربه می‌شود. بنابراین من کمی گیج هستم. نه، من واقعاً گیج هستم. انواری قبلاً با "زیر سایه" که به‌طور ظاهری یک شاهکار وحشت‌زای اولیه است، کارگردانی کرده است (من هنوز آن را ندیده‌ام...) و تصمیم گرفته‌است که وارد جریان اصلی هالیوود شود با این آشفتگی روانی. تنها یک سؤال در طول صحنه آخر، که مملو از سوسک بود، ذهنم را مشغول کرده بود: "واقعاً چه خبر است؟". یک بارمن یک دعوا را متوقف می‌کند و یک تلفن همراه گمشده که توسط چند دانشجوی زیر سن قانونی جا گذاشته شده را پیدا می‌کند. او به‌طور تصادفی در تلاش دومش رمز عبور را با توجه به لکه‌های روی صفحه حدس می‌زند و به آرامی توسط چیزی از "تونل" تسخیر می‌شود. مجازات عنوانی است که به تصویر کشیدن آن نیاز به هیچ تلاشی ندارد. زخم‌ها در یک رابطه باعث می‌شوند شرکت‌کنندگان دور شوند و بیشتر پرخاشگر شوند. این موضوع واضح است و انواری از ابتدا جو ملودراماتیکی را در صحنه بار ایجاد می‌کند که عناصر "ترسناک" را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سپس همر تلفن همراه را می‌گیرد، دوام آن را با کوبیدن روی آن در شش صحنه متوالی آزمایش می‌کند و بدین ترتیب روایت شروع به فروپاشی می‌کند. بدون شک، می‌توانم با اطمینان بگویم که در این فیلم هیچ اتفاقی نیفتاد. هیچ پیشرفتی وجود ندارد. دقیقه نهایی فیلم در زمینه توسعه شبیه دقیقه اول بود. هر شخصیت به طرز غیرقابل تحملی ناخوشایند بود. هر جست و خیز ترسناک یک چشم خونی بود که به سرعت بر روی صفحه فلش می‌زد و با یک صدای نافذ همراه بود. داستان به دلیل عناصر ترسناک کم‌عمق که هیچ ارتباطی با لحظات ملودراماتیک نداشت، تقریباً غیرقابل فهم است. مراسم گنوسی؟ درگاه بعدی از صورت یک مرد کامل؟ زیر بغل‌های عرق‌کرده؟ از نظر موضوعی و ادبی، داستان به دلیل تمایلات بی‌هوش که این فیلم زخم‌زده را آزار می‌دهد، بی‌اعتبار شده است. چنین بازیگران برجسته‌ای بر روی یک فیلمنامه بی‌ارزش هدر رفته است. همر شایسته بهتر است. بیتز شایسته بهتر است. جانسون قطعاً شایسته بهتر است. من در حیرتم. واقعاً در حیرتم. انتخاب‌های غیرقابل توضیح شخصیت‌ها، از عدم تحویل تلفن به پلیس گرفته تا حتی باز کردن دستگاه در وهله اول، مرا بارها به دست زدن به صورت وادار کرد. اوه، و سرویس به افراد زیر سن قانونی. بیا! راحتی‌های داستانی که هیچ معنایی ندارند، از دانشجویان توضیح‌ناپذیر در این دایره فرقه‌ای تا تمام احمقانه‌های پنج دقیقه پایانی، بررسی روانشناختی یک رابطه شکست‌خورده را مختل کرد. آیا چیزی واقعاً توضیح داده می‌شود؟ نمی‌دانم زیرا در سی دقیقه پایانی خوابم برد. میزان مصرف الکل؟ زنا؟ دزدی؟ واقعاً هیچ چیزی برای تحسین وجود ندارد. یک شکست بزرگ برای انواری که این اثر اصلی VOD را به عنوان یکی از بدترین‌های سال تثبیت کرده است. بیش از یک ساعت و نیم طول کشید اما به مدت سه ساعت احساس می‌شد. این خود زخم به من زد. بهبودی طولانی و دشوار خواهد بود... این یک وحشت‌زایی است که به‌خوبی انجام شده است. اگر به دنبال چیزی معنادار هستید، در مکان نادرستی هستید، اما هنر قابل تقدیری در پس آن وجود دارد. من با توجه به بازیگران انتظار بیشتری داشتم. این به شدت ناامیدکننده بود. فیلم به شدت کش می‌آید و به چیزی مبهم و نامشخص اشاره می‌کند که واقعاً ترسناک است و به نظر می‌رسد که در حال وقوع است. متأسفانه، هرگز اتفاق نمی‌افتد. و اگر شما هم مثل من از حشرات، به‌ویژه سوسک‌های بزرگ، بیزارید، این فیلم را تماشا نکنید. واقعاً، به هر قیمتی از آن دوری کنید!