فیلم All of Us Strangers 2023

"All of Us Strangers" بدون شک یک اثر فوق‌العاده احساسی و به شدت ویران‌کننده است. اندرو هایگ به بررسی آسیب‌های دوران کودکی و فرآیند پیچیده سوگواری شخصیت اصلی می‌پردازد، این کار را از طریق دیالوگ‌های به یادماندنی و تاثیرگذار که به طرز فوق‌العاده‌ای توسط تمام بازیگران، به‌ویژه اندرو اسکات، اجرا شده، انجام می‌دهد. موسیقی متن ساخته امیلی لویی‌نایس-فاروش فضایی مملو از حزن را برای روایت سنگین...

"All of Us Strangers" بدون شک یک اثر فوق‌العاده احساسی و به شدت ویران‌کننده است. اندرو هایگ به بررسی آسیب‌های دوران کودکی و فرآیند پیچیده سوگواری شخصیت اصلی می‌پردازد، این کار را از طریق دیالوگ‌های به یادماندنی و تاثیرگذار که به طرز فوق‌العاده‌ای توسط تمام بازیگران، به‌ویژه اندرو اسکات، اجرا شده، انجام می‌دهد. موسیقی متن ساخته امیلی لویی‌نایس-فاروش فضایی مملو از حزن را برای روایت سنگین و دلخراش فیلم ایجاد می‌کند، اما آهنگ‌هایی که برای مرحله پایانی فیلم انتخاب شده‌اند، باعث اشک ریختن هزاران نفر در سرتاسر جهان خواهند شد. این فیلم گاهی تمرکز موضوعی خود را از دست می‌دهد و احتمالاً به زودی دوباره تماشا نخواهد شد، اما فراموش‌نشدنی بودن آن حتی بیشتر از این غیرمحتمل است. امتیاز: B+ در فصل جوایز سینمایی که بیشتر آثار آن ناامیدکننده بوده‌اند، دیدن فیلمی که نه تنها به پتانسیل خود می‌رسد بلکه از آن فراتر می‌رود، دلگرم‌کننده است. این امر در مورد جدیدترین اثر نویسنده-کارگردان اندرو هایگ صدق می‌کند، داستانی دلگرم‌کننده و دلخراش درباره عشق، بازتاب و بهبودی که همه در یک قالب جمع شده‌اند. گفتن جزئیات بیشتر درباره فیلم به احتمال زیاد به لو رفتن داستان منجر می‌شود، اما باید گفت که این فیلم داستانی به‌واقع تکان‌دهنده و احساسی از یک مرد همجنس‌گرا در لندن (اندرو اسکات) و رابطه‌اش با یک مرد مرموز جدید (پاول مسکل) را روایت می‌کند، رابطه‌ای که تحت تأثیر گذشته شخصیت اصلی، به‌ویژه ارتباط او با والدینش (جیمی بل و کلر فوی) قرار دارد. این یکی از آن فیلم‌هاست که تقریباً در هر زمینه‌ای تقریباً بی‌نقص است، به لطف پایبندی شدید به اصالت در نوشتن و بازی‌های فوق‌العاده بازیگرانش، به‌ویژه اجرای زیرکانه فوی که به طرز عجیبی تاکنون مورد توجه قرار نگرفته است. همچنین این اثر احتمالاً بینندگان را به روش‌های مختلف شگفت‌زده خواهد کرد و داستانی را روایت می‌کند که به‌هیچ‌وجه از آنچه که در تریلر تبلیغاتی‌اش دیده می‌شود، مشخص نیست. علاوه بر این، واقعاً تحت تأثیر واقعیت این فیلم قرار گرفتم که در آن شخصیت‌های همجنس‌گرا وجود دارند، در حالی که جنسیت آنها محور اصلی روایت نیست، چیزی که واقعاً این اثر را از بسیاری دیگر در این ژانر متمایز می‌کند. با افزودن یک موسیقی متن حساس و برخی از تصویربرداری‌های نوآورانه، این فیلم به یک اثر فوق‌العاده تبدیل می‌شود. به‌طور قطع، این یکی از آن فیلم‌هاست که اگر به‌طور عمیق بر شما تأثیر نگذارد، بهتر است بررسی کنید که آیا خون یخ‌زده در رگ‌هایتان در حال جریان است یا خیر. "All of Us Strangers" به‌خوبی شایسته هر تقدیری است که دریافت می‌کند و یکی از بهترین‌های سال است، بی‌هیچ شکی. "آدام" (اندرو اسکات) زندگی نسبتاً تنهایی را در بالای یک بلوک آپارتمانی در لندن می‌گذراند و در تلاش است تا کتاب جدیدی بنویسد. او به وضوح قبلاً موفقیت‌هایی داشته، اما در حال حاضر بیشتر وقت خود را در مقابل تلویزیون صرف تماشای ویدئوهای ضبط شده برنامه موسیقی "Top of the Pops" بی‌بی‌سی می‌کند. زنگ خطر آتش‌سوزی او را به خیابان می‌فرستد، جایی که او تنها فرد دیگری را که در ساختمان جدیدشان زندگی می‌کند، می‌بیند - کسی که زحمت تخلیه را به خود نداده است. آن مرد به طبقه بالا می‌آید، در را می‌زند، خود را "هری" (پاول مسکل) معرفی می‌کند و پیشنهاد یک نوشیدنی شبانه - با مزایا! - می‌دهد. "آدام" این پیشنهاد را رد می‌کند و روز بعد سوار قطار می‌شود، پیاده‌روی می‌کند و به نظر می‌رسد که در پارک مردی را پیدا می‌کند. او او را دنبال می‌کند، آنها در بیرون یک مغازه دیدار می‌کنند و متوجه می‌شویم که این در واقع پدرش (جیمی بل) است که او را به خانه مادرش (کلر فوی) می‌برد، جایی که آنها یک نوشیدنی می‌نوشند و خاطرات خوبی را مرور می‌کنند. او به خانه برمی‌گردد و دوباره با "هری" برخورد می‌کند و ما شروع به حس کردن یک شیمی نهفته بین این دو مرد می‌کنیم که به آرامی ولی با شدت در حال شکل‌گیری است. در طول گفت‌وگوی آنها - یکی از آن گفت‌وگوهای مودبانه در اولین قرار ملاقات که در آن واقعاً فقط می‌خواهید به "پرش خشمگین" بپردازید - چیزی نسبتاً شگفت‌انگیز درباره والدینش کشف می‌کنیم و این خبر کاملاً داستان را تغییر می‌دهد، زیرا این دو مرد به تدریج می‌بینند که رابطه‌شان چگونه پیشرفت می‌کند و ما بسیار بیشتر درباره آنچه آدام را به زندگی کنونی‌اش با درون‌نگری و انزوا سوق داده، می‌آموزیم. در بسیاری از سطوح این فیلم درباره صمیمیت است. قطعاً بین این دو مرد، اما همچنین بین او و - به‌طور جداگانه و با هم - والدینش و خودش که همه ما به یک سفر عاطفی و دل‌انگیز از کشف ورود می‌کنیم، سفری که از مسائل هویت جنسی و شخصی، (به‌طور عمده بی‌خبر) و آرزو فرار نمی‌کند. نه تنها آرزوی جسمی، بلکه آرزوی روانی نیز. گاهی اوقات، این فیلم من را به یاد "آخر هفته" (۲۰۱۱) هایگ می‌اندازد که به وضوح کمتر پیچیده است، زیرا دو مرد را در یک سناریوی نزدیک به هم قرار می‌دهد که هیچ‌کدام دیگری را نمی‌شناسند، هر دو از نظر شخصیت به طور قابل توجهی متفاوت هستند و دیالوگ‌های گفت‌وگویی قابل قبول و مرتبط است. نتیجه‌گیری داستان کمی نیاز به عادت دارد - این یک چرخش غیرمنتظره است، اما در نهایت همه چیز به طرز آزاردهنده‌ای در انتها منسجم می‌شود. من همیشه طرفدار جیمی بل بوده‌ام - و او به طرز جذاب و احساسی در اینجا عمل می‌کند، همان‌طور که مسکل، که دوباره تنوع بازیگری خود را به نمایش می‌گذارد، در اینجا نقش مکملی عالی برای اجرای کم‌صدا اسکات است که شخصیتش به اندازه‌ای مرموز است که من دیده‌ام. این فیلم از تماشای دوباره بهره‌مند می‌شود و قطعاً رمانسی شیرین و ساده نیست که ممکن است انتظار داشته باشید. موسیقی متن خوبی هم دارد - آهنگ "قدرت عشق" فرانکی با صدای سینما عالی به نظر می‌رسد. من تازه این فیلم را تماشا کردم، خیلی خسته‌کننده بود و در بعضی قسمت‌ها سریع جلو بردم، ارزش وقت شما را برای تماشا ندارد!