فیلم Birds of Prey 2020

از زمان اکران «زن شگفت‌انگیز»، DCEU هیچ‌گاه نتوانسته است از مسیر خود منحرف شود. با اینکه این فیلم هنوز هم مورد علاقه من از این دنیای سینمایی است، نظر مثبتی نسبت به «لیگ عدالت»، «آکوامن» و «شزم!» دارم. بله، این فیلم‌ها بهترین فیلم‌های کمیک بوکی تاریخ نیستند، اما اگر بگویم که از دیدن آن‌ها لذت نبردم، دروغ گفته‌ام. «پرندگان شکاری» نیز در همین راستا قرار...

از زمان اکران «زن شگفت‌انگیز»، DCEU هیچ‌گاه نتوانسته است از مسیر خود منحرف شود. با اینکه این فیلم هنوز هم مورد علاقه من از این دنیای سینمایی است، نظر مثبتی نسبت به «لیگ عدالت»، «آکوامن» و «شزم!» دارم. بله، این فیلم‌ها بهترین فیلم‌های کمیک بوکی تاریخ نیستند، اما اگر بگویم که از دیدن آن‌ها لذت نبردم، دروغ گفته‌ام. «پرندگان شکاری» نیز در همین راستا قرار می‌گیرد: فیلمی سرگرم‌کننده و پر از اکشن با بازیگران فوق‌العاده. این فیلم با وجود برخی مشکلات در داستان و چند شخصیت، تجربی خوشایند را ارائه می‌دهد. ابتدا اجازه دهید به ستایش از بازی مارگوت رابی به‌عنوان هارلی کویین بپردازم. اگر شخصیت دیگری از DCEU وجود دارد که رابی بتواند بهتر از هارلی کویین آن را ایفا کند، لطفاً به من اطلاع دهید، زیرا من فکر می‌کنم او به‌عنوان یک روانپزشک دیوانه و تبدیل‌شده به روان‌پریش، فوق‌العاده است. «جوخه انتحاری» ممکن است یک آشفتگی کامل باشد، اما شک ندارم که هیچ‌کس نمی‌تواند انطباق بی‌نقص رابی با شخصیت هارلی را انکار کند. از ظاهر او تا نحوه صحبت کردن و حرکات بدنی‌اش، هیچ انتخاب بهتری وجود ندارد. او جو حاکم بر فیلم را به‌خوبی به تصویر می‌کشد و حتی به طراحی صحنه رنگارنگ آن کمک می‌کند. با این حال، او تنها کسی نیست که عملکرد فوق‌العاده‌ای دارد. «جرنی اسمولت-بل» به‌عنوان داینا لنس / بلک کنیری نمایش شگفت‌انگیزی از خود به نمایش می‌گذارد. اگرچه هارلی کویین شخصیت اصلی است، اما به شدت به داینا اهمیت می‌دهم. شیوه زندگی او به‌خوبی با شخصیتش همخوانی دارد و او بدون شک بهترین شخصیت فرعی فیلم است. متأسفانه، نمی‌توانم همین را درباره بقیه بگویم و این یکی از بزرگ‌ترین مشکلات من است. فیلم پر از کلیشه‌هاست و سعی دارد شخصیت‌ها را از وجود این کلیشه‌ها آگاه کند که خود این نیز به اندازه کافی استفاده شده است. چه چیزی می‌تواند بیشتر کلیشه‌ای باشد؟ وقتی بدمن به قهرمان می‌گوید که نقشه‌اش چیست یا وقتی قهرمان می‌گوید که بدمن چقدر احمق است که چنین فکری می‌کند؟ در ابتدا خندیدم و فکر کردم جالب است که «کریستینا هادسون» سعی دارد شخصیت‌های کلیشه‌ای را با آگاه کردن دیگران از نحوه صحبت یا حرکت آن‌ها به تصویر بکشد. اما کل این «می‌دانم که تو کلیشه‌ای هستی، بنابراین می‌توانی کارهای کلیشه‌ای انجام دهی» فقط برای چند صحنه کار می‌کند و نه برای یک فیلم کامل. به همین دلیل نتوانستم با «رنه مونتویا» ارتباط برقرار کنم یا به داستان او اهمیت دهم. «مری الیزابت وینستد» یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است، اما او کمترین زمان نمایش را در بین تمام بازیگران دارد. من هرگز یک فیلم را به خاطر عدم دادن نقش مهم به بازیگری که دوست دارم، نقد نمی‌کنم (برخلاف دیگران، من فکر می‌کنم این ناعادلانه است). اما اگر فکر کنم شخصیتی خاص باید زمان بیشتری در فیلم داشته باشد، اعتراض می‌کنم که در مورد «هانترس» این موضوع صدق می‌کند. داستان او برای من بسیار هیجان‌انگیزتر و عاطفی‌تر از شخصیت «روزی پرز» است، اما متأسفانه داستان شخصی هانترس تنها به‌عنوان یک چرخش غیرمنتظره در عمل سوم عمل می‌کند. در روایت، چندین انتقال بین گذشته و حال وجود دارد که اکثر آن‌ها کار می‌کنند، اما برخی بسیار ناگهانی به نظر می‌رسند. با این حال، وینستد هر بار که در دوربین است، فوق‌العاده است! «اوان مک‌گرگور» به‌عنوان بدمن عملکرد خوبی ارائه می‌دهد، اما او مرا به مشکل دیگری می‌کشاند: طرح اصلی داستان. یک نکته جالب: یک «مک‌گافین» شیء، دستگاه یا رویدادی است که برای روایت و انگیزه شخصیت‌ها ضروری است، اما خود بی‌اهمیت یا بی‌معنا است. داستانی که هر شخصیت را به هم متصل می‌کند، بر پایه یکی از بیشترین مک‌گافین‌های استفاده شده است. حالا، اشتباه نکنید: یک مک‌گافین به‌معنای نوشتن بد یا داستان بد نیست! این تنها چیزی است که به هیچ‌چیزی منتهی نمی‌شود. با در نظر گرفتن اینکه «پرندگان شکاری» فیلمی شخصیت‌محور است، داستانی که حول یک مک‌گافین می‌چرخد، غیرمعمول نیست. تا زمانی که هر شخصیت خوب عمل کند، داستان اصلی می‌تواند صرفاً یک مسافر باشد. با این حال، در «پرندگان شکاری»، همه شخصیت‌ها داستان جالبی ندارند... در واقع، فیلمنامه «کریستینا هادسون» دقیقاً بد نیست، اما همچنین عالی هم نیست. دقیقاً مانند فیلم، بالا و پایین دارد و من برخی از نکات مثبت را برای آخر ذخیره کرده‌ام زیرا می‌خواهم این نقد را بر روی نکته مثبتی به پایان برسانم. بالاخره یک فیلم DCEU که اکشن آن با CGI غرق نشده، بلکه با رقص‌های دقیق و نماهای طولانی همراه است! از «کثی یان» به خاطر آوردن برخی از بهترین صحنه‌های اکشن در این دنیا متشکرم. حتی اگر عمل سوم به‌خاطر تعداد شخصیت‌ها کمی شلخته شود، هنوز هم پایانی بسیار رضایت‌بخش دارد. موسیقی به‌خوبی اکشن را همراهی می‌کند و تصاویری که در فیلم وجود دارد، واقعاً زیبا هستند. بخش‌های کمدی به‌خوبی کار شده و من بارها خندیدم، اما نکته نهایی من به موضوعی می‌رسد که به‌ندرت به آن می‌پردازم... «پرندگان شکاری» یک درس فیلمسازی در زمینه چگونگی تولید فیلمی فوق‌العاده متنوع بدون احساس اجبار یا غیرطبیعی بودن است. فقط بعد از ترک سینما، متوجه شدم که بازیگران و شخصیت‌ها از نژادها، فرهنگ‌ها و ترجیحات جنسی مختلف هستند. چرا؟ زیرا این فیلم زمان خود را با ذکر اینکه شخصیت‌ها سیاه، سفید، لاتین، چینی، گی و یا هر چیز دیگری هستند، هدر نمی‌دهد. آن‌ها فقط همان‌طور که هستند، وجود دارند و ما همه چشم داریم که آن‌ها را ببینیم. تبریک به یان، هادسون و همه کسانی که تصمیم گرفتند شخصیت‌ها را به‌عنوان انسان‌هایی مانند همه ما مورد توجه قرار دهند. در پایان، «پرندگان شکاری» (و زیرنویس طولانی‌اش) روند DCEU از زمان اکران «زن شگفت‌انگیز» را ادامه می‌دهد. با یک بازیگر فوق‌العاده به رهبری مارگوت رابی به‌عنوان هارلی کویین، «کثی یان» برخی از بهترین صحنه‌های اکشن کل جهان را در یک فیلم ابرقهرمانی واقعاً سرگرم‌کننده ارائه می‌دهد. لحن رنگارنگ، شلوغ و سرگرم‌کننده در طول کل زمان فیلم وجود دارد و همچنین موسیقی بسیار خوبی نیز شنیده می‌شود. با این حال، فیلمنامه «کریستینا هادسون» از خلاقیت خالی است. طرح اصلی حول مک‌گافینی که بیش از حد استفاده شده می‌چرخد و برخی از شخصیت‌ها به‌طور مستقیم از کتاب کلیشه‌ها گرفته شده‌اند. این یک فیلم کمیک بوکی کلیشه‌ای با داستانی فرمولی است، اما دارای سرگرمی و لذتی کافی است تا داستان معمولی را نادیده بگیرد.