فیلم Never Been Kissed 1999

نگران نباش، همه چیز درست می‌شود فیلم «هرگز بوسیده نشده» داستان «جوسی گلر» با بازی درو بریمور را روایت می‌کند که آرزوی خبرنگار شدن را دارد. او به‌طور تصادفی برای یک مأموریت مخفی در یک دبیرستان انتخاب می‌شود. مشکل اینجاست که او باید دوباره ۱۷ ساله شود، و این موضوع تمام لحظات وحشتناک دوران دبیرستانش را به یادش می‌آورد. زمانی که هیچ دوستی نداشت، سوژه شوخی‌ها...

نگران نباش، همه چیز درست می‌شود فیلم «هرگز بوسیده نشده» داستان «جوسی گلر» با بازی درو بریمور را روایت می‌کند که آرزوی خبرنگار شدن را دارد. او به‌طور تصادفی برای یک مأموریت مخفی در یک دبیرستان انتخاب می‌شود. مشکل اینجاست که او باید دوباره ۱۷ ساله شود، و این موضوع تمام لحظات وحشتناک دوران دبیرستانش را به یادش می‌آورد. زمانی که هیچ دوستی نداشت، سوژه شوخی‌ها بود و از سوی پسرها نادیده گرفته می‌شد (تمام اینها از طریق فلش‌بک‌های ناخوشایند روایت می‌شود). حال ۲۵ ساله بودن جوسی نه‌تنها او را وادار می‌کند که به همه بگوید ۱۷ ساله‌ است، بلکه باید تلاش کند تا با جوانانی که به‌طور قابل توجهی از دوران او تغییر کرده‌اند، هم‌خوان شود. برادرش «راب» (با بازی دیوید آرکت) با کمال خونسردی دست یاری به او می‌دهد و نتایج خنده‌داری به همراه دارد. همچنین، داستان عاشقانه‌ای نیز وجود دارد که به معلم جوسی، «سام» (با بازی مایکل وارتن) مربوط می‌شود. این موضوع باعث می‌شود که سام دچار ذهن‌مشغولی شود و احساساتش او را به سمت زمین‌های اخلاقی مبهم هدایت کند. این فیلم به شدت سرگرم‌کننده است و شاید یکی از بهترین کمدی‌های دهه ۹۰ باشد. اما به عنوان یک مرد میان‌سال، باید بگویم شوخی‌ها به‌خوبی نوشته شده‌اند، و فیلم به شدت دل‌نشین است و بازی فوق‌العاده‌ای از بریمور دارد. این نوع بازیگری می‌تواند حتی در بدترین کمدی‌ها هم درخشندگی ایجاد کند. او به خوبی شخصیت پیچیده و جذابی را ایفا می‌کند. آرکت نیز در کنار او عملکرد خوبی دارد و بازی‌های قابل توجهی از جان سی ریل، مالی شانان و لی‌لی سوبیسکی نیز در فیلم وجود دارد. همچنین، کسانی چون جیمز فرانکو و جسیکا آلبا نیز در میان بازیگران نوجوان حضور دارند. هرچند که این فیلم چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد، اما برای لحظات واقعی خنده، حس خوب و یک موسیقی متن جذاب، و البته خود بریمور، این فیلم به عنوان یک انتخاب خوب برای تماشا پیشنهاد می‌شود. ۷.۵ از ۱۰ نگاه کنید، من در طول سال‌ها یادداشت‌های نسبتاً منفی‌ای از این فیلم دارم و نمی‌گویم که بهترین فیلم است، اما با وجود تمام عیب‌هایش، به طرز شگفت‌آوری خوب است. ایده اینکه درو بریمور (حتی در سال ۱۹۹۹) بتواند به عنوان یک دانش‌آموز دبیرستانی به نظر برسد، غیرمنطقی است. من طرفدار چندانی از او نیستم، اما او این نقش را به خوبی ایفا می‌کند، حتی اگر به وضوح یک بزرگسال در دبیرستان باشد. اما آنچه فیلم درباره‌اش است و او به زیبایی بیان می‌کند، احساس بودن در تجربه‌ای دردناک از دبیرستان است، زمانی که جزو گروه غالب نیستید. احساس می‌کنم که انتخاب بازیگران به خوبی انجام شده است: دیوید آرکت، مالی شانان، جان سی ریل، لی‌لی سوبیسکی و کِرِس ویلیامز (بلک لایتنینگ) همه نقش‌های حمایتی خوبی را ایفا می‌کنند، و جسیکا آلبا، ماری شلتون و جردن لاد نیز نقش‌های منفی خوبی را به نمایش می‌گذارند. نویسندگی درباره داستانی در یک داستان که در آن یک شخصیت در داستانی دیگر پنهان می‌شود، از چندین لحاظ به شدت متا است، اما همچنان پیچیده باقی می‌ماند بدون اینکه به طور غیرضروری پیچیده شود، و هنوز هم خنده‌دار است و از لحاظ محتوایی غنی است. هرچند تصور نمی‌کنم که این فیلم را زیاد ببینم، اما باید به مادرم اعتبار بدهم: این فیلم ارزش تماشا دارد، حتی پس از ۲۰ سال.