فیلم The Core 2003

فیلم «هسته» ممکن است در زمینه دقت علمی جوایزی کسب نکند و البته، پیش‌فرض آن خود دعوتی برای چرخاندن چشم‌هاست، اما آنچه که ارائه می‌دهد چیزی است که در دنیای سینما امروز به سرعت در حال از دست رفتن است: داستان‌گویی اصیلی که تلاش نمی‌کند ویروسی شود یا خود را در قالب یک مجموعه قرار دهد. این فیلم مربوط به دوره فرهنگی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰...

فیلم «هسته» ممکن است در زمینه دقت علمی جوایزی کسب نکند و البته، پیش‌فرض آن خود دعوتی برای چرخاندن چشم‌هاست، اما آنچه که ارائه می‌دهد چیزی است که در دنیای سینما امروز به سرعت در حال از دست رفتن است: داستان‌گویی اصیلی که تلاش نمی‌کند ویروسی شود یا خود را در قالب یک مجموعه قرار دهد. این فیلم مربوط به دوره فرهنگی ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ است، زمانی که همه‌چیز به معیارها و دنبال کردن ترندها مربوط نبود. این زمانی بود که فیلم‌ها هنوز جسارت داشتند که عجیب، ناقص، بلندپروازانه و از همه مهم‌تر، انسانی باشند. این فیلم تمام ویژگی‌های آن دوره را دارد که استودیوها هنوز به فیلمنامه‌های اصلی بودجه می‌دادند، حتی اگر ریسک‌پذیر بودند. و بله، این فیلم در باکس آفیس قیمتش را پرداخت کرد، اما من ادعا می‌کنم که نسبت به بسیاری از آنچه که به اصطلاح «پرفروش» نامیده می‌شود، بهتر پیر شده است. در زمینه کارگردانی، جان امیل داستان را در زمینۀ واقع‌گرایانه نگه می‌دارد حتی زمانی که خود داستان این‌گونه نیست. او هرگز سعی نمی‌کند درام را بیش از حد بزرگ کند یا جلوه‌های غیرضروری اضافه کند. در عوض، او اجازه می‌دهد که شخصیت‌ها داستان را به پیش ببرند. و اینجاست که «هسته» درخشیده است. فیلمنامه به طرز آرامی درخشان است. این فیلم هوشمندی خود را فریاد نمی‌زند، بلکه به شیوه‌ای طبیعی صحبت می‌کند. دیالوگ‌های احساسی، انتقال‌های نرم و دیالوگ‌هایی که شخصیت‌ها را تعریف می‌کنند، به سرعت تاثیر می‌گذارند و ادامه می‌یابند. هیچ نوع تملق‌گویی یا توضیحات اضافی وجود ندارد. شما یا همگام می‌شوید یا از دست می‌دهید. این نوع اعتماد به مخاطب به‌ندرت پیدا می‌شود، به‌ویژه زمانی که استودیوها به وضوح به جای شخصیت‌ها اهمیت می‌دهند. یکی از نکاتی که امروزه بیشتر به چشم می‌آید، این است که فیلم‌هایی مانند «هسته» به‌طور ناعادلانه‌ای به دلیل اینکه علم آن‌ها به گونه‌ای توضیح داده نشده که «احساس» قابل قبول داشته باشد، مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. واقعیت این است که فیلم‌های زیادی با علم به همین اندازه غیرمنطقی وجود دارند که تنها به دلیل اینکه فیلمنامه به‌دقت مخاطب را هدایت می‌کند، پذیرفته شده‌اند. اگر یک فیلم توضیحی مناسب، حتی اگر ضعیف باشد، ارائه دهد، قابل بخشش می‌شود. اما زمانی که دست مخاطب را نمی‌گیرد، حتی اگر منطق یکسان باشد، مورد انتقاد قرار می‌گیرد. و این یک مشکل است. «هسته» شکست نخورد زیرا غیرقابل باورتر از دیگران بود. این فیلم شکست خورد زیرا دیوانگی‌اش را به گونه‌ای توضیح نداد که مخاطبان احساس امنیت کنند. اما واقعاً، وقتی از آن عبور کنید، آنچه که زیر آن پیدا می‌کنید، داستانی مبتنی بر شخصیت و به طرز شگفت‌انگیزی خوب نوشته شده است که واقعاً احساس دارد. تماشای این فیلم در سال ۲۰۲۵ حس متفاوتی دارد. شما متوجه می‌شوید که اکنون چقدر نادر است که فیلمی غیر از مجموعه، غیر از بازسازی و غیر بر اساس IP موجود تولید شود. از میان ۶۶ فیلم برتر که در سال‌های اخیر بیش از ۱۰۰ میلیون دلار درآمد کسب کرده‌اند، حدود ۷۰٪ فیلم‌های مجموعه‌ای بوده‌اند. این همه چیز را به شما می‌گوید. استودیوها از سرمایه‌گذاری در اصالت می‌ترسند، بنابراین این کار را نمی‌کنند. و ما به عنوان مخاطب؟ به این وضعیت عادت کرده‌ایم. اما «هسته»، با تمام حفره‌های داستانی‌اش، به شما یادآوری می‌کند که وقتی یک فیلم فقط می‌خواهد داستانی بگوید، نه اینکه ترند شود، چه احساسی دارد. این یک یادآوری است که وقتی ریسک را می‌کشید، جادو را نیز می‌کشید. بنابراین اگر می‌خواهید دوباره چیزی را تماشا کنید که به هنر گمشده سینمای مبتنی بر شخصیت و اصیل اشاره دارد، این فیلم را دوباره نگاه کنید. ممکن است از اینکه چقدر می‌گوید وقتی که سعی در ویروسی شدن ندارد، شگفت‌زده شوید.