فیلم Cabaret 1972

در پس‌زمینه قدرت فزاینده نازی‌ها در برلین در اوایل دهه 1930، این فیلم سینمایی موزیکال با رنگ‌های شاداب و جنجالی، حول کابرۀ "کیت کت کلاب" می‌چرخد. با معرفی فوق‌العاده مبهم جوئل گری به عنوان مجری مراسم، ما با ستاره اصلی این نمایش، "میس سالی باولز" (لیزا مینیلی) آشنا می‌شویم و در طول دو ساعت بعدی، جنبه‌های مختلف سرگرمی‌های صحنه‌ای آنها و زندگی او و دوست...

در پس‌زمینه قدرت فزاینده نازی‌ها در برلین در اوایل دهه 1930، این فیلم سینمایی موزیکال با رنگ‌های شاداب و جنجالی، حول کابرۀ "کیت کت کلاب" می‌چرخد. با معرفی فوق‌العاده مبهم جوئل گری به عنوان مجری مراسم، ما با ستاره اصلی این نمایش، "میس سالی باولز" (لیزا مینیلی) آشنا می‌شویم و در طول دو ساعت بعدی، جنبه‌های مختلف سرگرمی‌های صحنه‌ای آنها و زندگی او و دوست تازه‌اش "برایان" (مایکل یورک) را می‌بینیم که در عشق، خواب و حتی خواب با دوستشان "مکس" (هلما گریم) دست به گریبان هستند! برای کاهش شدت این داستان، یک خط داستانی موازی هم وجود دارد که به عشق "فریتز" (فریتس وپر) می‌پردازد، که در ابتدا به دنبال ثروت است، اما در نهایت خواستگاری صادق برای دختر یهودی "ناتالیا" (ماریسا برنسون) می‌شود. داستان به‌خوبی توسط باب فوسی با هم گره خورده است، که همزمان با نشان دادن سیاست‌های نفرت‌انگیز سیاسی و ضد یهودی، ما را با برخی از شماره‌های رقص سرگرم‌کننده که در یک تئاتر واقعی اجرا می‌شوند، آشنا می‌کند. این امر به اجراها صمیمیت و غنای بیشتری می‌بخشد. ما چهره‌های آنها، سوراخ‌های در جوراب‌هایشان را می‌بینیم و مخاطب به‌طور مکرر در وسط ماجرا قرار دارد و اغلب به‌طور داوطلبانه یا ناخواسته شرکت می‌کند! البته، همه چیز واقعاً در مورد صدای فوق‌العاده خانم مینیلی است و آهنگ‌های "پول، پول"; "کابرۀ" و "شاید این بار" از آقایان کندر و اب، از افسانه‌های دنیای نمایش هستند. همچنین باید به انصاف اشاره کرد - که همیشه نسبت به مایکل یورک ندارم؛ او تلاش صادقانه و واقعی را به عنوان جوان انگلیسی بیچاره‌ای که باید خود را با دوستان و اطرافش وفق دهد، ارائه می‌دهد. به‌تازگی این نمایش را روی صحنه دیدم و از آن بسیار لذت بردم. این نزدیک‌ترین نمایندگی به صحنه‌سازی تئاتر است که فکر می‌کنم ممکن است ایجاد شود و من نیز از آن لذت بردم! با وجود خصوصیات و مشکلات بسیار، این فیلم نشان می‌دهد که جوایز اسکار فیلم‌ها را جاودانه یا مهم‌تر نمی‌کنند. برای من باورکردنی نیست که این فیلم در مراسم اسکار 1972 این‌قدر سلطه داشت. آن شب، این فیلم در یک رقابت مستقیم با "پدرخوانده"، بزرگ‌ترین اثر کاپولا، هشت جایزه را به‌دست آورد: بهترین موسیقی اصلی، بهترین طراحی صحنه، بهترین صدا، بهترین ویرایش، بهترین فیلم‌برداری، بهترین کارگردان، بهترین بازیگر زن (برای لیزا مینیلی) و بهترین بازیگر نقش مکمل. می‌دانم که بسیاری از مردم دوست دارند از اسکار انتقاد کنند و من با برخی از استدلال‌های آنها موافقم، اما این جوایز باید مورد توجه قرار گیرند تا زمانی که معتبرترین جایزه سینمایی در جهان باشد. و بیایید واقع‌بین باشیم: هشت اسکار خیلی زیاد است. اما بعد از دیدن فیلم، شروع به فکر کردن کردم که با وجود ویژگی‌هایش، شاید خیلی شانس آورده است. این فیلم به لیزا مینیلی همه چیز را می‌دهد تا به عنوان یک ستاره برتر بدرخشد، گرچه تا آن زمان او به سختی می‌توانست خود را بازیگر بنامد: غیر از چند نقش کوچک، او فقط دو فیلم ساخته بود و هیچ‌کدام از آنها خاطره مهمی را به جا نگذاشته بود. بدون تلاش زیاد و با همه چیز در خدمتش، او به ما تعهد، کاریزما و حضور فوق‌العاده‌ای را نشان می‌دهد که به‌طور کامل صحنه را تسخیر می‌کند. او شایسته تشویق است و کارش فیلم را بهتر می‌کند. همچنین، فیلم شامل مشارکت سخت‌کوش و متعهد جوئل گری به عنوان مجری کابرۀ است. بقیه بازیگران به مراتب ضعیف‌تر هستند و برخی از بازیگران، مانند ماریسا برنسون و مایکل یورک، به‌ویژه آزاردهنده هستند. این فیلم در برلین دهه 1930 قرار دارد و دارای دکور و لباس‌های خوبی است که توانسته طعم آن زمان و فروپاشی اخلاقی و خواسته فرار از واقعیت را در برخی بخش‌های جامعه به ما منتقل کند. کابرۀ در واقع یک حباب سوررئال است که در آن واقعیت وجود ندارد. به همین دلیل، فیلم نمی‌تواند ایده محبوبیت فزاینده نازی‌ها را منتقل کند. به عنوان یک موزیکال، این فیلم با هیچ‌کدام از موزیکال‌های دیگری که دیده‌ام مشابه نیست. در فیلمی مانند "مری پاپینز"، موسیقی همراه عمل است و داستان به دلیل اینکه شخصیت‌ها می‌خوانند و می‌رقصند متوقف نمی‌شود. اما در اینجا، آهنگ‌ها عمل را قطع می‌کنند و گاهی اوقات این کار به طرز ناخوشایندی انجام می‌شود، گویی که یک وقفه است. برای دشوارتر کردن اوضاع، آهنگ‌ها بی‌جذابیت، زشت و به یادماندنی نیستند. این فیلم شامل برخی صحنه‌های برهنگی و به موضوعات دشواری (جنسیت، سقط جنین، همجنس‌گرایی و تعصب) می‌پردازد، بنابراین کاملاً برای کودکان بسیار کوچک نامناسب است. بزرگ‌ترین مشکل فیلم برای من، داستانی است که روایت می‌شود و این که هیچ شخصیت واحدی وجود ندارد که بتواند همدلی ایجاد کند. سالی، شخصیت مینیلی، موجودی خودخواه، بی‌مسئولیت، سطحی و سمی به هر نحوی است و داستان روایت شده زشت، خودپسند، به‌طرز افراطی عجیب و به نظر می‌رسد که بسیار گیج‌کننده و نامنظم است، یک ترکیب سوررئالیستی. شاید این توضیح دهد که چرا با وجود جوایز جمع‌آوری شده و ویژگی‌های ذکر شده، این فیلم به فراموشی سپرده شد و برای اکثر افرادی که در آن زمان آن را ندیدند ناشناخته باقی ماند.