فیلم Shallow Grave 1994

فیلم جالبی است که ویژگی‌های خاص خود را دارد، اما می‌توانست بسیار بهتر باشد. در حال حاضر، هر کسی که به‌طور منطقی با سینما آشنا باشد، می‌داند که فیلم‌های دنی بویل برای همه مخاطبان مناسب نیستند. شاید «میلیونر زاغه‌نشین» تجاری‌ترین فیلم او باشد که به راحتی می‌تواند به عموم مردم برسد، اما کافی است به «ترن‌اسپاتینگ» فکر کنیم تا متوجه شویم که او به‌عنوان یک فیلم‌ساز...

فیلم جالبی است که ویژگی‌های خاص خود را دارد، اما می‌توانست بسیار بهتر باشد. در حال حاضر، هر کسی که به‌طور منطقی با سینما آشنا باشد، می‌داند که فیلم‌های دنی بویل برای همه مخاطبان مناسب نیستند. شاید «میلیونر زاغه‌نشین» تجاری‌ترین فیلم او باشد که به راحتی می‌تواند به عموم مردم برسد، اما کافی است به «ترن‌اسپاتینگ» فکر کنیم تا متوجه شویم که او به‌عنوان یک فیلم‌ساز چقدر می‌تواند خام و تأثیرگذار باشد. او به نظر می‌رسد از این موضوع لذت می‌برد و نمی‌توان انکار کرد که مخاطبان خاصی برای این فیلم‌ها وجود دارد. فیلم ما را به ادینبورگ می‌برد، جایی که سه دوست جوان در یک آپارتمان زندگی می‌کنند. مانند بسیاری از جوانان فقیر، آن‌ها اجاره را بین خود تقسیم می‌کنند تا بتوانند در آنجا بمانند و به دنبال یک هم‌خانه چهارم هستند زیرا هنوز جا برای یک نفر دیگر وجود دارد. اما بعد از حدود یک هفته، فردی که انتخاب کرده‌اند، در کنار یک چمدان بزرگ پر از پول، مرده پیدا می‌شود. و آن‌ها در یک دوراهی قرار می‌گیرند: آیا باید پلیس را خبر کنند و همه چیز را بگویند؟ بعد از همه، آن‌ها او را نکشته‌اند! یا بهتر است که جسد را پنهان کنند و پول را نگه دارند؟ آن‌ها به آن پول نیاز دارند... آیا این کار ارزشش را دارد؟ همان‌طور که می‌بینید، فیلم به بررسی موضوعات طمع و حقارت، دوستی و چگونگی تغییر روابط بین افراد می‌پردازد و به پایان دوستی‌ها و ایجاد پارانویاهای وحشتناک که ناشی از ترس‌های پنهان هر فرد است، منجر می‌شود. اینجا چیزی هست که من را به یاد آلفرد هیچکاک می‌اندازد. به نظرم همین کافی است تا فیلم جالب باشد، اما بویل یک زیرنویس اضافه کرده که گروهی از مجرمین از پول باخبر می‌شوند و به دنبالش هستند و در هر جا که می‌روند، ردپایی از اجساد به جا می‌گذارند. این بخش از داستان لازم نبود و بهتر بود که بر روی داستان اصلی سرمایه‌گذاری می‌شد. بزرگ‌ترین مشکل این فیلم این است که نه زیباست و نه شخصیت‌های دوست‌داشتنی دارد. برعکس! آن‌ها حقیر، بدبین و غیر همدل هستند و دوستی آن‌ها به نظر مصنوعی و ناشی از شرایط می‌رسد. اما دقیقاً همین موضوع می‌توانست به‌طور کامل در فیلم مورد بررسی قرار گیرد. فیلم سعی می‌کند این کار را انجام دهد و تنش به تدریج افزایش می‌یابد، اما زیرنویس که اشاره کردم به وضوح وارد می‌شود و کمی اوضاع را خراب می‌کند. در بازیگران، کریس اکلتون و ایوان مک‌گرگور با بازی‌های الهام‌بخش و کمی دیوانه‌وار خود درخشش دارند. شخصیت‌های آن‌ها این گسترش را می‌طلبند و هر دو توانستند به چالش برانگیزند، اگرچه گاهی اوقات زیاده‌روی کردند. کری فوکس آن‌قدر خوب نیست و فقط اغراق می‌کند. بویل سبک خاص خود را دارد، اما کارگردانی ماهر در راهنمایی بازیگرانش نیست. علاوه بر این، کیت آلن که کار چندانی ندارد و کن استات که به موقعیتی ثانویه و کم‌اهمیت در داستان relegated شده است. از نظر فنی، فیلم نکات مثبت قابل توجهی دارد: دکور به‌خوبی طراحی شده و تولید برای کنار آمدن با فقر بودجه‌اش از هر وسیله‌ای استفاده کرده است. فیلم‌برداری خوب است اما شگفت‌انگیز نیست و کار دوربین لحظاتی از الهام خلاقانه دارد، با دیدگاه‌های اصلی و برخی کادرهای غیرمعمول. سرعت بالای فیلم به‌خوبی ضعف‌ها را پوشش می‌دهد و آن را سرگرم‌کننده‌تر و قابل‌تحمل‌تر می‌کند. پایان فیلم تلاشی است، اما چرخش آن قابل پیش‌بینی بود. سه هم‌خانه در حال سرگرمی هستند تا چهارمی را برای اشتراک آپارتمان وسیع خود در گلاسگو استخدام کنند. "ژولیت" (کری فوکس) یک پزشک است؛ "الکس" (ایوان مک‌گرگور) یک خبرنگار حاشیه‌ای است و در نهایت "دیوید" (کریستوفر اکلتون) یک حسابدار است. با وجود تفاوت‌هایشان، این سه نفر به‌خوبی با هم کنار می‌آیند. این پزشک است که نخستین بار با "هوگو" (کیت آلن) مرموز ملاقات می‌کند و او را متقاعد می‌کند که با توجه به پول زیادش، او بهترین گزینه برای آن‌هاست. او به اتاقش می‌رود و بعد از چند روز سکوت، آن‌ها مجبور می‌شوند در را بشکنند و او را در حالی که بر روی تختی مرده و چمدانی پر از پول زیرش است، ببینند! آیا باید پلیس را خبر کنند یا کمی جسد را پنهان کنند و همه چیز را حفظ کنند؟ این مقدمه‌ای است که آن‌ها مسیر دوم را انتخاب می‌کنند و در میان مجموعه‌ای از سناریوهای خطرناک قرار می‌گیرند که آن‌ها و روابطشان را برای همیشه تغییر خواهد داد. بله، این کاملاً غیرواقعی است اما شخصیت‌ها به‌خوبی با هم کار می‌کنند و سادگی آرزویشان در دریایی از بی‌اعتمادی، طمع و چاقوهای آشپزخانه به‌خطر می‌افتد. این میلر است که این فیلم را برای من جذاب می‌کند و یک نقش سرگرم‌کننده از کالین مک‌کریدی به‌عنوان "کامرون" و پلیس "مک‌کال" کن استات که رویکردی جالب به پلیس دارد، وجود دارد. چند حفره داستانی وجود دارد اما آن‌ها واقعاً مهم نیستند زیرا این ارزیابی دوستانه از طبیعت انسانی به‌طور سرگرم‌کننده‌ای به سرعت پیش می‌رود.