فیلم Bridget Jones’s Diary 2001

فیلمی کوچک و دلربا، اما از دنباله‌های آن بپرهیزید مانند یک سویشرت کریسمس بد! به نظر می‌رسد برای لذت بردن از این فیلم باید به کمدی‌های رمانتیک علاقه داشته باشید، و این امر بسیاری از مردانی را که برای دل خانم‌ها به تماشای این ژانر می‌نشینند، کنار می‌زند. و اگر بازیگران و بازیگران اصلی و فرعی به این خوبی انتخاب نمی‌شدند، احتمالاً این فیلم بیشتر شبیه...

فیلمی کوچک و دلربا، اما از دنباله‌های آن بپرهیزید مانند یک سویشرت کریسمس بد! به نظر می‌رسد برای لذت بردن از این فیلم باید به کمدی‌های رمانتیک علاقه داشته باشید، و این امر بسیاری از مردانی را که برای دل خانم‌ها به تماشای این ژانر می‌نشینند، کنار می‌زند. و اگر بازیگران و بازیگران اصلی و فرعی به این خوبی انتخاب نمی‌شدند، احتمالاً این فیلم بیشتر شبیه یک ضایعه می‌شد. اما با تشکیل یک گروه بازیگران خوب، بوی آن به حداقل رسیده است. لحظات awkward و خجالت‌آور در فیلم وجود دارد که به اندازه‌ای که باید مرا بخنداند، نمی‌خنداند - شاید به خاطر موهای خاکستری‌ام باشد؟ (و واقعاً آنقدر هم نیست!) اما با وجود این دیالوگ‌های awkward، به گفته‌ای از فیلم، من همینطور که هست دوستش دارم. و فکر می‌کنم باید به همین شکل باقی می‌ماند. اکنون به دنباله‌ها اشاره می‌کنم. لطفاً مرا شروع نکنید. دنباله‌ها به آنچه که اشاره کردم، تبدیل شدند، به آنچه که فیلم اصلی می‌توانست باشد اگر تمرکزش را از دست نمی‌داد. به دنباله دوم هم امروز متوجه شدم که وجود دارد و از آن فاصله می‌گیرم. من می‌گویم به اصل بچسبید و بگذارید باقی‌مانده این فرانچایز در گوشه‌ای از چشم شما بیفتد. **کمدی رمانتیک جذاب و بامزه با بازی رنه زلوگر، هیو گرانت و کالین فرث** زن جذابی در لندن (رنه زلوگر) نگران زندگی مجردی و مسائل زنانه دیگر است و به همین دلیل یک دفترچه یادداشت صادقانه می‌نویسد که ماجراجویی‌هایش در جلب توجه رئیس شیکش در یک شرکت انتشاراتی (هیو گرانت)، دوستان عجیبش و رابطه‌اش با مرد کسل‌کننده‌ای که از او متنفر است اما به طرز عجیبی برایش جذاب است (کالین فرث) را روایت می‌کند. "دفترچه یادداشت بریجت جونز" (2001) یک کمدی رمانتیک انگلیسی است که تلاش می‌کند همزمان شجاع، جذاب و بامزه باشد. در حالی که با فحش‌های بیش از حد و لهجه‌های غلیظی که گاهی قابل فهم نیستند، به جلو می‌رود، بالاخره مرا جذب کرد چون خیلی تلاش می‌کند و همه چیز به یک قهری کمدی می‌انجامد. کمک می‌کند که رنه به طور دلپذیری در یک شکل گرد و در لباس‌های جذاب به تصویر کشیده شده است، از جمله یک لباس خرگوش پلی‌بو. فیلم ۱ ساعت و ۳۷ دقیقه طول می‌کشد و در لندن، ساری، گلاسترشر و هرتفوردشایر، انگلستان فیلم‌برداری شده است. امتیاز: B اخیراً مستندی درباره مرحومه مگی اسمیت تماشا می‌کردم که توسط سلیا ایمری روایت می‌شد و او این مهربانی را به این کمدی درام قدیمی اما لذت‌بخش هم می‌آورد. داستان حول شخصیت بی‌عشق "بریجت" (رنه زلوگر) می‌چرخد که مدتی است رابطه جنسی نداشته و به رئیس خود "دنیل" (هیو گرانت) علاقه‌مند است. پس از چند ملاقات نسبتاً خجالت‌آور، بالاخره به هم می‌رسند اما او متوجه می‌شود که او کمی فاسد است و شغف جدیدی در تلویزیون با روزنامه‌نگار ناپاک "فینچ" (نیل پیرسون) پیدا می‌کند. به دلیل یک حادثه با تیرک آتش‌نشانی، این هم برنامه‌ریزی شده پیش نمی‌رود، اما به او فرصت می‌دهد تا با وکیل شیک "مارک" (کالین فرث) ارتباط برقرار کند. او را مدتی است که می‌شناسد اما در یک مهمانی کاری از او نفرت داشت، پس چه تغییر کرده است؟ آیا او به نوعی جدیدی برای کت و شلوارهای راه‌دار و کلاه‌گیس علاقه‌مند شده است؟ به یاد دارم که در آن زمان کتاب را خواندم و احساس همدردی خاصی با "بریجت" داشتم. این در اوایل فرهنگی بود که اکنون همه‌گیر شده و ما پس از رسیدن به خانه، شماره ۱۴۷۱ را روی تلفن ثابت می‌گرفتیم تا متوجه شویم هیچ‌کس (باز هم) زنگ نزده است و پیام‌رسانی فوری در دفتر کار، شایعات و روابط را منسوخ می‌کرد. این فرهنگ احساس نیاز، محبوبیت و خواستنی بودن است که هلن فیلدینگ به خوبی با این شخصیت به تصویر کشیده است. بی‌دست و پا، بله، اما شایسته و با فرصتی برای عشق. زلوگر با جذابیت و اشتیاق بازی می‌کند و هیو گرانت هم به شکل روگانی خاص خود خوب عمل کرده است. در مورد فرث، هرگز مطمئن نیستم که چقدر واقعاً بازیگری می‌کند، اما در اینجا هم کارش خوب است. این فیلم تقریباً یک ربع قرن بعد با چالش‌هایی برای ارتباط برقرار کردن روبه‌رو است - به ویژه در صحنه دعوا در رستوران، اما هنوز هم دارای هوش و طعنه کافی در فیلمنامه به خوبی-crafted و مشاهداتی است که لبخند به لب می‌آورد و از مجموعه‌ای از سناریوهای احمقانه که به کل فرآیند خواستگاری در بین جوانان و سالمندان می‌خندد، قدردانی می‌کند. همچنین، البته، سلیا هم به شکلی شگفت‌زده و شگفت‌انگیز به تصویر کشیده شده است. "دفترچه یادداشت بریجت جونز" به اندازه کافی ارائه می‌دهد، بامزه است و به خوبی در حدود ۹۰ دقیقه پیش می‌رود. رنه زلوگر به طرز قابل توجهی یک بریتانیایی را بازی می‌کند، چیزی که گفتن آن درباره یک بازیگر آمریکایی بسیار نادر است. او در طول فیلم عالی است، به ویژه در کمدی. باید بگویم که واقعاً هیچ شیمی درستی بین او و مرد نهایی که با او به هم می‌رسد حس نکردم (نمی‌خواهم لو بدهم که کیست)، زلوگر با مرد دیگر بیشتر شیمی داشت تا با او. هیو گرانت و کالین فرث در این نقش‌ها حضور دارند و هیچ تعجبی نیست که هر دو خوب عمل می‌کنند. بالاخره وقت آن بود که این فیلم را تماشا کنم، با توجه به کشور مبدأ آن. از مدت‌ها پیش درباره‌اش شنیده بودم، و به وضوح فیلم محبوبی است. با این حال، تنها چیزهایی که هنگام ورود به این فیلم می‌دانستم، بازیگران اصلی و، اه، انتخاب زیرپوش شخصیت اصلی بود... ¯_(ツ)_/¯ اوه، و همچنین از آهنگ "Out of Reach" از گابریل آگاه بودم که می‌دانستم از این فیلم نشأت گرفته است. اما نمی‌دانستم "It's Raining Men" از جری هالیول هم به دلیل این فیلم محبوبیت پیدا کرده است. چقدر جالب!