فیلم Rosie 2018

**فیلمی که هر فرد ایرلندی باید ببیند** در هفته ۲۱ تا ۲۷ ژانویه ۲۰۱۹، تعداد ۹,۹۸۷ نفر بدون سرپناه در سراسر ایرلند زندگی می‌کردند که شامل بزرگسالان و کودکان می‌شود. تعداد خانواده‌های بی‌خانمان از ژانویه ۲۰۱۶ تا کنون ۸۳ درصد افزایش یافته است. بیش از یک سوم افرادی که در اقامتگاه‌های اضطراری هستند، کودکان هستند. اما این تعداد شامل "بی‌خانمانی پنهان" نمی‌شود که به افرادی اشاره...

**فیلمی که هر فرد ایرلندی باید ببیند** در هفته ۲۱ تا ۲۷ ژانویه ۲۰۱۹، تعداد ۹,۹۸۷ نفر بدون سرپناه در سراسر ایرلند زندگی می‌کردند که شامل بزرگسالان و کودکان می‌شود. تعداد خانواده‌های بی‌خانمان از ژانویه ۲۰۱۶ تا کنون ۸۳ درصد افزایش یافته است. بیش از یک سوم افرادی که در اقامتگاه‌های اضطراری هستند، کودکان هستند. اما این تعداد شامل "بی‌خانمانی پنهان" نمی‌شود که به افرادی اشاره دارد که در مکان‌های غیررسمی یا روی مبل دوستان خود زندگی می‌کنند. همچنین، زنان و کودکانی که در پناهگاه‌های مربوط به خشونت خانگی هستند، در این آمار گنجانده نشده‌اند. در نوامبر ۲۰۱۸، آمار رسمی خوابیدن در خیابان نشان داد که ۱۵۶ نفر در دبیلی بدون سرپناه خوابیده‌اند و تعداد بیشتری در "Night Café" که جایی برای خواب ندارند، وجود دارد. در گذشته، بیشتر افرادی که از اقامتگاه‌های اضطراری استفاده می‌کردند، بزرگسالان مجرد بودند. اما در سه سال گذشته، شاهد افزایش سریع تعداد خانواده‌هایی هستیم که بی‌خانمان می‌شوند و در ژانویه ۲۰۱۹، تعداد ۱,۶۱۴ خانواده در حال دسترسی به اقامتگاه‌های اضطراری بودند که شامل ۳,۶۲۴ کودک است. مطالعات و تحلیل‌های "Focus Ireland" نشان می‌دهد که تعداد قابل توجهی از خانواده‌های بی‌خانمان آخرین خانه پایدار خود را در بخش اجاره‌ای خصوصی داشته‌اند و بحران در این بخش دلیل فوری بی‌خانمانی آنهاست - فروش ملک توسط مالکان، مصادره ملک، کمبود املاک برای اجاره، کمبود املاک پذیرای کمک هزینه اجاره و اجاره‌های بالا. اکثر خانواده‌های بی‌خانمان هرگز تجربه بی‌خانمانی را نداشته‌اند و هرگز تصور نمی‌کردند که این وضعیت برای آنها پیش بیاید. هزاران خانواده دیگر با درآمدهای بسیار پایین یا کمک‌های اجتماعی در حال مبارزه‌اند و بسیاری از آنها در حال ورود به مشکلات جدی مسکن هستند در حالی که اجاره‌ها همچنان در حال افزایش است. در پایان ژانویه ۲۰۱۹، بیش از ۸۹۳ جوان (بزرگسالان زیر ۲۵ سال) در اقامتگاه‌های اضطراری بی‌خانمان زندگی می‌کردند که این نشان‌دهنده افزایش ۸۴ درصدی نسبت به ژانویه ۲۰۱۵ است. ۶۵ درصد از این جوانان در دبیلی زندگی می‌کنند. این آمار "رسمی" بی‌خانمانی است. به‌طور گسترده‌ای شناخته شده است که تعداد زیادی از جوانان بدون خانه دائمی زندگی می‌کنند اما به خدمات بی‌خانمانی وارد نمی‌شوند. این جوانان با خوابیدن روی مبل دوستان، اشغال مکان‌های غیررسمی یا ناامن، زنده می‌مانند. ما اطلاعات بسیار کمی درباره تعداد واقعی جوانانی که با این نوع بی‌خانمانی روبه‌رو هستند و چالش‌هایی که با آن مواجه‌اند، داریم و "Focus Ireland" به آنها عنوان "بی‌خانمان‌های فراموش‌شده" داده است. حق مسکن به‌عنوان یک حق بشر توسط سازمان ملل متحد شناسایی شده است و این سازمان به‌طور فعال در حال برجسته‌سازی بی‌خانمانی به‌عنوان نقض حقوق بشر است. مقابله با بحران فعلی بی‌خانمانی در ایرلند، به‌ویژه در پایتخت دبیلی، فیلم "Rosie" به اندازه‌ای مرتبط و به‌موقع است که هرگز ممکن است ببینید. این فیلم به کارگردانی پدی برتنخ (_I Went Down؛ _Shrooms؛ _Viva_) و نویسندگی رودی دویل (_The Commitments؛ _The Snapper؛ _Family_)، در واقع یک درام شخصیتی صمیمی است و نه یک اثر خشمگین از سینمای اعتراضی. دویل به‌جای اشاره به افرادی که ممکن است مسئول این وضعیت باشند، بیشتر به این موضوع می‌پردازد که بی‌خانمانی می‌تواند برای تقریباً هر کسی اتفاق بیفتد. او به جای برانگیختن خشم، می‌خواهد همدردی را به وجود آورد، چیزی که متأسفانه در جامعه‌ای که به شدت تحت تأثیر رسانه‌های اجتماعی قرار دارد، غالباً کمبود دارد. دویل دو سال پیش نوشتن "Rosie" را آغاز کرد پس از اینکه به مصاحبه‌ای گوش داد که زنی توضیح می‌داد که با وجود کار کردن همسرش به‌صورت تمام‌وقت، خانواده‌اش در حال زندگی در ماشین خود بودند. این زن تأکید کرد که هرگز تصور نمی‌کرد چنین وضعیتی برای خودش یا خانواده‌اش پیش بیاید. فیلم "Rosie" به‌خوبی نشان می‌دهد که هیچ زلزله اقتصادی بزرگ یا نقص شخصی برای راندن مردم به این وضعیت لازم نیست و این بیشتر به بدشانسی و زمان‌بندی بد مربوط می‌شود. در نهایت، "Rosie" فیلمی است که به‌خوبی ساخته شده، عمیقاً مؤثر و بازی‌های فوق‌العاده‌ای دارد. متأسفانه، احتمالاً تأثیر زیادی نخواهد گذاشت و این واقعاً تأسف‌بار است.