فیلم Days of Wine and Roses 1962

این فیلم به واقعیت نزدیک است، مانند یک مارتینی ودکا. این جمله از کارگردان بلیک ادواردز است و از نظر او، این اثر فوق‌العاده و جذاب در نظراتش بر روی دی‌وی‌دی به شدت توصیه شده است. «جو» یک نوشیدنی اجتماعی است اما همیشه در حال معاشرت است. در یکی از مهمانی‌های ترتیب داده شده برای یک مشتری، او با «کیرستن» که هیچ نوشیدنی نمی‌نوشد، آشنا می‌شود و...

این فیلم به واقعیت نزدیک است، مانند یک مارتینی ودکا. این جمله از کارگردان بلیک ادواردز است و از نظر او، این اثر فوق‌العاده و جذاب در نظراتش بر روی دی‌وی‌دی به شدت توصیه شده است. «جو» یک نوشیدنی اجتماعی است اما همیشه در حال معاشرت است. در یکی از مهمانی‌های ترتیب داده شده برای یک مشتری، او با «کیرستن» که هیچ نوشیدنی نمی‌نوشد، آشنا می‌شود و به او عشق می‌ورزد. آن‌ها ازدواج می‌کنند و تغییرات به تدریج بر شادکامی زناشویی آن‌ها غلبه می‌کند. او به خاطر کار تحت فشار است و روزانه برای فراموشی سختی‌های شغلش می‌نوشد، در حالی که همسر مهربانش تصمیم می‌گیرد با او بنوشد تا درد او را کاهش دهد. اما به زودی روزهای شاد شراب و گل‌ها به چیزی تاریک و بسیار طوفانی تبدیل می‌شود و این تهدیدی برای سلامت روانی آن‌ها خواهد بود. فیلم با تم موسیقی برنده جایزه اسکار هنری مانچینی آغاز می‌شود، قطعه‌ای زیبا که به خوبی لحن فیلم را در یک سوم ابتدایی آن تنظیم می‌کند و شما را به عشق این زوج فرو می‌برد. پیوند آن‌ها واقعاً چیزی شگفت‌انگیز است و همه چیز شیرین و روشن به نظر می‌رسد، اما به تدریج مشروبات الکلی جزیی از زندگی آن‌ها می‌شود و آن‌ها به یک مثلث تبدیل می‌شوند که تنها وحشت‌های تاریک از آن شکل می‌گیرد. فیلم صحنه‌های احساسی و ویرانگری را شامل می‌شود که پس از تماشا فراموش نمی‌شوند (مانند جستجوی جان‌سوز «جو» برای نوشیدنی در یک گلخانه). «روزهای شراب و گل» همچنان بدون ارائه موضع اخلاقی به تماشاگر، واقعیت‌های الکلیسم و خطرات وابستگی متقابل را به طور صادقانه به تصویر می‌کشد و ما را به عنوان تماشاگران در شک و تردید نمی‌گذارد که تنها خود ما هستیم که می‌توانیم آن را به گونه‌ای که می‌خواهیم تفسیر کنیم. پایان فیلم به خصوص سوالی است که خود ما به دنبال روشن شدن آن هستیم. این فیلم به زیبایی توسط «جی.پی. میلر» نوشته شده و کارگردانی فوق‌العاده‌ای از بلیک ادواردز را به نمایش می‌گذارد. همچنین، دو بازی فوق‌العاده از «جک لمون» و «لی رمیك» که هر دو نامزد جایزه اسکار بوده‌اند، به این اثر اعتبار می‌بخشند. به طوری که در پایان فیلم، تماشاگر احساس خستگی می‌کند، اما به طرز عجیبی... نه چندان تشنه برای نوشیدنی طلایی. این فیلم یک درام سنگین و جذاب درباره نزول به الکلیسم است و اینکه چگونه زندگی یک مرد و همسرش را به طور غیرقابل برگشتی نابود می‌کند. من احترامی برای بلیک ادواردز قائل هستم، چرا که پس از دیدن این فیلم، نظر من درباره او تغییر کرد؛ چرا که قبلاً نظر خوبی درباره‌اش نداشتم بعد از دیدن «پنتر صورتی»، که هنوز هم نمی‌فهمم چرا اینقدر موفق بود. اما من در حال بررسی «پنتر صورتی» نیستم، پس فعلاً از آن صرف‌نظر می‌کنم. در «روزهای شراب و گل»، «جک لمون» واقعاً فوق‌العاده است و «لی رمیك» به طرز نگران‌کننده‌ای واقعی به نظر می‌رسد. این فیلم در کنار «آخرین آخر هفته» (۱۹۴۵) قرار دارد و داستان آن یک درس اخلاقی مهم را منتقل می‌کند که به طرز موثری ارائه می‌شود. آیا من این فیلم را توصیه می‌کنم؟ بله. اما به تماشاگران بالغی که می‌توانند آن را درک و قدردانی کنند. این یک تغییر بزرگ برای «جک لمون» است! همراه با «لی رمیك» که او هم نامزد اسکار است، آن‌ها یک اجرای واقعاً جذاب را به نمایش می‌گذارند. او ("کیرستن") یک منشی است که به یکی از آقایان روابط عمومی ("جو") در یک مهمانی قایق معرفی می‌شود. پس از یک شروع دشوار، او به او علاقه‌مند می‌شود و آن‌ها شروع به قرار گذاشتن می‌کنند. او هرگز دور از یک بطری نیست و عبارت "دوباره به من بده" یکی از پرکاربردترین عبارات اوست. به تدریج، حتی پس از ورود یک کودک به این زوج متاهل، او شروع به وابسته کردن او به مشروبات می‌کند. با وجود تلاش‌های بهترین پدرش (چارلز بیکفورد)، آن‌ها به سرعت در چرخه‌ای از مستی فرو می‌روند که باعث از دست دادن شغل‌شان می‌شود و به دخترشان آسیب می‌زند. به عنوان مثالی از اینکه چگونه الکلیسم می‌تواند زندگی آن‌ها را به شدت تحت تأثیر قرار دهد، این یکی از قوی‌ترین نمایش‌ها در سینما است. «جک کلاگمن» ("هانگر فورد") تلاش می‌کند تا راهی برای نجات از طریق «AA» ارائه دهد و ما چندین روش خشک‌کردن کمتر فکری را می‌بینیم - که همه آن‌ها فرصتی برای «لمون» فراهم می‌کنند تا واقعاً نشان دهد که به عنوان یک بازیگر چه چیزی در چنته دارد. برخی از این صحنه‌ها هنوز هم دیدن‌شان ناراحت‌کننده است (به‌ویژه اگر در آن زمان نوشیدنی در دست داشته باشید). آقایان «مانچینی» و «مرسر» آهنگ اصلی را ساخته‌اند، که شاید یک بار بیش از حد در فیلم پخش شود؛ اما به‌طور کلی این واقعاً سینمای جذابی است که هم «بلیک ادواردز» (که معمولاً به خاطر آثار سبک‌تر شناخته می‌شود) در بهترین حالت خود است.