فیلم Shutter 2008

بار سنگین. بازسازی‌های آمریکایی از فیلم‌های ترسناک آسیایی بیشتر از آنکه مورد توجه طرفداران ترس قرار بگیرند، با انتقادات زیادی روبه‌رو شده‌اند. «شاتر» نیز از این قاعده مستثنی نیست و با نارضایتی‌های معمولی همراه بوده و ادعاهایی مبنی بر بی‌فایده بودن و از دست دادن جوهره ترس نسخه اصلی به آن نسبت داده شده است. اما برای کسی مثل من که نسخه اصلی را ندیده است،...

بار سنگین. بازسازی‌های آمریکایی از فیلم‌های ترسناک آسیایی بیشتر از آنکه مورد توجه طرفداران ترس قرار بگیرند، با انتقادات زیادی روبه‌رو شده‌اند. «شاتر» نیز از این قاعده مستثنی نیست و با نارضایتی‌های معمولی همراه بوده و ادعاهایی مبنی بر بی‌فایده بودن و از دست دادن جوهره ترس نسخه اصلی به آن نسبت داده شده است. اما برای کسی مثل من که نسخه اصلی را ندیده است، چه اتفاقی می‌افتد؟ من «شاتر» را بسیار شبیه به «حلقه»، فیلمی با بازی نائومی واتس از سال 2002، یافتم که یک ترسناک بسیار مؤثر با معمایی قوی در هسته خود است. روح بسیار ترسناک است و پیوندهای عکاسی مختلف نیز همین‌طور، ترس‌ها به خوبی توسط سازندگان مدیریت شده و پایان‌بندی با یک افشای سردرگم‌کننده و ترسناک همراه است که باعث وحشت من شد؛ و من یک مرد میان‌سال هستم! این فیلم از کمال دور است، ریتمش کمی نامنظم است، منطق در بسیاری از مواقع نادیده گرفته می‌شود و عملکرد بازیگران فقط در حد قابل قبول است، چون ستاره‌های معروف برای پیشبرد داستان وجود ندارند. در حالی که سخت است بر روی دو شخصیت اصلی تأکید کنیم چرا که همدلی عاطفی از جانب آن‌ها به خوبی ایجاد نشده است. اما با توجه به اینکه هیچ مرجع مقایسه‌ای وجود ندارد که انتظارها را بالا ببرد یا پایین بیاورد، این فیلم یک ترسناک امن و محکم است که کارش را به اندازه کافی خوب انجام می‌دهد. 7/10. «شاتر» با استفاده از عناصر اصلی نسخه اصلی، بدون داشتن آن فلاش خیره‌کننده، بازسازی عجیبی است. در دوران اوج هالیوود که به غربی‌سازی ترس‌های آسیایی معروف پرداخته بود، کارگردان ژاپنی اوچیای تصمیم گرفت داستان یکی از مشهورترین ترسناک‌های تایلند را با بازیگران آمریکایی در ژاپن تغییر دهد. به نظر می‌رسد که تماشاگران غربی نمی‌توانند از ترس بیفتند اگر روحی که شخصیت‌های اصلی را آزار می‌دهد، یک دختر ژاپنی با پوست سفید و موهای سیاه و آرایش زیاد نباشد. این ترکیبی از فرهنگ‌هاست و در حالی که نتیجه نهایی به هیچ وجه وحشتناک نیست، اما از حد قابل قبول نیز دور است. زیرا مانند «کینه»، «یک تماس از دست رفته» و «پالس»، حس بی‌فایده بودن به بار سنگینی برای همه کسانی که درگیر هستند، تبدیل می‌شود. یک عکاس و عروس جدیدش به توکیو سفر می‌کنند و به طور تصادفی به دختری که در وسط جاده تاریک ایستاده برخورد می‌کنند (با پای برهنه، باید اضافه کنم!). و به این ترتیب، از طریق قدرت ominous عکاسی روحی، دچار تعقیب می‌شوند. ذرات بخار سفید مرموز و نور درخشان خورشید در مقابل لنز دوربین، به عنوان موجودات روحی که سعی در برقراری ارتباط با زنده‌ها دارند، تفسیر می‌شود. «مردگان به گوشت متصل می‌شوند». بدون تغییر زیاد در جوهره داستان اصلی، فقط جزئیات کوچکی در اینجا و آنجا، اوچیای موفق می‌شود لحظات تنش‌آور متعددی را با استفاده از ناشناسی ایجاد کند. ناله‌های غیرمادی یک دختر آزاردهنده، همهمه بی‌گناه یک آهنگ ترسناک و شدیدترین صحنه‌های ترسناک از سال 2000. عناصر ماورایی زمانی بهترین کارایی را دارند که چیزی روی صفحه نشان داده نشود. صحنه اتاق تاریک زمانی که مگومی وارد اتاق می‌شود، اگرچه در ابتدا تصور می‌شد که جین است، با تنش کافی اجرا شده که مؤثر واقع می‌شود. انداختن یک تکه چوب در محلولی که باعث سونامی در چشمان می‌شود؟ بی‌اثر. خود را در یک تلاش ناامیدکننده برای رهایی از روح متصل به خود برق‌دار کردن؟ خب، نیازی به گفتن نیست که این چقدر احمقانه است. فیلمنامه داوسون چندان چشمگیر نیست. مقادیر زیادی توضیحات و توسعه یک‌بعدی که شخصیت‌ها را به چیزی بیش از توریست‌ها و عکاسان آماتور تبدیل نمی‌کند. جدی، جین بدترین توریست است. در حال فریاد زدن به صورت محلی‌ها می‌گوید: «ببخشید، کجا بروم!؟». آیا او به زبان‌های بومی بی‌توجه است؟ او حتی یک کلمه به زبان ژاپنی هم نمی‌گوید. این تقصیر تیلور نیست که بهترین بازیگر نیست، اما موفق به ایجاد عواطف شگفت‌انگیزی در پایان فیلم شده است. اما جکسون؟ اه. او از آن نوع افرادی است که می‌خواهید به او سیلی بزنید چون هیچ شخصیتی ندارد. فقط بی‌مزه است. بهترین دوستان شخصیت او بی‌فایده هستند و متأسفانه به مرگ‌های صرفاً قابل حذف روی می‌آورند که هیچ پیش‌زمینه‌ای نداشتند. معما مرکزی که روایت را به حرکت در می‌آورد، جذاب است، حتی اگر کارگردانی اوچیای بعضی از پیچش‌ها را به دلیل پیش‌گویی‌های گسترده واضح کند و این عنصر اصلی جلوگیری از ورود این بازسازی به قلمروهایی است که ما درباره آن صحبت نمی‌کنیم. به «یک تماس از دست رفته» و «پالس» نگاه می‌کنم! بنابراین بله، «شاتر» خوب است. به عنوان یک فیلم، به خوبی عمل می‌کند و برای ناآشناها کافی است. با این حال، برای کسانی که نسخه اصلی را دیده‌اند، احتمالاً با نواقص در ترکیب این بازسازی عکاسی مواجه خواهند شد.