فیلم Mallrats 1995

این فیلم را برای دومین بار تماشا کردم (بار اول احتمالاً در اوایل سال 2000 روی دی‌وی‌دی بود) و فکر می‌کنم که خوب بود، اما مثل دیگران، به تدریج برام جذاب‌تر شد. در طول فیلم خندیدم، حتی زمانی که دیالوگ‌ها چندان عالی نبودند؛ اما من از کنایه‌ها لذت می‌برم و به همین دلیل بیشتر به شخصیت جیسون لی علاقه‌مند شدم. مطمئن نیستم که این فیلم...

این فیلم را برای دومین بار تماشا کردم (بار اول احتمالاً در اوایل سال 2000 روی دی‌وی‌دی بود) و فکر می‌کنم که خوب بود، اما مثل دیگران، به تدریج برام جذاب‌تر شد. در طول فیلم خندیدم، حتی زمانی که دیالوگ‌ها چندان عالی نبودند؛ اما من از کنایه‌ها لذت می‌برم و به همین دلیل بیشتر به شخصیت جیسون لی علاقه‌مند شدم. مطمئن نیستم که این فیلم در سطح "Clerks" یا "Chasing Amy" باشد (باید دوباره آن‌ها را ببینم) اما یک کمدی محکم است. **3.75/5** **کمدی پر از شوخی‌های عجیب و غریب که می‌توانست بهتر عمل کند اگر به گونه‌ای نبود که به مخاطبان خاصی هدف‌گذاری شده باشد که اکثر مردم واقعاً جزو آن‌ها نیستند.** این فیلم کمدی عجیب و غریب از همان دست‌اندرکارانی ساخته شده که "Clerks" را به ما دادند (کارگردان و نویسنده: کوین اسمیت) و بر روی دو نوجوان متمرکز است که به تازگی دختران خود را از دست داده‌اند. می‌دانیم که قرار است فیلمی را ببینیم که به قولی غیرمتعارف و پر از شوخی‌های بی‌خیال، اشاره‌های به فرهنگ پاپ و عناصری است که برای جوانان آن زمان به راحتی قابل شناسایی است. شاید به همین دلیل است که شوخی‌ها به وضوح کار نمی‌کنند: من هنوز هم می‌توانم بیشتر شوخی‌ها را حداقل به‌طور جزئی بفهمم، اما مثلاً درباره کمیک‌ها هیچ چیز نمی‌دانم و همه شوخی‌های مرتبط با آن برایم نامفهوم است. به نظر می‌رسد این مشکل برای بسیاری از افراد وجود داشته باشد: ما بخشی از مخاطبان هدف نیستیم و احساس می‌کنیم که این فیلم کمی تاریخ‌گذشته و خاص است که چندان هم به خوبی سن نخورده است. نویسنده فیلم لحظاتی دارد: چندین داستان متضاد وجود دارد که برخی از آن‌ها (مثل پسر وسواسی که به یک نقاشی نگاه می‌کند که همه در آن یک قایق بادبانی می‌بینند) بسیار احمقانه به نظر می‌رسند و به نظر می‌رسد که هیچ زمینه‌ای برای آن‌ها وجود ندارد! اما نمی‌توان این را در مورد داستان‌های اصلی دو زوج در تضاد گفت. می‌توانیم بگوییم که آن‌ها غیرمعمول هستند، اما این در مورد فیلمی که از غیرمعمول بودن برای هدفی شوخی‌آمیز استفاده می‌کند، طبیعی است. با وجود اینکه فیلم‌های بهتری دیده‌ام، نمی‌توانم بگویم که از دیدن این فیلم بدم آمده، هرچند که قصد ندارم دوباره آن را ببینم. کلر فرولانی، که در آن زمان بسیار جوان و زیبا بود، نقش خود را با شجاعت ایفا می‌کند و در کنار جرمی لندن، شانون دوهرتی و جیسون لی، سه جوانی که آینده درخشانی به عنوان بازیگر نداشتند، هرچند که همچنان فعال و مشغول به کار هستند. باید گفت که همه آن‌ها تلاش خود را کردند و تأثیر مثبتی بر جای گذاشتند، اما نباید از مشارکت استن لی در یک حضور ویژه محترمانه و کار بن افلک، مایکل روکر، جیسون میوز و کوین اسمیت غافل شد. این یکی از آن فیلم‌هایی است که بازیگران جانبی تقریباً به همان اندازه وزن و اهمیت به محصول نهایی دارند که چهار شخصیت اصلی. در واقع، بخش بزرگی از آنچه باعث می‌شود فیلم بعد از این همه سال کار کند، دقیقاً کیفیت شخصیت‌ها و نحوه‌ای است که توانسته‌اند ما را راضی کنند.