فیلم هندی Saala Khadoos 2016

فیلم‌های ورزشی معمولاً به یک فرمول خاص پایبند هستند: کشف یک استعداد فوق‌العاده، مونتاژ تمرینات، چالش‌ها درون و بیرون میدان، و یک فینال بزرگ که می‌تواند هیجان‌انگیز یا ناامیدکننده باشد. بنابراین، طبیعی است که خطوط کلی فیلم «ایرودی سوترو»، یک درام بوکس، آشنا به نظر برسد. ما یک مربی بداخلاق، یک دانش‌آموز سرکش، سیاست‌های مدیران ورزشی، حسادت رقباء و یک مبارزه تنش‌زا داریم. اما چیزی...

فیلم‌های ورزشی معمولاً به یک فرمول خاص پایبند هستند: کشف یک استعداد فوق‌العاده، مونتاژ تمرینات، چالش‌ها درون و بیرون میدان، و یک فینال بزرگ که می‌تواند هیجان‌انگیز یا ناامیدکننده باشد. بنابراین، طبیعی است که خطوط کلی فیلم «ایرودی سوترو»، یک درام بوکس، آشنا به نظر برسد. ما یک مربی بداخلاق، یک دانش‌آموز سرکش، سیاست‌های مدیران ورزشی، حسادت رقباء و یک مبارزه تنش‌زا داریم. اما چیزی که این فیلم را متمایز می‌کند، نحوه استفاده فوق‌العاده کارگردان، سودا کونگارا، از این نقاط داستانی برای نقاشی کردن بوم خود است. فیلم با «پرابهو» (مدهاوان)، یک بوکسور بااستعداد که به دلیل مشکلات سیستم ناکام مانده و اکنون مربی‌ای بدون حاشیه است، آغاز می‌شود. او به دلیل سیاست‌های داخلی انجمن بوکس مجبور به انتقال به چنای می‌شود. در چنای، پرابهو با «مادی» (ریتیکا سینگ)، یک زن ماهیگیر سرکش که استعداد طبیعی در بوکس دارد، آشنا می‌شود و خواهرش «لاکshmi» (مونتاز سورکار) در حال تمرین برای قهرمانی بوکس است. پرابهو پیشنهاد می‌کند که به مادی، که با وجود اشتیاق به ورزش از رفتار جدی مربی رنج می‌برد، آموزش دهد. آن‌ها کم‌کم به هم نزدیک می‌شوند و مادی حتی به پرابهو علاقه‌مند می‌شود. اما نیروهایی وجود دارند که تهدید به خراب کردن رویاهای آن‌ها می‌کنند. نویسندگی در بیشتر قسمت‌های «ایرودی سوترو» قوی است و بازیگران فوق‌العاده به راحتی رنگ‌های مختلف شخصیت‌های خود را منتقل می‌کنند. مدهاوان ممکن است لنگر فیلم باشد، اما اجرای ریتیکا به عنوان یک نیروی کوچک، قدرت فیلم را به آن می‌بخشد. بازیگران پشتیبان نیز بسیار خوب عمل می‌کنند. ما می‌دانیم که ناصر و رادا راوی چه توانایی‌هایی دارند، اما «کالی وینکت»، به عنوان پدر الکلی دختران که به خاطر چند دلار به مسیحیت می‌گرود، با اجرای دقیق خود از این کهنه‌کاران پیشی می‌گیرد. اگر نقطه ضعفی وجود داشته باشد، آن شخصیت‌پردازی منفی «دیو» است که یک‌بعدی و کلیشه‌ای به نظر می‌رسد. جزئیات کوچک، مانند مشاهدات درباره فرهنگ پوستر چنای (یکی از پوسترها پرابهو را «شیر بوکس» می‌نامد)، این که مادر مادی یک هندی شمالی است و مادی طرفدار «دهنوش» است، روابط بین رادا راوی و مدهاوان، و توضیحی که لاکشمی درباره این که چرا پرابهو مادی را ترجیح می‌دهد دریافت می‌کند، کمی تازگی به داستان اضافه می‌کند. صحنه‌های مبارزه نیز به خوبی چیده شده و منطقی هستند، بر خلاف صحنه‌های اغراق‌آمیز بوکس که اخیراً در «بولوهم» دیدیم. اما رابطه بین پرابهو و مادی است که فیلم را به جلو می‌برد و کارگردان به وضوح نشان می‌دهد که او به اندازه پرابهو به او نیاز دارد. صحنه‌های آن‌ها دارای انرژی هستند که ما را مجذوب خود می‌کند و تنها زمانی که پرابهو به مدت کوتاهی در نیمه دوم ناپدید می‌شود، متوجه می‌شویم که این صحنه‌ها چقدر برای فیلم حیاتی هستند. به طور کلی، اگرچه ممکن است یک ضربه knockout ارائه ندهد، اما «ایرودی سوترو» موفق می‌شود ضربات غیرمنتظره‌ای را به ما بزند و در پایان با یک لبخند از سالن خارج شویم. این فیلم به فرهنگ بوکس شمال چنای الهام گرفته شده است و نشان می‌دهد که چگونه هندی‌ها این ورزش را به دست گرفته و آن را به تسلط خود درآورده‌اند، به ویژه روی زنان بوکسور تمرکز دارد. این فیلم قطعاً یک تقویت‌کننده اعتماد به نفس برای ورزشکاران با انگیزه است، اما به نظر می‌رسد به دلیل استفاده زیاد از زبان رکیک، برای بزرگسالان مناسب باشد. این واقعاً مرا شگفت‌زده کرد، زیرا این انتظار برای یک فیلم بالیوودی وجود دارد، اما کالیوود فرهنگ متفاوتی دارد و این موضوع بسیار قوی بود. این فیلم واقعاً درباره مدهاوان نیست، او تنها یک مربی است مانند «شاروخان» در «چک دی هندیا». بلکه درباره دختر جوانی به نام مادی است که از یک خانواده فقیر ماهیگیر می‌آید. بدون هیچ تحصیلات و آداب اجتماعی، چگونه او بعد از اینکه یک مربی جدید بوکس، علاقه و مهارت او را در این ورزش پیدا می‌کند، سرنوشتش را تغییر می‌دهد. روایت باقی‌مانده تماماً درباره سفر او از حاشیه‌نشینی به قهرمانی بوکس است. این داستان مرا به یاد داستان یک دختر گل‌فروش از خیابان‌ها می‌اندازد که به جامعه عالی می‌رسد، همان‌طور که در فیلم «مادام میس» دیده‌ایم. به جز این که در اینجا، بوکس جایگزین آن شده است. با کمی رومانس، موسیقی، طنز، و همچنین رقابت‌ها و فساد، این فیلم واقعاً سرگرم‌کننده است. فیلم به خوبی کارگردانی شده است، اما من کمی از فیلمنامه راضی نیستم. زیرا بدون شک، این یک تم خوب است، اما برای بازار داخلی بیش از حد محلی‌سازی شده است. در نتیجه، اگر شما یک مخاطب بین‌المللی هستید، ممکن است با مشکل در درک فرهنگ و ترجمه زبان مواجه شوید که در زیرنویس‌ها اصالت خود را از دست می‌دهد. و یک نکته دیگر این است که موسیقی متن خوب بود، اما آهنگ‌ها ناامیدکننده بودند، هرچند ویدئوی آن‌ها قابل قبول بود. اجراهای فوق‌العاده، به ویژه از ریتیکا سینگ و مدهاوان. داستان از دیدگاه او روایت می‌شود، اما ریتیکا با نمایش مهارت‌هایش هم در بازیگری و هم در بوکس پیشتاز است. برای هندی‌ها، این فیلم قطعاً باید دیده شود و یکی از بهترین فیلم‌های ورزشی در زمان اخیر است، اما برای بقیه جهان، در دسته‌ای متوسط قرار می‌گیرد. امتیاز: ۷ از ۱۰