فیلم Magic Mike 2012

این فیلم کمی شبیه یک سخنرانی سیاسی است. وعده‌های زیادی می‌دهد اما به ندرت به آن‌ها عمل می‌کند. چانینگ تاتوم نقش رقصنده مرد را بازی می‌کند که شغلش را با رقص‌های تحریک‌آمیز و سرگرم‌کننده در کنار "Kings of Tampa" در کلاپ دالاس (متیو مک‌کانه) تکمیل می‌کند. در این میان، "آدام" (الکس پتیفر) در وضعیتی بد قرار دارد و از آن‌جایی که خوش‌چهره و مشتاق است،...

این فیلم کمی شبیه یک سخنرانی سیاسی است. وعده‌های زیادی می‌دهد اما به ندرت به آن‌ها عمل می‌کند. چانینگ تاتوم نقش رقصنده مرد را بازی می‌کند که شغلش را با رقص‌های تحریک‌آمیز و سرگرم‌کننده در کنار "Kings of Tampa" در کلاپ دالاس (متیو مک‌کانه) تکمیل می‌کند. در این میان، "آدام" (الکس پتیفر) در وضعیتی بد قرار دارد و از آن‌جایی که خوش‌چهره و مشتاق است، "مایک" او را به جمع دخترانی که به دنبال تفریح هستند، معرفی می‌کند. به سرعت مشخص می‌شود که آن‌ها او را دوست دارند و او به درآمد خوبی دست می‌یابد و امیدوار است که به مربی‌اش کمک کند تا کلوبی برای خودشان راه‌اندازی کنند. اما او از نظر عقلانی چندان درست عمل نمی‌کند و ترکیب پول آسان و مواد مخدر به زودی همه چیزهایی را که آن‌ها برای به‌دست آوردنشان تلاش کرده‌اند، به خطر می‌اندازد. به انصاف باید گفت که تاتوم واقعاً تلاش زیادی برای شخصیت‌پردازی خود می‌کند و با اشتیاق به ایفای نقش می‌پردازد. مک‌کانه نیز تا حدی قانع‌کننده است. اما پتیفر نتوانسته است به خوبی ایفای نقش کند. او مرد خوش‌چهره‌ای است اما بیشتر در ظاهر از خود نشان می‌دهد تا در روحیه. او به اندازه یک کیسه چای خیس جذابیت دارد. رقص‌ها به اندازه کافی خوب اجرا می‌شوند، اما استیون سودربرگ به نظر نمی‌رسد که شجاعت لازم را برای ارائه محتوا داشته باشد. برای فیلمی که supposedly درباره جنسی‌سازی بدن مردانه است، ما بیشتر با عریانی زنانه مواجه می‌شویم که به نظر می‌رسد هدف اصلی را تضعیف می‌کند. منظورم این نیست که نیاز به نمایش بیشتر بدن مردانه داریم، اما برای روایت داستانی درباره سوءاستفاده جنسی - چه جنبه‌های خوب و چه بد آن - به چیزی طبیعی‌تر نیاز است. اگر فکر کردن به آن اشک شما را درآورد، پس بله - نیاز به برش‌های استراتژیک کمتری دارد! هرچه طنز در فیلم وجود دارد کمی کلیشه‌ای است و به محض این‌که به سمت درام احساسی "دوستت دارم، برادر!" می‌رود، به سادگی از قدرتش کاسته می‌شود. افسوس، پتانسیل داشت، اما در نهایت نسخه‌ای درخشان‌تر اما ضعیف‌تر از "Full Monty" (1997) است.