فیلم Clouds of Sils Maria 2014

این فیلم درباره یک بازیگر میانسال است که در کوه‌های آلپ سوئیس به همراه دستیار شخصی‌اش به سر می‌برد و در حال آماده‌سازی برای پروژه‌ای جدید است. در این مدت، خبری دریافت می‌کند مبنی بر اینکه نویسنده کتابی که ۲۰ سال پیش برای پرده سینما اقتباس شده و او در آن نقش اصلی را ایفا کرده، حالا در بازسازی آن، او نقش مکمل را بازی...

این فیلم درباره یک بازیگر میانسال است که در کوه‌های آلپ سوئیس به همراه دستیار شخصی‌اش به سر می‌برد و در حال آماده‌سازی برای پروژه‌ای جدید است. در این مدت، خبری دریافت می‌کند مبنی بر اینکه نویسنده کتابی که ۲۰ سال پیش برای پرده سینما اقتباس شده و او در آن نقش اصلی را ایفا کرده، حالا در بازسازی آن، او نقش مکمل را بازی می‌کند و یک ستاره جوان نقش اصلی را بر عهده دارد. این موضوع به نوعی نشان‌دهنده تکامل سینما است. ۲۰ سال برای او خیلی زود است، در حالی که سینما و روند آن به سرعت پیشرفت کرده است. به طور خاص، فیلم‌های تجاری و بازیگران جوان در حال تصاحب جایگاه هنرمندان واقعی در فیلم‌های هنری هستند. اگر حداقل ۳۰ ساله باشید، این فیلم را بیشتر از دیگران درک خواهید کرد. زیرا در دهه ۹۰ که من بزرگ می‌شدم، سینما به طرز قابل توجهی متفاوت بود. من درباره فناوری‌هایی مانند گرافیک کامپیوتری صحبت نمی‌کنم، بلکه درباره داستان و نحوه روایت آن برای پرده سینما است. اکنون مضامین علمی-تخیلی و دیستوپیایی با حمایت مخاطبان جوان و رسانه‌های اجتماعی در حال تسلط هستند. به نظرم این فیلم بسیار معنادار بود، به‌ویژه اگر شما هم به فیلم‌هایی که در آن تحولات اخیر سینما به طرز سریع‌تری نسبت به گذشته رخ می‌دهد، علاقه‌مند باشید. نقاط ضعف فیلم شامل طولانی بودن، سرعت کند و درام ساده آن بود. اما نقاط قوت آن، بازیگران و اجراهایشان، لوکیشن‌ها، موضوع و برخی از دیالوگ‌ها بودند. این فیلم که توسط یک کارگردان فرانسوی ساخته شده، یک پروژه بین‌المللی است که چند حضور مهمان نیز دارد. بیشتر فیلم در کوه‌های آلپ فیلمبرداری شده است. کاملاً متفاوت از آنچه که من انتظار داشتم، اما باز هم برایم جالب بود، به جز چند قسمت که به دلیل توسعه ضعیف آن، حوصله‌ام سر رفت. بنابراین این فیلم برای یک مخاطب خاص است و به معنای آن این است که تنها تعداد کمی از آن قدردانی خواهند کرد و من هم به نوعی نسبت به آن بی‌طرف هستم، اما بیشتر به نفع آن نظر دارم. **امتیاز: ۶ از ۱۰** در راه دریافت جایزه‌ای از نویسنده‌ای که او را کشف کرده، بازیگر مشهور، ماریا اندرز، ناچار است با سنش و نقش خود در هنر معاصر سازگار شود. در حین تمرین برای نقشی که به دلیل سنش انتخاب شده، باید با بازیگر جوانی که نقش قبلی‌اش را بازی می‌کند، روبرو شود. این فیلم با سرعت کندی پیش می‌رود و زمان می‌برد تا عدم اعتماد به نفس یک بازیگر پیر را به تصویر بکشد. مکان‌ها، شامل کوه‌های تنهای و جاده‌های طولانی که با مه و ابر پوشیده شده‌اند، این چالش را تشدید می‌کند. نماهای زیبا و فیلمبرداری جذاب، چشم را نوازش می‌کند، در حالی که ماریا در حال تمرین است و به آرامی عقلش را از دست می‌دهد. هرچند که دستیارش سعی می‌کند از آثارش دفاع کند، ماریا با حقیقت خفه‌کننده‌ای روبرو می‌شود که نقش‌هایش - هم در نمایش و هم در دنیای هنر - بدون کنترل یا توجه او در حال تغییر هستند. بازیگری در این فیلم قابل تحسین است، با اجرایی قوی از ژولیت بینوش (همیشه) و تلاشی شگفت‌انگیز از کریستین استوارت. این دو با شیمی قابل لمس، فیلم را به دوش می‌کشند، به طوری که هر تغییر در رابطه‌شان نه تنها محیط فیلم، بلکه واکنش‌های تماشاگران را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. این فیلم برای صبوران است و کسانی که از پرسش‌های عمیق نگران نیستند. «ما مجاز به پشیمانی از هیچ چیزی نیستیم. اگر صادق باشیم، آنگاه مجموع تجربیات‌مان خواهیم بود... بدون استثنا.» هنر و واقعیت - یکی از دیگری تقلید می‌کند. اما کدام یک تقلید کننده است و کدام یک خالق؟ آن رشته نامرئی بین هنر و واقعیت، قلب این فیلم است. اولیویه اسیاس در این اثر یک درام روانشناختی پیچیده، هوشمند و لایه‌دار خلق کرده است، جایی که «سناریو» و فیلم با رشته ظریف هنر-واقعیت مرتبط شده‌اند. ژولیت بینوش و کریستین استوارت با تمام جزئیات مورد نیاز، اجراهای فوق‌العاده‌ای ارائه داده‌اند تا دیدگاه اسیاس را به زندگی بیاورند. یک سوم اول فیلم به نظر بی‌مزه، نامنسجم و حتی در آستانه کسالت بود. در پایان، متوجه درخشش این اثر شدم که در واقع هیچ صحنه‌ای اضافی وجود نداشت.