فیلم Wildlife 2018

**فیلمسازی سنتی با تمی پیشرو** «او به من نگاه کرد و در چهره‌اش ابراز تنفر بود، احساسی که قبلاً هرگز ندیده بودم اما بلافاصله آن را شناختم. بعداً آن را به سمت دیگران نیز می‌دیدم. اما اولین بار این احساس به سمت من بود و به این خاطر که او اعتقاد داشت همه کارهای درست و بهترین را انجام داده و فقط من را در موقعیت...

**فیلمسازی سنتی با تمی پیشرو** «او به من نگاه کرد و در چهره‌اش ابراز تنفر بود، احساسی که قبلاً هرگز ندیده بودم اما بلافاصله آن را شناختم. بعداً آن را به سمت دیگران نیز می‌دیدم. اما اولین بار این احساس به سمت من بود و به این خاطر که او اعتقاد داشت همه کارهای درست و بهترین را انجام داده و فقط من را در موقعیت بدی قرار داده است. و من نمی‌توانستم کاری انجام دهم که مهم باشد. اگر می‌توانستم، پدرم یا وارن میلار یا کسی که کلمات درست را داشته باشد، در آنجا بود تا جایگزین کلمات او شود، هر کسی که می‌توانست با او صحبت کند بدون اینکه فقط صدای خودش را در اتاق بشنود و مجبور باشد به زحمت تظاهر کند که احساس تنهایی مطلق نمی‌کند.» - ریچارد فورد؛ «حیات وحش» (1990) کارگردانی «حیات وحش» اولین تجربه کارگردانی بازیگر پاول دانو است و بر اساس رمان 1990 ریچارد فورد نوشته شده است. دانو و دوست دخترش زوئی کازان فیلمنامه را نوشته‌اند (دانو همچنین به عنوان تهیه‌کننده و کازان به عنوان تهیه‌کننده اجرایی فعالیت می‌کند). این فیلم از منظر یک عضو 14 ساله خانواده به انحطاط یک خانواده می‌نگرد و از نظر تماتیک شباهت‌هایی به «جاده انقلابی» سام مندس دارد (که حداقل تا حدی درباره یک زوج است که از عشق خارج می‌شوند و یک ازدواج در حال فروپاشی است) و از نظر لحن به «والنتاین آبی» درک سیانفرانس شباهت دارد (احساس غیرقضاوتی و پشیمانی در آن حاکم است، بدون اینکه فیلم بخواهد یکی از طرفین را به عنوان شرور معرفی کند)، و از نظر زیبایی‌شناسی به صحنه‌های تگزاس در «درخت زندگی» ترنس مالیک شباهت دارد (جزئیات تاریخی به وضوح از صفحه نمایش بیرون می‌ریزد، در حالی که استفاده از یک کودک به عنوان محور بسیاری از آنچه نشان داده می‌شود را رنگ‌آمیزی می‌کند). اگرچه «حیات وحش» یک اثر بسیار نوستالژیک است، اما در عین حال داستانی پیشرو را روایت می‌کند. این فیلم به طور ظریف آمریکایی را در آستانه تحول اجتماعی عظیم نشان می‌دهد و عدم اطمینانی را که فمینیسم موج دوم قبل از اوج‌گیری واقعی در سال 1963 به صورت پایه‌ای نشان می‌دهد، به تصویر می‌کشد. اگرچه این فیلم در اصل یک مطالعه شخصیت است، همچنین نشان می‌دهد که زندگی پاک و مرتب به سبک دهه 1950، که حول خانواده هسته‌ای ایده‌آل ساخته شده است، جایی برای خود ندارد و به زودی به گذشته تبدیل خواهد شد. در نهایت، با اینکه این فیلم ممکن است به نظر بسیاری از تماشاگران امروزی که به فیلم‌های ابرقهرمانی علاقه‌مند هستند، قدیمی و غیرقابل قبول بیاید، با این حال، این اثر برای یک کارگردان تازه‌کار بسیار موفق است و نشان می‌دهد که دانو در حین کار با کارگردان‌های بزرگ مانند پل توماس اندرسون، دنیس ویلنو و بونگ جون-هو توجه زیادی داشته است. این فیلم در سال 1960 در گرِیت فالز، مونتانا می‌گذرد و داستان خانواده پر رفت و آمد برینسون را روایت می‌کند؛ پدر جری (جیک جیلنهال)، مادر ژانت (کری مولیگان) و پسر 14 ساله‌شان جو (اد آکنبولد). این خانواده به خاطر مشکلات مالی به مونتانا نقل مکان کرده و دوباره با مشکل مواجه می‌شوند زمانی که جری از کارش در یک باشگاه گلف اخراج می‌شود. اگرچه باشگاه از او می‌خواهد که به زودی برگردد، اما او به خاطر غرورش نمی‌تواند و به جای آن، یک کار با درآمد کم در مبارزه با آتش‌سوزی جنگل در نزدیکی مرز کانادا می‌پذیرد. در همین حال، ژانت به عنوان مربی شنا کار پیدا می‌کند و جو به کار پاره‌وقت در یک آتلیه عکاسی پرتره مشغول می‌شود. وقتی جری می‌رود تا به شمال برود، ژانت او را به ترک خانواده متهم می‌کند و رفتار او به طور چشمگیری تغییر می‌کند؛ او شروع به لباس پوشیدن به شیوه‌ای متفاوت، تغییر در آرایش مو، صحبت به شیوه‌ای دیگر و عدم انجام کارهای خانه می‌کند و درباره جری در مقابل جو بدگویی می‌کند. این داستان به طور غیرمستقیم به تحولات اجتماعی نوپا اشاره می‌کند که در طول دهه 1960 به وضوح نمایان می‌شود، به ویژه در مورد نقش زنان در خانه و تعریف خانواده. در ابتدا، ژانت به عنوان یک همسر و مادر ایده‌آل دهه 1950 به تصویر کشیده می‌شود؛ او آشپزی می‌کند، خانه را تمیز می‌کند، لباس‌ها را می‌شوید و به جو در انجام تکالیفش کمک می‌کند. اما وقتی جری کارش را از دست می‌دهد، او به دنبال کار می‌رود و متوجه می‌شود که نقش او در این جامعه پدرسالارانه این است که خانواده را حفظ کند، نقشی که هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد در جوانی به عهده بگیرد. اگرچه او و جری به نظر می‌رسد که یکدیگر را دوست دارند، اما او به وضوح از شرایط خانه‌داری خود احساس زندانی بودن می‌کند و وقتی جری در تلاشی نادرست برای تأیید مردانگی‌اش به مبارزه با آتش‌سوزی می‌پردازد، چیزی در ژانت تغییر می‌کند. این فیلم به وضوح داستانی از تغییرات اجتماعی و عواطف انسانی را به تصویر می‌کشد، اما در عین حال با انتقادی عمیق به روابط خانوادگی و چالش‌های آن پرداخته است.