فیلم Vivarium 2019

فیلم «ویوازیوم» به خوبی در کنار آثار «چمن سبزتر» از جوسلین دبوئر و داون لوبه و «رنگ از فضا» از ریچارد استنلی قرار می‌گیرد و به نوعی یک سه‌گانه آزاد از آثار سوررئالیستی عمیق در سال ۲۰۱۹ تشکیل می‌دهد که درک ما از حومه شهر و خانواده را به چالش می‌کشد. کارگردان لورکان فینگان، یک فیلم نگران‌کننده، تفکر برانگیز و به طرز تلخی خنده‌دار را...

فیلم «ویوازیوم» به خوبی در کنار آثار «چمن سبزتر» از جوسلین دبوئر و داون لوبه و «رنگ از فضا» از ریچارد استنلی قرار می‌گیرد و به نوعی یک سه‌گانه آزاد از آثار سوررئالیستی عمیق در سال ۲۰۱۹ تشکیل می‌دهد که درک ما از حومه شهر و خانواده را به چالش می‌کشد. کارگردان لورکان فینگان، یک فیلم نگران‌کننده، تفکر برانگیز و به طرز تلخی خنده‌دار را به تصویر کشیده است. متأسفانه، این فیلم پس از ۳۰ دقیقه به وضوح به نقطه‌ای می‌رسد که داستان دیگر جایی برای پیشرفت ندارد. بله،迷 labyrinth حومه شهر به طرز عجیبی ترسناک است و تکرار خسته‌کننده مؤثر است، اما پس از ۱۵ دقیقه از معرفی کودک، «ویوازیوم» به تدریج افت می‌کند و تا ۶۰ دقیقه بعدی، بیشتر کسل‌کننده می‌شود. بازیگران فوق‌العاده‌ای همچون ایموجن پوتس و جس ایزنبرگ و همچنین شوخی‌های بی‌روح، از تبدیل شدن این فیلم به یک اثر یک‌نواخت جلوگیری می‌کنند، اما این موضوع نمی‌تواند برخی صحنه‌های خسته‌کننده‌ای را توجیه کند که نشستن در آن‌ها حتی در این روزهای خانه‌نشینی نیز دشوار است. با این حال، یک درخشش از نبوغ در انتخاب زمان انتشار فینگان وجود دارد، زیرا آنچه که زوج اصلی ما تجربه می‌کنند به طرز شاعرانه‌ای بازتاب‌دهنده زندگی ما در این پاندمی دیوانه‌وار است. من خود را با نگرش آزاردهنده شخصیت‌ها هم‌ذات‌پنداری کردم و وقتی که کودکشان (پسر) سزاوار یک سیلی بود، به آن‌ها همدردی کردم. «ویوازیوم» در حال حاضر به طرز هوشمندانه‌ای مرتبط است و می‌تواند به عنوان نگاهی به مفهوم ایده‌آل‌گرایانه اما خطرناک آنچه که خانه کامل می‌سازد و تمایل به داشتن خانواده‌ای کامل تعبیر شود. در واقع، جنبه‌های زیرین «ویوازیوم» به طرز شگفت‌انگیزی بازتاب‌دهنده تکرار اجتناب‌ناپذیری است که زمانی که یک زوج شلوغ تحت فشار زندگی خانوادگی قرار می‌گیرند و در تلاش برای تأمین «خانه ایده‌آل» هستند، آغاز می‌شود. فینگان خطرات خانواده هسته‌ای را در اینجا به تصویر می‌کشد و ما را نیز وادار به تحمل این وضعیت می‌کند، با تمام زشتی‌ها و نواقص آن. این لحظات کوچک که تام به طور مداوم مشغول حفر کردن و دوری از صحبت یا کمک از جانب جمہ است، لحظات تاریک و خنده‌داری هستند که برای بسیاری از واقعیت زندگی بازتاب خواهد داشت، اما برای کسانی که داخل «ویوازیوم» هستند، چیزی جز یک حلقه کابوس‌وار نیست. این یوتوپیا معیوبی که فینگان خلق می‌کند، مؤثرترین بخش کار است، با پالت رنگی شبیه به آثار تیم برتون که هم زیبا و هم آزاردهنده است. موسیقی سینت‌سایزر اوایل دهه ۸۰ که شبیه به «روز مردگان» رومرو است، به طرز غیرقابل انکاری مؤثر است و تنش را تا عمل نهایی حفظ می‌کند. هرچند که «ویوازیوم» در نیمه‌راه از نظر ریتم تضعیف می‌شود، اما وقتی به پایان می‌رسد، نمی‌توانم احساس عدم راحتی خاصی را که بیش از هشتاد دقیقه تحمل کرده‌ام، فراموش کنم و نمی‌توانم انکار کنم که فیلمی مانند این تجربه‌ای است که قبلاً با آن مواجه نشده‌ام. حکم نهایی: «ویوازیوم» یک کابوس حومه‌ای به طرز ساده و آزاردهنده‌ای با داستانی جذاب و فضای کمی برای رشد است. تحمل نیمه خسته‌کننده‌اش ممکن است دشوار باشد، اما وقتی فینگان غبار شدت آزاردهنده‌ای که از ابتدا برقرار کرده را به پرتاب می‌کند، خواهید دید که چیزهای زیادی برای کشف در این تریلر عجیب و غریب وجود دارد.