فیلم Ricky Stanicky 2024

"ریکا استنیکی" به طور هوشمندانه‌ای از ترکیبی از طنز ملایم، پیام‌های ساده اما صادقانه، و روایت دلنشین برای ارائه سرگرمی گسترده و همچنین گواهی بر پیچیدگی‌های رشد شخصی و طبیعت انسانی استفاده می‌کند. عملکرد برجسته جان سینا، به همراه یک گروه بازیگری همبسته و پویا، فیلم را فراتر از داستان‌های معمولی ارتقا می‌دهد و توانایی پیتر فارلی در خلق داستان‌هایی که با مخاطب از طریق خنده...

"ریکا استنیکی" به طور هوشمندانه‌ای از ترکیبی از طنز ملایم، پیام‌های ساده اما صادقانه، و روایت دلنشین برای ارائه سرگرمی گسترده و همچنین گواهی بر پیچیدگی‌های رشد شخصی و طبیعت انسانی استفاده می‌کند. عملکرد برجسته جان سینا، به همراه یک گروه بازیگری همبسته و پویا، فیلم را فراتر از داستان‌های معمولی ارتقا می‌دهد و توانایی پیتر فارلی در خلق داستان‌هایی که با مخاطب از طریق خنده و تفکر ارتباط برقرار می‌کند را به نمایش می‌گذارد. با وجود نظرات متفاوت درباره‌ی تأثیرات فارلی بر سینما، استعداد او در تعادل بین کمدی و عناصر تماتیک عمیق دوباره به طرز قابل توجهی نمایان می‌شود. این فیلم برای همه نوع تماشاگران توصیه می‌شود. امتیاز: B+ این فیلم بازیگرانی دارد که معمولاً از تماشای آن‌ها لذت می‌برم، اما نتیجه نهایی به یک آشفتگی تبدیل شد. تنها عملکرد برجسته از آن جان سینا بود که به طور کامل به شخصیت خود متعهد بود و انرژی مورد نیاز را به فیلم آورد. شخصیت‌های اصلی به عنوان انسان‌های نفرت‌انگیز تصویر می‌شوند که به اطرافیان خود بدرفتاری می‌کنند. فیلم سعی می‌کند رفتار قهرمان داستان را با فاش کردن یک گذشته آزاردهنده در اواخر داستان توجیه کند. این فاش‌سازی به عنوان یک عذرخواهی ارزان برای جلب همدلی و بخشش بی‌صداقتی و بدرفتاری او احساس می‌شود. به عنوان مثال، هیچ نشانه‌ای از گذشته آزاردهنده قهرمان وجود ندارد تا زمانی که به نفع داستان می‌شود، که این موضوع احساس تحمیلی و غیرصادقانه‌ای به فیلم می‌دهد. تلاش برای استفاده از آزار کودکان به عنوان توجیهی برای رفتارهای قهرمان داستان به ضعیفی مدیریت شده و بی‌کلاسی به نظر می‌رسد. فیلم نتوانسته است یک تصویر دقیق از چگونگی تأثیرگذاری یک گذشته آزاردهنده بر رفتار فرد ارائه دهد. به جای آن، از آزار به عنوان یک دستگاه داستانی برای توجیه اقداماتی استفاده می‌کند که به طور کلی غیرقابل توجیه هستند. عملکرد جان سینا تنها نقطه قوت فیلم است. او سطحی از تعهد و جذابیت را به نقش خود می‌آورد که به وضوح در بقیه بازیگران وجود ندارد. تعهد سینا به شخصیتش لحظات واقعی سرگرمی را در یک فیلم دیگر ناامیدکننده فراهم می‌کند. داستان و نویسندگی ضعیف است و نتوانسته‌اند یک روایت منسجم و جذاب ایجاد کنند. اقدامات شخصیت‌ها اغلب فاقد انگیزه منطقی هستند و داستان احساس عدم انسجام می‌دهد. نویسندگان به نظر می‌رسد که فکر می‌کنند اشاره به گذشته‌ی آسیب‌زای یک شخصیت کافی است تا همدلی ایجاد کند، اما بدون آماده‌سازی و زمینه‌سازی مناسب، این روش به شکست می‌انجامد. بدترین قسمت این است که به طرز شگفت‌انگیزی خنده‌دار نیست. این فیلم با وجود گروه بازیگری با استعدادش ناامیدکننده است. داستانی که به طور ضعیفی اجرا شده، شخصیت‌های غیرقابل تحمل و تلاش‌های غیرصادقانه برای عمق احساسی باعث می‌شود تماشای آن دشوار باشد. عملکرد جان سینا نقطه نوری نادر است، اما این کافی نیست که فیلم را از نقص‌های اساسی‌اش نجات دهد. برای یک فیلم موفق‌تر، نویسندگان باید بر روی ایجاد داستان‌های شخصیت‌های قابل باور و یک روایت منسجم‌تر متمرکز شوند. در حال حاضر، فیلم نتوانسته است به پتانسیل خود دست یابد و کمبودهای زیادی دارد. "ریکا استنیکی" نمونه‌ای از هدررفت پتانسیل است، با نویسندگی ضعیف، شخصیت‌های غیرواقعی، و جریانی از جوک‌های خنده‌دار که به طرز شگفت‌انگیزی بی‌اثرند. کارگردانی شده توسط پیتر فارلی، این فیلم از پیش‌زمینه‌ی امیدوارکننده‌اش و گروه بازیگری با استعدادش بر روی کمدی‌ای کودکانه و بی‌الهام که نمی‌تواند خنده یا سرگرمی کافی را ارائه دهد، هدر می‌دهد. این واقعاً یک فیلم بسیار بد است. بیست سال پس از اینکه دین (زک افرون)، جی‌تی (اندرو سانتینو) و وس (جرمین فاولر)، سه دوست صمیمی دوران کودکی، برای شوخی‌ها و شیطنت‌های خود یک مقصر خیالی به نام ریکا استنیکی ایجاد کردند، هنوز هم خود را در حال استفاده از ریکا استنیکی غیرواقعی به عنوان یک عذر برای رفتارهای نابالغ خود می‌یابند. پس از اینکه جی‌تی به دلیل یک داستان دروغین دیگر، تولد نخستین فرزندش را از دست می‌دهد، خانواده‌هایشان مشکوک می‌شوند و خواستار ملاقات با آقای استنیکی می‌شوند. در حالتی از وحشت، آن‌ها "راد" (جان سینا)، یک تقلیدکننده مشهور و فرسوده را از آتلانتیک سیتی استخدام می‌کنند تا دوست خیالی‌شان را به زندگی بیاورد. راد نقش خود را بسیار جدی می‌گیرد که باعث بروز شیطنت‌های زیادی می‌شود و دوستان صمیمی را به این فکر می‌اندازد که ای کاش هرگز ریکا را ایجاد نکرده بودند. به نظر می‌رسد که این یک ایده عالی برای کمدی باشد، اما فارلی به طرز کاملاً نامناسبی همه چیز را درباره‌ی فیلمش خراب می‌کند. در حالی که این ایده به عنوان یک شوخی دوران کودکی کار می‌کند، اما وقتی به شخصیت‌های بزرگسالی با خانواده و مسئولیت‌ها اعمال می‌شود، کاملاً غیرقابل باور و مضحک به نظر می‌رسد. این‌ها مردان بزرگسالی هستند، به خدا قسم. حتی بدتر، تلاش‌های فیلم برای طنز عمدتاً شکست می‌خورد و بیشتر جوک‌ها و شوخی‌ها به طور کامل ناموفق هستند. چه استفاده از کلیشه‌های خسته‌کننده در بازنویسی‌های بی‌مزه از آهنگ‌های کلاسیک باشد و چه سناریوهای ساختگی مربوط به قهرمانی‌های غیرعقلانی ریکا استنیکی، کمدی در هر نوبت به طور کامل شکست می‌خورد. حتی حضور یک گروه بازیگری با استعداد و جذاب نمی‌تواند نوشتن وحشتناک و اجرای ضعیف را نجات دهد.