فیلم Of Human Bondage 1934

می‌توانم بگویم که وقتی با یک فیلم درگیر می‌شوم، اگر بخواهم از صندلی بلند شوم و یکی از بازیگران را خفه کنم... خوب، لزلی هاوارد دقیقاً همین حس را به وجود می‌آورد وقتی که نقش «فیلیپ» بیچاره و عاشق‌پیشه را بازی می‌کند که عاشق «میلدرد» بدسیرت و حیله‌گر است - بت دیویس (با یک نماینده انگلیسی نه چندان خوب). شیمی بین این دو فوق‌العاده است....

می‌توانم بگویم که وقتی با یک فیلم درگیر می‌شوم، اگر بخواهم از صندلی بلند شوم و یکی از بازیگران را خفه کنم... خوب، لزلی هاوارد دقیقاً همین حس را به وجود می‌آورد وقتی که نقش «فیلیپ» بیچاره و عاشق‌پیشه را بازی می‌کند که عاشق «میلدرد» بدسیرت و حیله‌گر است - بت دیویس (با یک نماینده انگلیسی نه چندان خوب). شیمی بین این دو فوق‌العاده است. او به طرز فجیعی با او رفتار می‌کند، اما فیلیپ مانند یک توله‌سگ دلبسته، هر بار برای بیشتر بازمی‌گردد. جان کرامول با مهارت این وضعیت را پیش می‌برد؛ ما شخصیت‌هایی را که از رمان «بندگی انسان» نوشته وی. سامرست موغام به تصویر کشیده شده‌اند، می‌بینیم و احساس می‌کنم واقعاً درگیر داستان شده‌ام. در اوایل فیلم «بندگی انسان»، به فیلیپ کری (لزلی هاوارد) گفته می‌شود: «هرگز چیزی بیشتر از یک فرد متوسط نخواهی بود.» کمی بعد، میلدرد راجرز به عنوان «کم‌خون، بدخلق و حقیر» توصیف می‌شود. هیچ‌کدام هرگز نمی‌توانند این ارزیابی‌ها را رد کنند. به ویژه کری هرگز نمی‌تواند بر ضعف‌هایش غلبه کند؛ او به معنای واقعی با پای کج به دنیا آمده، اما مشکل واقعی او این است که هرگز شجاعت لازم را پیدا نمی‌کند. ما فیلم را ترک می‌کنیم با این باور که اگر میلدرد نمی‌مرد، کری همواره او را به قیمت زنان بسیار شایسته‌تر از او، که شایسته‌تر از میلدرد و حتی شایسته‌تر از خود او بودند، به خود برمی‌گرداند. اکنون، هرچقدر هم که کری و میلدرد متوسط و حقیر هستند - و آنها به طرز شگفت‌آوری به اوج این حقارت رسیده‌اند که ممکن است تقریباً یک قرن بعد هم تکرار نشده باشد - تماشای پیروی آنها از مسیرهای مقدر شده‌شان نوعی جذابیت نجومی دارد؛ آنها مانند اجسام آسمانی هستند که در مدارهای خود ثابت مانده‌اند، او یک ستاره در حال سوپرنوا و او یک سیاره بایر که در انفجار ناشی از آن غرق می‌شود. «بندگی» برای هاوارد یک تجربه مختلط است، حتی اگر فیلیپ کری - هرچند نه خیلی هم - ناامیدکننده‌ترین نقش در کارنامه‌اش نباشد؛ پنج سال بعد او نقش اشلی ویلکِس بی‌روح را در «بر باد رفته» بازی می‌کند، در کنار دو افسانه دیگر در سطح دیویس. با این حال، چند نکته درباره شخصیت کری می‌گویم؛ اول اینکه او تماشای جالبی دارد، نه به خاطر آنچه هاوارد با آن می‌کند (که به طرز عاقلانه‌ای، به نظر می‌رسد، خیلی کم است)، بلکه به خاطر آنچه در ذهن پرشور او می‌گذرد - یعنی، وسواس او با میلدرد، که او را در هر جا که بیدار است می‌بیند و هنگام خواب درباره‌اش رویا می‌بیند، و فیلم این موضوع را از طریق برخی جلوه‌های بصری بسیار جالب نشان می‌دهد (علاقه‌ام به یک اسکلت در کلاس که شبیه میلدرد است، که می‌تواند به عنوان یک پیش‌بینی معکوس تعبیر شود). و دوم اینکه، سایه رنگ پریده هاوارد از یک مرد باعث می‌شود دیویس حتی بهتر به نظر برسد - که خودش هم نیاز به کمک ندارد. هرچند که او زیبا بود، دیویس همیشه استعداد خاصی برای به تصویر کشیدن زشت‌ها داشت (که در فیلم «چه بر سر بی‌بی جین آمد» به اوج خود رسید)، و با میلدرد هیچ مشکلی در انتقال فساد درونی و زوال جسمی شخصیت از طریق چهره‌ی فریبنده‌اش ندارد؛ به‌ویژه صحبت نهایی‌اش «دلیلی که تو بدی» به کری قابل توجه است (و حتی در آن زمان هم همدردی با او دشوار است، زیرا بیشتر، اگر نه تمام، چیزهایی که او به او می‌گوید تقریباً درست است).