فیلم Gattaca 1997

آینده‌ای که در آن به یژن‌زدایی obsessed هستند در سبک نوآر دهه‌های ۴۰ و ۵۰ چند دهه در آینده، یژن‌زدایی لیبرال به امری عادی تبدیل شده و تبعیضی برای تمایز "معتبرها" از "غیرمعتبرها" وجود دارد؛ افرادی که به روش طبیعی متولد شده‌اند و بنابراین بیشتر در معرض نقص‌های ژنتیکی هستند. وینسنت (با بازی ایتن هاوک) یک غیرمعتبر است که هویت یک معتبر دارای معلولیت (با بازی...

آینده‌ای که در آن به یژن‌زدایی obsessed هستند در سبک نوآر دهه‌های ۴۰ و ۵۰ چند دهه در آینده، یژن‌زدایی لیبرال به امری عادی تبدیل شده و تبعیضی برای تمایز "معتبرها" از "غیرمعتبرها" وجود دارد؛ افرادی که به روش طبیعی متولد شده‌اند و بنابراین بیشتر در معرض نقص‌های ژنتیکی هستند. وینسنت (با بازی ایتن هاوک) یک غیرمعتبر است که هویت یک معتبر دارای معلولیت (با بازی جود لا) را به عهده می‌گیرد تا به رویای خود برای سفر به فضا برسد. اوما تورمن و گور ویدال نیز در این فیلم حضور دارند. "گاتاكا" (۱۹۹۷) یک درام علمی-تخیلی "تک نوآر" است که علم تخیلی آینده‌نگر را با سبک نوآر دهه‌های ۴۰ و ۵۰ ترکیب می‌کند. این تنها به لباس‌ها و کلاه‌ها محدود نمی‌شود؛ ماشین‌ها شبیه کوپه‌های دهه‌های ۵۰ و ۶۰ هستند، اما به دلیل الکتریکی بودن، صدای عجیبی دارند. از این نظر، شبیه "شهر تاریک" (۱۹۹۸) است، اما دراماتیک‌تر است. تصور کنید اگر "دیک تریسی" (۱۹۹۰) یک فیلم علمی-تخیلی غم‌انگیز از عصر فضایی بود، ایده خوبی خواهید داشت. این فیلم در گیشه شکست خورد، در حالی که منتقدان به طور کلی آن را ستایش کردند. اگر به یژن‌زدایی و فلسفه‌های آن علاقه‌مند باشید، فیلم بهتر به نظر می‌رسد. برای من، این فیلم قابل قبول است، اما خیلی کم‌جلوه. اگر بخواهم فیلمی از این نوع ببینم، "شهر تاریک" را ترجیح می‌دهم. مدت زمان فیلم ۱ ساعت و ۴۶ دقیقه است و در کالیفرنیای جنوبی فیلم‌برداری شده؛ از جمله مرکز مدنی شهرستان ماریو در سن رافائل؛ کالج هنر و طراحی اوتیس؛ ساختمان CLA در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، پومونا؛ و سرریز سد سپولودا. نمره: B- به طور ساده، "گاتاكا" یکی از بزرگترین فیلم‌های ساخته شده است. بعضی ممکن است فکر کنند این افراطی است، اما واقعاً یک شاهکار است. همه‌چیز از انتخاب بازیگران، طراحی صحنه، فیلم‌برداری، نویسندگی و جهان داستان فوق‌العاده است. این نه تنها منبع بزرگی از سرگرمی است، بلکه یک اثر هنری الهام‌بخش نیز هست. بدون شک، این فیلم شاعرانه‌ترین فیلمی است که من تا به حال با آن لذت برده‌ام. هر جمله‌ای حزن‌آور و واقعاً زیباست. این نوع فیلمی است که بعد از تیتراژ، روزها به فکر شما می‌ماند. نه به خاطر اینکه پرسرعت، هیجان‌انگیز یا دارای یک پایان غیرمنتظره باشد، بلکه به خاطر ایده‌های فلسفی آرامش‌بخش آن. من به هر کسی که به دنبال یک شب سینمایی شگفت‌انگیز است، به شدت توصیه می‌کنم. این فیلم باید در لیست هر سینمادوستی باشد که باید ببیند. "وینسنت" (ایتن هاوک) مصمم است که به فضا سفر کند، اما از سوی مقامات ژنتیکی نامناسب شناخته می‌شود که این مسائل را تعیین می‌کنند. خوشبختانه برای او، او "جروم" (جود لا) را می‌شناسد. او در یک تصادف شدید رانندگی دچار آسیب‌دیدگی شده و دچار فلج شده است - اما با این حال، ژنتیک او برای ورود به قشر بالای جامعه که برای سفر به فضا لازم است، واجد شرایط است. این دو به سرعت یک شراکت برقرار می‌کنند که در آن "جروم" چند تکنیک برای فریب دادن دستگاه‌های شناسایی توسعه می‌دهد و به "وینسنت" کمک می‌کند تا به رویای خود برسد. درست زمانی که این رویا در حال تحقق است، رئیس او به طرز مرموزی پیدا می‌شود و تحقیقات بعدی می‌تواند وب دروغ‌ها و تقلب هویتی که "وینسنت" به دقت در طول سال‌ها ایجاد کرده است را به خطر اندازد... واقعاً نمی‌توانم بگویم که بازیگری در اینجا از سوی هیچ‌کس، از جمله اوما تورمن که بعداً به عنوان یک علاقه‌مند عاطفی وارد داستان می‌شود، عالی بود، اما ریتم داستان و پیش‌زمینه ژنتیکی و انتخاب به طور قوی توسط آندرو نیکول ارائه شده است. اکنون ما در یک جامعه استریل زندگی می‌کنیم که در آن شایستگی‌های مردم به جای پتانسیل آنها، بر اساس گذشته‌شان تعیین می‌شود. فرضیات بر اساس اینکه آیا خوب غذا می‌خورید، نوشیدنی می‌نوشید، سیگار می‌کشید و یا رابطه جنسی دارید، انجام می‌شود - تقریباً به گونه‌ای که انگار شما امتیاز زندگی جمع‌آوری می‌کنید (یا نمی‌کنید)، نه تنها برای خودتان، بلکه برای نسل‌های آینده نیز! تولید این فیلم با سادگی مدرن خود عالی به نظر می‌رسد - حتی اگر ماشینی که به عنوان خودرو برای تحقیقات "لامار" (زاندر برکلی) استفاده می‌شود، به نظر قدیمی بیاید و مردی که در نزدیکی پایان داستان یک پیچش دیگر معرفی می‌کند. آیا کسی به تیتان خواهد رسید؟