فیلم Emma 1996

این یک تولید خوب از رمان جین آستین است، اگرچه در میان دو اقتباس مورد علاقه‌ام نیست. نه به خاطر مشکلات جدی، بلکه به دلیل تصمیمات جزئی که در فیلمنامه اتخاذ شده است. به عنوان مثال، انتظار داشتم بیشتر از بازدید اما از میس بیتس را ببینم، زمانی که او به خاطر رفتار ناپسندش با آن زن احمق، به نوعی شرمنده می‌شود. به جز این موضوع،...

این یک تولید خوب از رمان جین آستین است، اگرچه در میان دو اقتباس مورد علاقه‌ام نیست. نه به خاطر مشکلات جدی، بلکه به دلیل تصمیمات جزئی که در فیلمنامه اتخاذ شده است. به عنوان مثال، انتظار داشتم بیشتر از بازدید اما از میس بیتس را ببینم، زمانی که او به خاطر رفتار ناپسندش با آن زن احمق، به نوعی شرمنده می‌شود. به جز این موضوع، از فیلم به اندازه کافی لذت بردم. بازیگری و فیلمنامه به طور مداوم خوب بودند، به جز آن لحظاتی که اشاره کردم، و احتمالاً روزی دوباره آن را تماشا خواهم کرد. **اما شخصی بی‌فایده و احمق که باید جدی گرفته شود، اما سرگرم‌کننده و با لحظات خوبی همراه است.** جین آستین یکی از نویسندگان بزرگ زبان انگلیسی است و آثار او زمینه‌ای بارور برای اقتباس‌ها و تفسیرهای جدید در تئاتر، تلویزیون و سینما فراهم کرده است. از آثار بی‌ارزش تا لوکس، گزینه‌های بسیاری وجود دارد و هر یک به دلیلی خاص متمایز می‌شود. این فیلم بر اساس یکی از رمان‌های نویسنده‌ای الهام گرفته شده است که درباره یک زن جوان جذاب و خیال‌پرداز است که از جمع‌آوری آشنایان و دوستان لذت می‌برد و در تلاش است تا برای آن‌ها عشق پیدا کند. مشکل این است که در اعماق وجودش احساس تنهایی می‌کند و واقعاً مردی را نمی‌بیند که او را به sigh کردن وادارد و تقریباً تمام ترتیب‌های دوستی که می‌دهد نیز به نتایج فاجعه‌بار منجر می‌شود. در واقع، این یکی از آثار دیگری است که آستین به انتقاد از جامعه‌ای می‌پردازد که در آن افراد بر اساس درآمد و دارایی‌های زمین‌شان سنجیده می‌شوند و شخصیت و جزئیات "ثانویه" دیگر نادیده گرفته می‌شود. این جامعه‌ای الیت‌گرا بود، بیشتر بورژوازی تا اشرافی (آنچه ارزش یک فرد را تعریف می‌کند، درآمد او است و عناوین اشرافی به وسیله‌ای برای درآمد مالی تبدیل می‌شود و نه نشانه‌ای از افتخار و نجابت) و در آن عشق، رومنس و نظر عروس و داماد در هنگام ترتیب ازدواج چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد. همه این‌ها در اینجا مشهود است. فیلم با سبک کمدی رمانتیک به تصویر کشیده شده است، اما مشکل بزرگ این فیلم این است که همه چیز کمی بیش از حد سطحی و احمقانه به نظر می‌رسد تا جدی گرفته شود. گوینت پالترو در این فیلم یکی از نخستین نقش‌های برجسته خود را ایفا کرده است و می‌توان گفت که با وجود گذشت زمان و اینکه این بازیگر همچنان فعال است، این فیلم هنوز یکی از بهترین آثار او محسوب می‌شود. پالترو می‌داند چگونه بدون اینکه به نظر احمق بیاید، ساده‌لوح و نیک‌نیت باشد و او به خوبی توانسته است تعادل رفتارهای شخصیتش را در فاصله ظریف بین بی‌فکری ملایم و pampering بیش از حد از سوی افرادی که همه چیز را در اختیارش گذاشته‌اند، حفظ کند. حتی بهتر، جرمی نورتام کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد و همین را می‌توان در مورد تونی کولت و آلن کامینگ نیز گفت. دنیس هاوثورن هم کار خود را به خوبی انجام می‌دهد، اما مانند بسیاری از بازیگران کم‌اهمیت، او نیز متریال خوبی در اختیار ندارد. از لحاظ فنی، فیلم به خاطر کیفیت تصویربرداری، دکورها و لباس‌ها متمایز است. تولید برای بازسازی واقع‌گرایانه، قابل باور و هوشمندانه دوره و محیط‌ها تلاش زیادی کرده است. با این حال، این تنها نکته مثبت فیلم است. دیالوگ‌ها به‌طور صادقانه‌ای می‌توانستند بهتر باشند، تقریباً هیچ اثر قابل توجهی وجود ندارد (اما آنچه استفاده شده، بسیار خوب عمل می‌کند) و موسیقی و آهنگ‌سازی کاملاً قابل فراموشی است. هُم. من واقعاً طرفدار بزرگ جین آستین نیستم و "اما" یکی از کم‌جذاب‌ترین داستان‌های او به نظر می‌رسد. گوینت پالترو نقش شخصیت اصلی را بر عهده دارد، زن جوانی که به طور نامعقولی در زندگی دیگران دخالت می‌کند - و نه همیشه با بهترین نیت - و معمولاً یک ردپای آشفتگی عاطفی از خود به جا می‌گذارد. تنها جرمی نورتام ("آقای نایتلی") است که جرات می‌کند با او صادق باشد و او را تشویق کند تا روش‌های دخالت‌گرایانه‌اش را اصلاح کند و فرصت عشق را که در چهره‌اش است، پیش از اینکه دیر شود، در آغوش بگیرد. پالترو خوب عمل می‌کند و اقتباس کمتر کلامی از نسخه اصلی است: نورتام دارای جذابیت و حس انصاف است که او را به تماشاگران نزدیک می‌کند (هرچند، به‌طور واقعی، آنچه او در "اما" می‌بیند - به جز زیبایی ظاهری - سوال‌برانگیز است) و چند تلاش خوب از آلن کامینگ، جولیت استیونسون و یک اجرای واقعاً دلپذیر از "خانم بیتس" (فیلیدا لاو) وجود دارد. ریچل پورتمن نیز یک آهنگ ملودیک و ملایم برای همراهی با این درام بسیار زیبا ارائه می‌دهد، اما این همه برای من کمی بیش از حد در سبک "مرچنت ایوری" بود، بدون جذابیت یا ظرافت این نسخه‌های رنگارنگ.