فیلم Perfect Days 2023

این فیلم مشترک بین ژاپن و آلمان، به کارگردانی ویم وندرس (کارگردان مشهور آثار «تگزاس پاریس»، «بال‌های آرزو» و...) و نویسندگی او و تاکوما تاکاشی است. این فیلم در جشنواره فیلم کن 2023 برنده جایزه بهترین بازیگر و جایزه هیئت داوران اکومنیکال شد و همچنین نامزد بهترین فیلم خارجی در جوایز اسکار است که من آن را یکی از بهترین‌ها در این دسته می‌دانم. داستان فیلم...

این فیلم مشترک بین ژاپن و آلمان، به کارگردانی ویم وندرس (کارگردان مشهور آثار «تگزاس پاریس»، «بال‌های آرزو» و...) و نویسندگی او و تاکوما تاکاشی است. این فیلم در جشنواره فیلم کن 2023 برنده جایزه بهترین بازیگر و جایزه هیئت داوران اکومنیکال شد و همچنین نامزد بهترین فیلم خارجی در جوایز اسکار است که من آن را یکی از بهترین‌ها در این دسته می‌دانم. داستان فیلم به زندگی یک پاک‌کننده توالت عمومی در توکیو به نام «هیرایاما» (با بازی کوجی یاكوشو) می‌پردازد و روزمرگی او و چهار رویداد در میان روزهای معمولی‌اش را نشان می‌دهد. این فیلم همچنین نحوه برخورد برخی افراد با این کارگران نامرئی را، حتی در کشوری مدرن و متمدن مانند ژاپن، به تصویر می‌کشد. هیرایاما زندگی ساده اما شادی دارد و با حداکثر تعهد به کارش می‌پردازد. این فیلم یک اثر شگفت‌انگیز درباره تأمل و اینکه چگونه چیزها و رویدادهای ساده می‌توانند شادی را به زندگی بیاورند، اگر اجازه بدهید، است. عکاسی فیلم به عهده فرانز لوستیگ است و او با استفاده از نور طبیعی و تغییرات روزانه، تصاویری زیبا خلق کرده است، به ویژه در صحنه‌هایی که protagonis هستند. داستان کند و مینیمالیستی فیلم بر روی این فلسفه و کار دوربین متمرکز است و به معماری توالت‌های عمومی نیز توجه دارد، بنابراین ممکن است برای همه جذاب نباشد. امتیاز من به این فیلم 9.6 از 10 و A+ است. در شهر من، پیدا کردن یک توالت عمومی حتی به عنوان یک شانس هم محسوب می‌شود، چه برسد به اینکه توالتی با تجهیزات طراحی شده و پرده‌های معجزه‌آسا داشته باشد! خوشبختانه، توکیو یک پاک‌کننده متعهد و دقیق به نام «هیرایاما» (کوجی یاكوشو) دارد که روال روزانه‌اش او را از تختخواب، از کنار قهوه‌ساز، به محل کارش و سپس به حمام و بعد به مطالعه و دوباره به تختخواب می‌برد. او گاهی با کمک «تاکاشی» (توکیو اموتو) که جوانی است که به او در کار کمک می‌کند، سفر می‌کند و از شنیدن نوار کاست‌های قدیمی مانند آثار «دورز» و «ون موریسون» لذت می‌برد. او مردی ظاهراً بی‌احساس است و به الگوی روزانه‌اش علاقه دارد، بنابراین تصور کنید چقدر شگفت‌زده می‌شود وقتی یک شب به خانه برمی‌گردد و متوجه می‌شود که خواهرزاده‌اش «نیکو» (اریسا ناکانو) از خانه فرار کرده و تصمیم گرفته چند روزی را با او بگذراند. با دوستش که حالا با دوست دختر جدیدش درگیر است و حالا او هم خواهرزاده نوجوانی دارد، زندگی‌اش دچار آشفتگی می‌شود و ما باید نظاره‌گر باشیم و امیدوار باشیم که او بتواند از این وضعیت عبور کند. شاید این تجربه او را از پوسته خود بیرون بیاورد؟ شاید بفهمیم که چه چیزی باعث این درون‌گرایی او شده است؟ تکرار زیادی در این فیلم وجود دارد، اما هر روز که می‌گذرد، ویم وندرس ما را بیشتر با شهر و شخصیت‌ها آشنا می‌کند، و شاید کمی بیش از حد درباره سفیدکننده‌های چندمنظوره صحبت شود. یاكوشو برای نقش خود فوق‌العاده است و به‌طرزی جذاب یک بازیگر با شخصیت را به نمایش می‌گذارد. کل درام به آرامی پیش می‌رود و به نتیجه‌ای نمی‌رسد، بلکه به روز دیگری منتهی می‌شود که ممکن است از روزهای قبل متفاوت باشد یا نباشد. فیلم‌هایی که تلاش می‌کنند بیانیه‌ای ارائه کنند، می‌توانند به تماشایی ناامیدکننده تبدیل شوند، همان‌طور که در مورد آخرین اثر ویم وندرس، نویسنده و کارگردان معتبر، صدق می‌کند. این مطالعه شخصیت درباره زندگی یک پاک‌کننده توالت عمومی در توکیو (کوجی یاكوشو) او را در روال روزانه‌اش که عمدتاً تغییر ناپذیر است دنبال می‌کند: کار، مطالعه و گرفتن عکس‌های تقریباً یکسان از درختان. حتی اگر رویدادهای روزمره‌اش اندکی تفاوت داشته باشد، بیشتر برنامه‌اش به طرز بی‌رحمانه‌ای یکسان است، الگویی راحت اما کسل‌کننده که به صورت سینمایی به طور بی‌پایانی تکرار می‌شود. او به نظر می‌رسد که عمدتاً زندگی‌اش را ساده نگه می‌دارد تا از عوارض آزاردهنده خودداری کند، اما به نظر می‌رسد این بیشتر راهی برای دوری از تنهایی است تا اینکه بخواهد احساس امنیت و پیش‌بینی‌پذیری کند. او همچنین به نظر می‌رسد که گذشته‌ای دردناک (هرچند عمدتاً بررسی نشده) را پشت سر گذاشته که در تلاش برای فرار از آن است، حتی اگر به بسیاری از عناصر ریشه‌دار در آن زمان تاریخی چنگ می‌زند (نوار کاست‌های دهه 70-80 را گوش می‌دهد، با دوربین فیلم‌برداری عکس می‌گیرد، از تلفن تاشو استفاده می‌کند و درباره اینترنت آگاهی کمی دارد). این سبک زندگی به عنوان منبعی از نوعی حکمت عمیق به تصویر کشیده می‌شود، اما بینش‌هایی که از آن به دست می‌آید، صادقانه بسیار ساده است ("دفعه بعد، دفعه بعد است" و "الان، الان است" - اصولی عمیق به یقین). در نتیجه، همه این موارد تماشای نسبتاً خسته‌کننده‌ای را به وجود می‌آورد که پر از داستان‌های ناگشوده و در نهایت حل نشده است. به اعتبار فیلم، برخی عکاسی‌های خوب و موسیقی عالی دارد و هرچه بیشتر به داستان نزدیک می‌شوید، جذاب‌تر می‌شود (زمانی که داستان واقعاً شروع به توسعه می‌کند). اما با وجود این دارایی‌ها، بخش ابتدایی فیلم مملو از محتوای اضافی است که می‌توانست به راحتی حذف شود. در واقع، حذف این محتوای اضافی می‌توانست این اثر را به یک کوتاه‌مدت قابل مدیریت تبدیل کند بدون اینکه چیزی از دست برود، تغییری که می‌توانست گزینه تماشایی بهتری فراهم کند. من طرفدار قدیمی آثار وندرس هستم، اما این اثر به هیچ وجه با آثار قبلی او هم‌سطح نیست. همچنین کمی عجیب است که این تولید به این اندازه توجه جلب کرده است، مانند انتخاب آن به عنوان نماینده ژاپن در بخش فیلم‌های بین‌المللی جوایز اسکار 2023 که نامزدی اسکار را به دست آورد (به طرز غیرمنتظره‌ای برتر از فیلم ژاپنی "هیولا" ("کایبوتسو"))، همچنین جایزه بهترین بازیگر یاكوشو در جشنواره فیلم کن 2023. با این حال، هرچقدر هم که یک فیلم‌ساز با جدیت تلاش کند تا پیام خود را منتقل کند، گاهی اوقات این تلاش‌ها جواب نمی‌دهد، همان‌طور که در اینجا پیش آمده و متأسفانه این اثر فاصله زیادی با کمال دارد. **زندگی از دید او** این داستان مردی است که بین گذشته و حال گرفتار شده است. مردی که از بودن به خود واقعی‌اش و پذیرش زمانی که همه چیز با سرعت کمتری پیش می‌رفت، خوشنود و خوشحال است. زمانی که هدف افراد در افتخار به کاری که انجام می‌دهند، هرچند که در جامعه بی‌اهمیت به نظر برسد، شکل می‌گرفت. **فیلمی درباره زندگی** آنچه من از این فیلم لذت بردم، نحوه‌ای است که بیننده را به دیدگاه اول شخص از سفر زندگی یک فرد عادی می‌برد. این فیلم به قدری به تجربه روزمره زندگی در ژاپن نزدیک است که می‌توان بدون زندگی در آنجا، به آن دست یافت. این فیلم به خوبی برخی از شخصیت‌های غیرمعمول و عجیب را که کسی در ژاپن با آن‌ها مواجه می‌شود، معرفی می‌کند. بیشتر این فیلم را می‌توان بدون زیرنویس یا صدا تماشا کرد، زیرا به طرز ماهرانه‌ای به هدف فیلم‌ساز می‌رسد: "داستان را نشان دهید، به جای اینکه داستان را بگویید". پس از زندگی در ژاپن به عنوان معلم، این فیلم مانند این بود که تجربه خودم را از لنز دوربین مشاهده می‌کنم. واقعاً زندگی در ژاپن را به شکل واقعی به تصویر می‌کشد. **چیزهایی که دوست نداشتم** این فیلم بسیار کند است و سه ساعت طول می‌کشد. می‌توانست کوتاه‌تر باشد و همچنان به هدف خود برسد. من طرفدار کلاژهای انتقالی نیستم که برای نمایش خواب یا انتقال از شب به روز استفاده می‌شوند. این‌ها تکراری شدند و احساس می‌کردم وقت تلف می‌شود. یکی از چیزهایی که یک داستان بزرگ برای یک فیلم را می‌سازد، درگیری رو به رشد و در نهایت حل آن است. این فیلم دارای یک افزایش بسیار کند در درگیری است و حل آن به طرز نامحسوس احساس می‌شود. **افکار نهایی** داستان منسجم است، عکاسی به خوبی انجام شده، و ویرایش و بازیگری اصیل است. من واقعاً از آن لذت بردم، داستانی جالب است و شخصیت‌ها را دوست داشتم. در ابتدا فکر نمی‌کردم که این فیلم را دوست داشته باشم. این فیلم آرام شروع می‌شود اما با پیشرفت بهتر و پرماجراتر می‌شود. این فیلمی نیست که بخواهید با دوستان تماشا کنید؛ شما باید آن را به تنهایی تماشا کنید. این فیلم نگاهی به زندگی یک پاک‌کننده توالت در توکیو ارائه می‌دهد و به خوبی نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از زندگی لذت برد، حتی اگر در اوج دستاوردها نباشید. بازیگر اصلی یک نمایش فوق‌العاده ارائه می‌دهد و موسیقی به کار رفته در فیلم نیز بسیار خوب است. این فیلم درباره زندگی در لحظه است، بنابراین تمام توجه خود را به آن بدهید و سپس می‌توانید از آن به بهترین نحو لذت ببرید. به طور کلی، می‌توانم بگویم که این فیلم انتخاب عالی برای یک بعدازظهر آرام و تأملی است، به ویژه برای تماشاگرانی که آماده تماشای فیلمی با سرعت کند هستند.