فیلم Barbarella 1968

ساعت مناسبی است، شاید دوباره تماشا کنم، اما نمی‌توانم آن را توصیه کنم مگر برای شب فیلم‌های بد. می‌خواهم این فیلم را دوست داشته باشم، واقعاً ممکن است زمانی فیلم خوبی بوده باشد، اما هنوز هم یک فیلم "کمدی-هرچیزی" است و طنز آن به خوبی ارائه شده است. ارزش تولید آن 50 سال بعد خنده‌دار است، اما با این حال، انتخاب‌های عجیبی وجود دارد که احتمالاً به...

ساعت مناسبی است، شاید دوباره تماشا کنم، اما نمی‌توانم آن را توصیه کنم مگر برای شب فیلم‌های بد. می‌خواهم این فیلم را دوست داشته باشم، واقعاً ممکن است زمانی فیلم خوبی بوده باشد، اما هنوز هم یک فیلم "کمدی-هرچیزی" است و طنز آن به خوبی ارائه شده است. ارزش تولید آن 50 سال بعد خنده‌دار است، اما با این حال، انتخاب‌های عجیبی وجود دارد که احتمالاً به خاطر تصویرسازی یا اثر کمدی انجام شده‌اند. قابل ذکر است که تغییرات در MPAA طی 50 سال گذشته: فیلم با یک نمایش "صفر جاذبه" آغاز می‌شود که در آن شخصیت اصلی کاملاً برهنه است (نزدیک‌تر نگاه نکردم که ببینم آیا گربه‌ای هم در صحنه وجود دارد)، و از آنجا به بعد، او تقریباً نیمی از زمان فیلم برهنه است، گاهی پشت پارچه‌های پلاستیکی یا شفاف، اما فیلم PG است. می‌خواهم فیلم را دوست داشته باشم، اما در برخی مواقع آنقدر عجیب است که نمی‌توانم به داستان واقعی آن علاقه‌مند شوم؛ داستان شخصی برای باربارلا نیست، بلکه یک مأموریت محول شده است. **این فیلم در زمان خود انقلابی بود و هنوز هم امروز مورد توجه قرار دارد، اما به طرز عجیبی به سلیقه بصری خوب حمله می‌کند و داستانی بسیار احمقانه را به تصویر می‌کشد.** برخی فیلم‌ها به خاطر کیفیت بالای تولید، کار بازیگران و داستانی که روایت می‌شود، برجسته هستند. اما یک فیلم فقط به خاطر این موارد محبوب یا نمادین نمی‌شود... برخی فیلم‌ها به شدت بد و عجیب هستند که به نوعی قابل توجه می‌شوند و وارد حافظه عمومی می‌شوند. _باربارلا_ فیلمی است که الهام‌گرفته از یک کمیک بوک دهه 60 است و هم مواد اصلی و هم خود فیلم تحت تأثیر فرهنگ "هیپی"، ایده‌های لیبرترینی مه 68 و انقلاب جنسی قرار داشته‌اند. در آن زمان، اروتیسم محبوب و به شدت مورد توجه و بهره‌برداری هنرها قرار گرفت. تنها با درک این موضوع می‌توانیم بفهمیم که چرا این فیلم به این شکل است. با وجود اینکه به منبع اصلی وفادار است، داستان فیلم آنقدر خیالی و احمقانه است که فقط کسی از آن زمان می‌تواند آن را درک کند: باربارلا (واقعا نمی‌خواهم به این کلیشه بپردازم، اما واضح است) یک زن بلوند احمق و فوق‌العاده جذاب است که به وسیله سیاره زمین به کهکشان دیگری فرستاده می‌شود تا یک دانشمند گمشده و سلاح‌های او را پیدا کند. او با انواع بیگانگان در تماس است و تقریباً همیشه فریب می‌خورد یا "متقاعد" می‌شود که با آنها رابطه جنسی داشته باشد. در یک نقطه، او در یک قیام علیه ملکه یک شهر منحرف درگیر می‌شود، جایی که سعی می‌کنند او را با دستگاهی که "اوردوز" لذت جنسی را ایجاد می‌کند، بکشند. واضح است که این تلاش شکست می‌خورد و فیلم با پیروزی فضانورد بلوند به پایان می‌رسد. من صحنه‌های جنسی را در فیلم ندیدم، اما شخصیت بارها نیمه برهنه ظاهر می‌شود، که در آن زمان واقعاً انقلابی بود – تقریباً پورن‌گونه. برای ما، شیوه‌ای که او فریب می‌خورد آنقدر زن‌ستیزانه است که در برخی موارد می‌تواند جرم تلقی شود، و سخت است که فکر کنم فیلم به این راحتی پذیرفته شده است، اما آن زمان‌ها متفاوت بودند. اگر این فیلم اکنون منتشر می‌شد، بدون شک به خاطر جنسی بودنش بسیار جنجالی می‌شد و فکر می‌کنم جنبش‌های فمینیستی آن را تحریم می‌کردند. همچنین، دیالوگ‌ها، موقعیت‌ها و کل مفهوم فیلم بسیار احمقانه است. این فیلم تولید مشترک فرانسه و آمریکا بود و بخش زیادی از بازیگران به زبان فرانسوی صحبت می‌کنند، و می‌خواهم به عنوان نکته مثبت، مشارکت بزرگ مارسل مارسو را در یک نقش کوچک اما مهم یادآوری کنم. کارگردان این فیلم راجر وادیم بود و او در آن زمان با بازیگر و نماد جنسی جین فوندای معروف ازدواج کرده بود که به این ترتیب نقش اصلی را به دست آورد. به یادها باقی مانده است که فوندای بازیگر و کارگردان درباره عدم اطمینان خود از خود و احساس ناامنی‌اش در مورد شخصیت و برهنگی‌اش صحبت کردند. با این حال، و علیرغم همه چیز، فوندای با مواد ضعیفی که به او داده شده بود، بهترین تلاش خود را انجام داد. همچنین می‌توانیم به مشارکت‌های جان فیلیپ لاو و آنیتا پالنبرگ به طور مثبت اشاره کنیم. از نظر فنی، فیلم به خاطر دکوراسیون "زباله‌ای" آینده‌نگر خود برجسته است که به وضوح در سفینه اصلی و شهر سوگو دیده می‌شود. ممکن است بصری وحشتناک، حمله به سلیقه خوب یا منطق باشد، اما در آن زمان چیزی کاملاً پیشرفته بود، همانطور که لباس‌ها، به ویژه لباس‌های فضایی سکسیک باربارلا نیز همین‌طور بودند (که تقریباً می‌توانستند به عنوان مایو استفاده شوند). بقیه فیلم به شدت ضعیف است: عکاسی خسته‌کننده و کسل‌کننده، کار دوربین متوسط و موسیقی متن کیچ است. نمی‌توانم از فکر کردن به اینکه جین فوند چه نظری درباره این نادانی علمی تخیلی 50 سال پیش خواهد داشت، خودداری کنم. این فیلم به تنهایی بد نیست - در اواخر دهه 60 فیلم‌های زیادی به طور مصنوعی بد ساخته شد که این تلاش خاص را از بسیاری دیگر غیرقابل تشخیص می‌کرد؛ اما واقعیت اینکه فوندای بازیگر این نقش به عنوان یک فضانورد بین کهکشانی در جستجوی "دوراند دوراند" و "پرتو پوزیترونیک" او (به تعبیر مجازی؟) است، شگفت‌انگیز است. فیلمنامه افتضاح است، خریدار دکور به وضوح بودجه‌ای برای فراتر رفتن از کاغذ مچاله و بسته‌های حباب نداشت و موسیقی سنتز شده تنها به طور جزئی جالب‌تر از آن چیزی است که ممکن است در یک آسانسور شوروی در همان زمان شنیده باشید. جان فیلیپ لاو در اوایل 30 سالگی بود که موافقت کرد در یک پوشک بزرگ لباس بپوشد و بال‌های بزرگ فرشته‌ای به عنوان "پیگار" بپوشد و آنیتا پالنبرگ "تیران بزرگ" تقریباً هرگز دوباره بر روی پرده دیده نشد. این فیلم وضعیت فرقه‌ای پیدا کرده است، اما همان‌طور که معمولاً در مورد بیشتر فیلم‌های با توصیف مشابه است - هیچ‌کس هرگز به‌طور واقعی مطمئن نیست که چرا... نسخه جدید 4K Arrow Video را گرفتم و تصمیم گرفتم دوباره این فیلم را تماشا کنم. هنوز هم عالی نیست اما تماشای آن بسیار سرگرم‌کننده است و البته جین فوند واقعاً جذاب است. دوست دارم ببینم آیا رمان دوباره اقتباس می‌شود یا نه، می‌توانم کسی مثل ادوارد رایت را تصور کنم که این کار را امتحان کند (شاید با آنا د آرماس در نقش اصلی). **3.0/5**