فیلم Supergirl 1984

این فیلم واقعاً خوب نیست... از نظر فنی بسیار ضعیف است، برخی از بازی‌ها افتضاح هستند، و داستان واقعاً بی‌معناست. نکات منفی زیادی در مورد این فیلم وجود دارد... اما با این حال، سرگرم‌کننده است. و سیاست من این است که تا زمانی که بتوانم از یک فیلم لذت ببرم، آن فیلم به هدفش رسیده است. با نگاهی به سال ۲۰۱۸، این فیلم خوب است زیرا در...

این فیلم واقعاً خوب نیست... از نظر فنی بسیار ضعیف است، برخی از بازی‌ها افتضاح هستند، و داستان واقعاً بی‌معناست. نکات منفی زیادی در مورد این فیلم وجود دارد... اما با این حال، سرگرم‌کننده است. و سیاست من این است که تا زمانی که بتوانم از یک فیلم لذت ببرم، آن فیلم به هدفش رسیده است. با نگاهی به سال ۲۰۱۸، این فیلم خوب است زیرا در بخش "دختر" عنوان، هیچ سیاستی وجود ندارد. فیلم به شما نمی‌گوید "اگر اینطور فکر نکنید، نازی هستید"، اما این فیلم در سال ۱۹۸۴ ساخته شده است، بنابراین واقعاً نمی‌تواند چنین چیزی بگوید. هلن اسلتر معمولاً کمی بی‌روح به نظر می‌رسد. او در موارد نادری واقعاً درخشان است، اما او انتخاب اول من برای یک ابرقهرمان نیست. با این حال، او به خوبی نقش "قهرمان" را ایفا می‌کند. هرچند که ممکن است کمی بی‌روح باشد، اما در مواقعی که لازم است، به خوبی احساس قدرت را منتقل می‌کند و این به شما کمک می‌کند که باورهای خود را کنار بگذارید و واقعاً وارد داستان شوید. و واقعاً ورود به این فیلم سخت است. مقدار کافی از سکانس‌های ارزان قیمت وجود دارد که می‌تواند جالب باشد. به اندازه کافی چیزهای زشت وجود دارد که فیلم را برای چیزی که هست، لذت‌بخش کند. و این هرگز چیز بدی نیست. حتی اگر فیلم بدی باشد، می‌تواند سرگرم‌کننده باشد. واقعاً آنچه این فیلم از آن رنج می‌برد، اضافه‌بار اوایل دهه ۸۰ است. و واقعاً آنچه این فیلم را این‌قدر سرگرم‌کننده می‌کند، نیز اضافه‌بار اوایل دهه ۸۰ است. شما احساس "فوت‌لوز" و "کاراته کید" را در همه چیز فیلم حس می‌کنید. این فیلم خیلی زودتر از آن است که به طور کامل به دوران ریگان مربوط شود، اما به اندازه کافی زود نیست که با فرهنگ نوین و در حال ظهور آمریکا برخورد کند و این تضاد فوق‌العاده‌ای ایجاد می‌کند. حتی اگر این سرگرمی بد باشد، باز هم می‌تواند تفریحی باشد. بنابراین، شما این فیلم را یک فیلم فوق‌العاده تصور نخواهید کرد. اما شما را سرگرم می‌کند. ارزش دیدن دارد، اما نه اگر بخواهید برای آن هزینه کنید، مگر اینکه یک موج از نوستالژی بر شما غلبه کند. «سوپرگرل» دومی است که از این فرانچایز به شدت ناامیدکننده است، هرچند که من به‌راحتی می‌گویم کمی جالب‌تر از «سوپرمن III» است؛ حداقل سعی می‌کند داستان منسجمی را حول شخصیت اصلی خود تعریف کند، که نمی‌توان همین را درباره فیلم قبلی گفت. هلن اسلتر در نقش سوپرگرل خوب است، هرگونه انتقادی که به شخصیت وارد باشد، بیشتر به نحوه نگارش آن مربوط می‌شود تا نحوه بازی او. بهترین قسمت این فیلم برای من واقعاً فِی داناوی است. سلنا لزوماً یک نقطه قوت نیست، اما فکر می‌کنم اجرای داناوی پتانسیل داشت. پیتر او'Tول نیز نقش کوچکی دارد، خوشحال کننده است که بازیگری مثل او در این پروژه مشارکت دارد - از طرفی، جای تأسف دارد که کریستوفر ریور یک cameo را رد کرده است، نه اینکه بتوانید او را سرزنش کنید. در مجموع، این فیلم ناامیدکننده است. زمان کوتاه‌تری ممکن بود کمک کند، اگر بخواهید.