فیلم The Shootist 1976

مرد بزرگ به آرامی کنار می‌رود و اثری ماندگار بر جای می‌گذارد. جنگجوی افسانه‌ای، جی. بی. بکس، به کارسون سیتی می‌رسد و به سرطان پیشرفته مبتلاست و زمان کمی برای زندگی دارد. پس از اقامت در خانه بیوه باند راجرز، به نوعی به معلمی برای پسر باند، گیلوم، تبدیل می‌شود. فیلم «شوتیست» با شرافت و بیانی شیوا، شاید حتی بسیار غم‌انگیز، وضعیت شخصی جان وین را به...

مرد بزرگ به آرامی کنار می‌رود و اثری ماندگار بر جای می‌گذارد. جنگجوی افسانه‌ای، جی. بی. بکس، به کارسون سیتی می‌رسد و به سرطان پیشرفته مبتلاست و زمان کمی برای زندگی دارد. پس از اقامت در خانه بیوه باند راجرز، به نوعی به معلمی برای پسر باند، گیلوم، تبدیل می‌شود. فیلم «شوتیست» با شرافت و بیانی شیوا، شاید حتی بسیار غم‌انگیز، وضعیت شخصی جان وین را به تصویر می‌کشد و با یک وداع دل‌انگیز به کارنامه (و زندگی) او پایان می‌دهد. این فیلم بر اساس رمان محبوبی از گلندون سوارثوت (جایی که پسران هستند) ساخته شده و به کارگردانی دان سیگل (دوئل در سیلور کریک) است. «شوتیست» با صحنه‌های ویرایش شده‌ای از زندگی بکس (با بازی وین) آغاز می‌شود که در این مونتاژ به وضوح در حال پیری است. با ورود او به کارسون سیتی در سال ۱۹۰۱، شاهد پایان یک دوران خواهیم بود. وین در این وداع به یادماندنی از حمایت لورن باکال (باند راجرز)، جیمز استوارت (داک هاستلتر) و رون هاوارد (گیلوم راجرز) برخوردار است. همچنین، باید از فیلمبرداری بروس سرتیس که به خوبی جنبه‌های حزن‌انگیز فیلم را به تصویر می‌کشد، تقدیر کرد. پیام فیلم به شدت تأثیرگذار است و در پایان خونین آن، با یک اشاره سر، جان وین، معروف به جی. بی. بکس، بیشتر از آنچه که کلمات بتوانند بیان کنند، می‌گوید. خداحافظ، دوک. ۸ از ۱۰ من علناً هر چیز منفی که قبلاً درباره جان وین گفته‌ام را پس می‌گیرم. در ادعای اینکه او فقط یک بازیگر بسیار مشهور و به شدت اغراق‌شده بود، کاملاً اشتباه کرده بودم. این سوءتفاهم‌ها به خاطر این بود که احتمالاً از طریق برخی از فیلم‌های کمتر شناخته‌شده‌اش با او آشنا شدم، یا شاید فقط نوع فیلمی نبود که من دوست داشتم یا به آن توجه می‌کردم. هرگز به وسترن‌ها علاقه نداشتم، اما پس از دیدن «مردی که لیبرتی والانس را شلیک کرد»، فکر کردم او خوب است. اکنون که تازه «شوتیست» را دیده‌ام، بابت هر چیزی که قبلاً علیه او گفته‌ام عذرخواهی می‌کنم. او واقعاً در این آخرین فیلمش درخشان بود و این پایان مناسبی برای یک حرفه به یادماندنی است که سه دهه طول کشید. فراموش کنید بقیه را؛ اجرای او فیلم را می‌سازد! واقعاً می‌توانستیم بدون میزان غیرضروری زبان زشت کنار بیاییم، اما داستان فوق‌العاده بود و در طول آن به طور متناوب تنش‌زا و احساسی بود. و در نهایت، جان وین واقعاً می‌توانست با یک اشاره ساده، بسیار بگوید. به سلامتی دوک! نقش آخرین فیلم جان وین او را به عنوان یک جنگجوی بیمار و عزم‌دار به تصویر می‌کشد که مصمم است با چکمه‌هایش کنار برود و تا جایی که می‌تواند با خود مشکلات محلی را به همراه ببرد. او در یک مهمانسرا که توسط یک بیوه کمی سخت‌گیر اداره می‌شود، مستقر می‌شود - لورن باکال و پسر نوجوانش که توسط رون هاوارد بازی می‌شود. پس از تأیید بدترین خبر توسط پزشکش، جیمز استوارت، او برخی از افراد بدنام محلی را ترغیب می‌کند که به او خداحافظی مورد نظرش را هدیه دهند. رابطه‌اش با باکال کمی گرم می‌شود و ما با اشاره‌ای ملایم به هر دو نوع انسانیت متفاوتشان پایان می‌یابیم. اشتباه نکنید، این فیلم اصلاً خواب‌آور نیست و وین و همکار قدیمی‌اش ریچارد بون صحنه‌های عجیبی دارند که ما را به یاد روزهای جوانی‌شان می‌اندازند (بون تنها دو سال بعد از وین درگذشت). این یک خداحافظی عالی و مناسب برای مردی بود که در سال ۱۹۷۶ به عنوان یک افسانه ماندگار در هالیوود شناخته می‌شد.