فیلم Gettysburg 1993

این فیلم را اولین بار در سینما و به محض اکرانش تماشا کردم. اکران محدودی داشت و به همین دلیل بیشتر افراد آن را به صورت فیلمی که از شبکه‌های کابلی پخش می‌شد، دیدند. از همان تیتراژ ابتدایی و نمایش بازیگران اصلی در نقش‌هایشان، همراه با تصاویری از شخصیت‌های تاریخی واقعی، جذب فیلم شدم. این فیلم بر اساس رمان «فرشتگان قاتل» اثر مایکل شارا ساخته شده...

این فیلم را اولین بار در سینما و به محض اکرانش تماشا کردم. اکران محدودی داشت و به همین دلیل بیشتر افراد آن را به صورت فیلمی که از شبکه‌های کابلی پخش می‌شد، دیدند. از همان تیتراژ ابتدایی و نمایش بازیگران اصلی در نقش‌هایشان، همراه با تصاویری از شخصیت‌های تاریخی واقعی، جذب فیلم شدم. این فیلم بر اساس رمان «فرشتگان قاتل» اثر مایکل شارا ساخته شده است. این کتاب یکی از اولین کتاب‌هایی بود که درباره جنگ داخلی خواندم و به پیشنهاد یکی از همکارانم بود. از آن زمان ده‌ها کتاب دیگر در این زمینه خوانده‌ام، اما این کتاب هنوز از جمله محبوب‌ترین‌های من است. با توجه به اینکه این کتاب نسبتاً کوتاه است، طولانی بودن فیلم به مدت بیش از چهار ساعت نشان‌دهنده تحقیقات گسترده‌تری است که بر روی آن انجام شده است. نمی‌توانم درباره نحوه اجرای لهجه‌های جنوبی توسط بازیگران صحبت کنم، اما به نظرم بازیگران اصلی و حتی نقش‌های فرعی قوی بودند. شنیده‌ام که در فیلم‌برداری از بازسازی‌کنندگان جنگ داخلی استفاده شده است که منبع خوبی از بازیگران مکمل بودند و لباس‌های دوره‌ای خود را نیز به همراه داشتند! به هر حال، برای من خوشایند بود که یکی از بازیگران اصلی، جف دانیلز، نقش جاشوا چمبرلین را بازی می‌کند، که از ایالت زادگاهم، ماین، است و زندگی فوق‌العاده‌ای داشته: استاد دانشگاه، درجه‌دار داوطلب ارتش که به مقام ژنرالی رسید و دریافت‌کننده مدال افتخار و فرماندار ماین و... . به نظر می‌رسد به لطف این فیلم، محبوب‌ترین نقطه برای گردشگران در میدان نبرد گتیسبرگ جایی است که نیروی ۲۰ مین و چمبرلین در آنجا جنگیدند. به عنوان یک نکته جانبی، یکی از آثار مرتبط با داستان چمبرلین و ماجراجویی‌های ۲۰ مین، آهنگ «دیکسی‌لند» اثر استیو ارل است. هر زمان این آهنگ را می‌شنوم، می‌خواهم فیلم را دوباره ببینم و برعکس. به هر حال، این فیلم یک فیلم جنگی است و من معمولاً به فیلم‌های جنگی علاقه‌ای ندارم، اما این یکی خیلی فراتر از آن است. می‌توانید فرض کنید که این یک مینی‌سریال است و آن را در دو یا سه جلسه تماشا کنید تا راحت‌تر باشد. برخی می‌گویند که فیلم به نوعی از نظر سیاسی به جنوبی‌ها تخفیف می‌دهد، اما به نظرم سخنرانی چمبرلین درباره روابط نژادی به این موضوع پرداخته و تعادل را برقرار می‌کند. خوب، می‌توانم ادامه دهم، اما شما را خسته نمی‌کنم. علاوه بر این، در حال حاضر آهنگی دارم که می‌خواهم گوش دهم. **نقطه عطف جنگ داخلی** «گتیسبرگ» (۱۹۹۳) نکات مثبت زیادی دارد: یک بازیگر برجسته شامل تام برنجر (لانگستریت)، مارتین شین (رابرت ای. لی)، جف دانیلز (چمبرلین) و سم الیوت (بافورد)؛ مکان‌های معتبر گتیسبرگ؛ صحنه‌های نبرد خوب؛ تعهد به دقت تاریخی و هزاران هزار بازسازی‌کننده جنگ داخلی. بخش اول بر دفاع چمبرلین از «لایتل راوند تاپ» و حمله دلیرانه‌اش با چاقو تمرکز دارد، در حالی که بخش دوم با حمله بدنام پیکت به پایان می‌رسد. هر دو این دنباله‌ها عالی هستند و به بیننده احساس خوبی از آنچه واقعاً اتفاق افتاده، می‌دهند که یکی از دلایلی است که من از تماشای فیلم‌های تاریخی لذت می‌برم. با توجه به اینکه هر دو بخش به طول یک فیلم معمولی است، به شدت پیشنهاد می‌کنم که تجربه تماشای خود را به دو بخش تقسیم کنید؛ زیرا در یک نشسته خیلی زیاد است. نکات زیادی برای احترام به «گتیسبرگ» وجود دارد. این داستانی است درباره چگونگی جنگ در قرن نوزدهم و مردانی که در آن درگیر بودند، ساده و شفاف. هیچ بازیگری از جنس مؤنث وجود ندارد و هیچ داستان عاشقانه اجباری وجود ندارد. سازندگان کار تحسین‌برانگیزی انجام داده‌اند که یک نبرد سه‌روزه، به علاوه آماده‌سازی آن، را به یک فیلم طولانی و آموزنده و نسبتاً جذاب فشرده کرده‌اند. یکی از جنبه‌هایی که برایم جذاب بود، دیدن افسران و سربازان در حال دعا کردن در صف قبل از درگیری‌های مهم بود. بله، وقتی شما قرار است به طور مستقیم به آتش توپخانه بروید که در آن اجساد به تکه‌های متلاشی شده تبدیل می‌شوند، سخت است که بی‌خدا باشید. همچنین به جزئیات جالبی از جنگ داخلی که به صورت ظریف در فیلم گنجانده شده بود، مانند چگونگی نیاز سربازان به عبور از مناظر آمریکا از یک نبرد به نبرد دیگر، حمل سلاح‌های سنگین در گرمای تابستان و اینکه کنفدراسیون‌ها به اندازه کافی چکمه برای سربازانشان نداشتند، توجه کردم. در عین حال، اطلاعات مربوط به شخصیت‌های اصلی در انتهای فیلم آموزنده و قابل توجه بود. متأسفانه، فیلم دارای بخش‌هایی طولانی، احساسی و گاهی خسته‌کننده است. اگرچه موسیقی متن عمدتاً خوب و گاهی عالی است، اما برخی قطعات به شدت «قهرمانانه» یا ملودراماتیک آزاردهنده هستند. صحبت‌های مکرر ژنرال آرمستید درباره دوستی‌اش با یک ژنرال از طرف دیگر نیاز به کاهش داشت. با این حال، اگر تمرکز کنم و به دیالوگ‌ها و رویدادهای غیرعملی فیلم توجه کنم، چیزهای زیادی از آن می‌آموزم. به عبارت دیگر، اگر از نواقص آن آگاه باشید، ارزش دیدن دارد. اما انتظار نداشته باشید چیزی عالی مثل «شکوه» (۱۹۸۹) یا پیش‌درآمد نادرست مذموم «خدایان و ژنرال‌ها» (۲۰۰۳) باشد. نبرد گتیسبرگ از ۱ تا ۳ ژوئیه ۱۸۶۳ اتفاق افتاد و یک پیروزی بزرگ برای شمال بود، نقطه عطف جنگ، همراه با محاصره همزمان ویکسبورگ توسط گرنت. پس از شکست حمله پیکت، ژنرال لی و نیروهایش به سرزمین خود بازگشتند. جنگ تقریباً برای دو سال دیگر ادامه یافت، زیرا کنفدراسیون‌ها همچنان مبارزه شجاعانه‌ای را ادامه می‌دادند، اما شرایط به نفع آن‌ها نبود چون شمال از نظر تعداد و منابع برتری داشت، به‌علاوه یولیسس اس. گرنت. گتیسبرگ و ویکسبورگ بذرهای نابودی قریب‌الوقوع آن‌ها بودند. ژنرال مید، مردانش را به خاطر بیرون راندن مهاجمان کنفدراسیون از سرزمین شمالی تحسین کرد. اما رئیس‌جمهور لینکلن ناراحت بود زیرا می‌خواست مید، ارتش لی را نابود کند، نه اینکه اجازه دهد آن‌ها به آرامی به پناهگاه جنوبی خود بازگردند. لینکلن با ناامیدی گفت: «'مهاجم را از خاک خود برانید؟' خدای من، آیا همین کافی است؟» چهار ماه پس از نبرد گتیسبرگ، در ۱۹ نوامبر، لینکلن به این شهر کوچک آمد و سخنرانی قوی خود را به نام «سخنرانی گتیسبرگ» برای بزرگداشت سربازان کشته‌شده و تشویق به ادامه تعهد و پیروزی شمال ایراد کرد. به قدری در گتیسبرگ تلفات زیاد بود که هنوز هم در حال دفن مردگان بودند (!). نسخه‌ای که من دیدم ۴ ساعت و ۱۴ دقیقه طول دارد، اما نسخه کارگردان چند دقیقه‌ای بیشتر است. فیلم در گتیسبرگ و منطقه آدامز در پنسیلوانیا فیلم‌برداری شده است. نمره: B-