فیلم Saturday Night Fever 1977

یکی از فیلم‌های مورد علاقه‌ام، "تب شب شنبه" یک کلاسیک فرقه‌ای است! این فیلم هرگز کهنه نمی‌شود. و بله، مادرم بعد از تماشای فیلم، من و برادر بزرگم را به فروشگاه موسیقی برد تا موسیقی متن "تب شب شنبه" را خریداری کند. وقتی به خانه برگشتیم، آن را پخش کردیم. (می‌خندد) موسیقی متن فوق‌العاده‌ای دارد. فیلم فوق‌العاده‌ای است. این فیلم که در سال ۱۹۷۷ منتشر...

یکی از فیلم‌های مورد علاقه‌ام، "تب شب شنبه" یک کلاسیک فرقه‌ای است! این فیلم هرگز کهنه نمی‌شود. و بله، مادرم بعد از تماشای فیلم، من و برادر بزرگم را به فروشگاه موسیقی برد تا موسیقی متن "تب شب شنبه" را خریداری کند. وقتی به خانه برگشتیم، آن را پخش کردیم. (می‌خندد) موسیقی متن فوق‌العاده‌ای دارد. فیلم فوق‌العاده‌ای است. این فیلم که در سال ۱۹۷۷ منتشر شد و توسط جان بدهم کارگردانی شده، یک درام/موزیکال است که وقایع بروکلین را روایت می‌کند، جایی که گروهی از جوانان ایتالیایی-آمریکایی به رهبری تونی مانرو (جان تراولتا) مشغول به کارهای بی‌نتیجه هستند، با هیسپانیک‌ها درگیر می‌شوند و در دیسکوتک محلی با دختران آشنا می‌شوند، جایی که تونی یک رقاص قهرمان است. دونا پسکوف نقش دوست‌دختر نیازمند او را بازی می‌کند و کارن لین گورنی، شریک رقص او در یک مسابقه بزرگ است. این فیلم در زمان خود یک موفقیت بزرگ بود و کاتالیزوری برای تب دیسکو در سرتاسر جهان شد. هنوز هم می‌توانید افرادی را ببینید که حالت رقص نمادین تراولتا را با یک دست به سمت بالا و پای مربوطه بیرون می‌کشند. جان در ۲۲ سالگی در اوج زندگی‌اش بود (یک الهام بزرگ برای مردان برای تناسب اندام) و به خاطر سریال "خوش آمدید به کاتر" محبوب شده بود. "تب شب شنبه" او را به شهرت رساند و نامش را به یک نام آشنا تبدیل کرد. موفقیت این فیلم به دلیل تأکید آن بر شخصیت‌های عادی اما جالب و درام سرگرم‌کننده‌اش، بدون ذکر رقص‌های پویا و موسیقی متن محبوبی که شامل آهنگ‌های بی‌جی‌ز است، شایسته بود. برخی صحنه‌های با کیفیت وجود دارد، از جمله صحنه‌ای با پل عظیم بروکلین در پس‌زمینه. حتماً به ایفای نقش ۱۹ ساله فران درشر در اولین حضورش در این فیلم توجه کنید. فیلم به مدت ۱ ساعت و ۵۸ دقیقه اجرا می‌شود و در بروکلین، نیویورک فیلمبرداری شده است. نویسندگان: نیک کونه (داستان) و نورمن وکسلر (فیلمنامه). امتیاز: A-/B+ من فقط ده ساله بودم که این فیلم منتشر شد و به همین دلیل هرگز در آن زمان آن را در سینما ندیدم - اما واقعاً خبر بزرگی بود. جان تراولتا در سرتاسر جهان به عنوان "تونی مانرو" با کت و شلوار سفیدش مورد تحسین قرار گرفت که تقریباً در خیابان‌های شهر و زمین رقص سر می‌خورد. او با اراده برای بهبود وضعیت خود، وارد یک مسابقه دیسکو می‌شود که فکر می‌کند زندگی‌اش را تغییر خواهد داد و آنچه که حدود دو ساعت ادامه دارد، داستان اوست. متأسفانه، داستان چندان جذابی نیست. او شخصیتی جالب نیست؛ با زنان بدرفتاری می‌کند، زبانش به شدت بی‌ادب است و همیشه با پدر سخت‌کوش و شرافتمندش در تضاد است. اوضاع زمانی پیچیده‌تر می‌شود که برادر کشیشش "فران" (مارتین شاکر) به خانه برمی‌گردد و اعلام می‌کند که قصد دارد کشیشی را ترک کند و به زندگی‌ای برود که نیاز به تجرد ندارد. خوشبختانه، "تونی" در زمین رقص با "استفانی" (کارن لین گورنی) که او نیز برای شروعی تازه بسیار بلندپروازتر از اوست، همکاری می‌کند و در همین جاست که فیلم در نهایت شروع به حرکت می‌کند. در زمین رقص، با کارکردن جادوی توپ دیسکو و مجموعه‌ای از آهنگ‌های فوق‌العاده بی‌جی‌ز که نمی‌توانند شما را بی‌حرکت نگه دارند. "نایت فیور"، "استین آلیو"، "اگر نمی‌توانم تو را داشته باشم" و آهنگ آهسته‌تر "چقدر عمیق است عشق تو" موسیقی متن را به یادماندنی‌تر می‌کند تا این نگاه بی‌روح و نامناسب به زندگی در نیویورک در اواسط دهه ۱۹۷۰. تراولتا ستاره است، راه رفتن و سبک مغرورش او را از بقیه این داستان نسبتاً کسل‌کننده متمایز می‌کند - اما در نهایت، این فیلمی درباره آرزو، رقص و بی‌جی‌ز است و عناصر اخیر ارزش تماشا را دارند.