فیلم Phantasm 1979

مردان بلندی وجود دارند و سپس "مرد بلند" وجود دارد. من واقعاً تریلر فیلم "فانتاسم" را در انتظار شروع فیلم "تجاوز به بدن‌ها" در دسامبر 1978 دیدم. و به یاد دارم که تریلر را خوب به خاطر دارم، زیرا فیلم آینده به اندازه کلمه ترسناک به نظر می‌رسید. بخشی از تریلر که واقعاً من را تحت تأثیر قرار داد، صحنه‌ای بود که آنتاگونیست اصلی، مرد...

مردان بلندی وجود دارند و سپس "مرد بلند" وجود دارد. من واقعاً تریلر فیلم "فانتاسم" را در انتظار شروع فیلم "تجاوز به بدن‌ها" در دسامبر 1978 دیدم. و به یاد دارم که تریلر را خوب به خاطر دارم، زیرا فیلم آینده به اندازه کلمه ترسناک به نظر می‌رسید. بخشی از تریلر که واقعاً من را تحت تأثیر قرار داد، صحنه‌ای بود که آنتاگونیست اصلی، مرد بلند، که توسط آنگس اسکرایم بازی شده، در کنار پنجره اتاق خواب یک بچه (در شب) ایستاده و به داخل اتاق نگاه می‌کند. این صحنه واقعاً ترسناک بود... کاملاً ترسناک. و به عنوان یک طرفدار فیلم‌های ترسناک - حتی در آن سن کم - بلافاصله به مادرم که در کنارم نشسته بود، گفتم: "اووه، مامان، می‌خواهم آن فیلم را ببینم!" "فانتاسم" به شدت ترسناک به نظر می‌رسید... و من فیلم‌های ترسناک را دوست داشتم. مادرم گفت "بله". سال بعد، در آوریل 1979، بالاخره من و مادرم (تنها من و او در آن زمان) "فانتاسم" را تماشا کردیم. و به شما می‌گویم، واقعاً ترسناک است. اوه، و همچنین یاد گرفتم که بچه‌ای که پنجره‌اش در تریلر بود، مایک نام دارد. به شدت ترسناک، به شما می‌گویم. اگر برای اولین بار قصد تماشای این فیلم کالت ترسناک را دارید، آماده فریاد زدن، پریدن و احساس سرما کنید. واقعاً اینقدر creepy است. و من معتقدم که کلیو بارکر (خدا او را دوست داشته باشد) بعداً از چندین عنصر "فانتاسم" برای اثر کالت خود، "جهنم‌ساز" الهام گرفت. من همیشه این را حقیقت می‌دانم. "فانتاسم" ترس و وحشت خالص و بی‌نظیر است. دیگر فیلم‌هایی مانند این نمی‌سازند. این فیلم را با چراغ روشن تماشا کنید. "فانتاسم" یک اثر ناپایدار است، خیلی خیالی که واقعاً ترسناک نیست اما از جهات متعددی منحصر به فرد و جذاب است. به نظر می‌رسد در اینجا تمایل به ایجاد یک جهان تحریف شده و کاملاً اصلی وجود دارد، جایی که هیچ چیز آنطور که به نظر می‌رسد نیست و هر چیزی می‌تواند - و احتمالاً خواهد بود - اتفاق بیفتد. منطق به سرعت کنار گذاشته می‌شود و واقعاً جایی در چشم‌انداز کج و معوجی که "فانتاسم" ترسیم می‌کند، ندارد. در این کائنات عجیب و سوررئالیستی، گروهی از شخصیت‌ها قرار دارند که - شاید به دلیل ناتوانی‌های بازیگری‌شان - به نوعی بخشی از بافت آن جهان به نظر می‌رسند، حتی در تلاش‌هایشان برای بقا و درک آن. برای من، "فانتاسم" به دلایل فوق حالت هیپنوتیکی دارد. کره‌های پرنده، نگهبان قبرستانی با تغییر جنسیت، اجساد کوچک شده در حالتی که برای کار در یک جهان موازی آماده شده‌اند، انگشت بریده‌ای که به مگس زشت (اگرچه به طرز مضحکی) تبدیل می‌شود و بی‌شمار خیال‌های وحشی دیگر، همه کابوس‌های اپیزودیکی هستند که به سرم نفوذ می‌کنند و در آنجا می‌مانند - هرچند که ممکن است به خوبی یا بدی اجرا شده باشند. آنها واقعاً جوهره تمام تاریک‌ترین و غیرقابل درک‌ترین لحظاتی هستند که به خواب عمیق ما حمله می‌کنند. علاوه بر این، تمایل فیلم به اینکه ما را بدون هشدار از واقعیت به دنیای خیالی برگرداند - اگر واقعیتی وجود داشته باشد - ما را دائماً بر روی زمین ناپایدار نگه می‌دارد. رویاها در "فانتاسم" بسیار برجسته و غالب هستند. به طوری که در انتها هیچ خط تفکیکی بین آنچه واقعی بود و آنچه نبود وجود ندارد. از این منظر، فیلم به قلمروهایی می‌پردازد که بعدها "کابوس در خیابان الم" آن را به خود اختصاص می‌دهد اما به نوعی کیفیت رویایی را به دست می‌آورد که حتی کلاسیک کرون نیز نمی‌تواند از آن فراتر رود. تنها "جهنم" دایریو آرژنتو به ذهن می‌آید که به عنوان رقیبی برای "فانتاسم" در نزدیک‌ترین حالت به یک خواب تحقق یافته در سینما محسوب می‌شود. "فانتاسم" یک دیدگاه منحصر به فرد و ذهن‌پیچ از آمریکا را به نمایش می‌گذارد که با خیال‌های جهنمی مرگ، از دست دادن و انزوا آغشته شده و از ذهن ناخودآگاه آزاد شده است - شاید حتی در نهایت، از ذهن جوان، ناامید و تنها پروتاگونیست نوجوان آن. پو گفت: "آیا همه آنچه می‌بینیم یا به نظر می‌رسد، تنها یک خواب درون یک خواب است؟" "فانتاسم" این فرضیه را مطرح می‌کند. از کسانی که تحت تأثیر قرار نگرفته‌اند، می‌خواهم دوباره با این دیدگاه‌ها آن را تماشا کنند.