فیلم Blade: Trinity 2004

این فیلم ممکن بود به سختی یک ستاره دیگر بگیرد اگر که سومین فیلم در سه‌گانه Blade نبود. به همین دلیل، باید با فیلم‌های بسیار خوبی که قبلاً ساخته شده‌اند، رقابت کند و نتوانسته به آن‌ها برسد. این بار دیوید اس. گویر نه تنها نویسنده بلکه کارگردان فیلم نیز بود. به نظرم بهتر بود فقط به نوشتن سناریو بسنده می‌کرد. صحنه‌های اکشن چندان بد نیستند، اما...

این فیلم ممکن بود به سختی یک ستاره دیگر بگیرد اگر که سومین فیلم در سه‌گانه Blade نبود. به همین دلیل، باید با فیلم‌های بسیار خوبی که قبلاً ساخته شده‌اند، رقابت کند و نتوانسته به آن‌ها برسد. این بار دیوید اس. گویر نه تنها نویسنده بلکه کارگردان فیلم نیز بود. به نظرم بهتر بود فقط به نوشتن سناریو بسنده می‌کرد. صحنه‌های اکشن چندان بد نیستند، اما تنها چیزی که وجود دارد، رشته‌ای از صحنه‌های اکشن است که به سختی به هم وصل شده‌اند. بدترین نقص این فیلم، در شخصیت دراکولا است. وقتی برای اولین بار فهمیدم که دراکولا به عنوان دشمن اصلی وارد فیلم شده، فکر کردم که این ایده جالبی است. اما اشتباه کردم! به جز ظاهر نسبتاً جذابش وقتی که واقعاً عصبانی می‌شود، تصویر فیلم از دراکولا یک شوخی است و به افسانه‌های دراکولا توهین می‌کند. به طور خلاصه، این فیلم دو ساعت اکشن نسبتاً خوب دارد، اما به عنوان یک فیلم Blade ناامیدکننده است. بعد از تماشای هر سه فیلم Blade به‌طور متوالی، دیدگاه‌های زیادی به دست می‌آید. اولین فیلم قبل از موفقیت‌های بزرگ مارول اکران شد، دومی دارای برخی عناصر جالب از Reaper بود، اما به طور قطع Trinity بهترین در این سری است. این فیلم به نوشتن بهتری نیاز دارد، همان‌طور که اسنایپس تأکید کرده است. می‌توانیم کمی از طنز Deadpool را کم کنیم و بیشتر به اسنایپس به عنوان یک قهرمان جدی توجه کنیم. در واقع، وقتی یک فیلم ترسناک به سگ‌های خون‌آشام روی می‌آورد، می‌دانید که کاملاً از ایده‌ها خالی شده‌اند. این کمترین بخش احمقانه فیلم Blade: Trinity است. Blade: Trinity با شکوه سه‌گانه Blade را به پایان می‌رساند و دراکولا را به عنوان منبعی اجتناب‌ناپذیر در تقریباً هر فرانچایز خون‌آشام وارد می‌کند. خوشایند بود که داستان‌های "کلاس حاکم" و "شورای سایه" که در دو فیلم قبلی وجود داشتند، کنار گذاشته شوند. به جای آن، یک گروه خون‌آشام شاد و خوشحال داریم که به نوعی در دنیا نامی از خود برجا گذاشته‌اند. هرگز متوجه نمی‌شوید که چگونه توانسته‌اند یک آسمان‌خراش و مجموعه‌ای از هنرهای باستانی را بخرند، اما تصور می‌کنم زمان زیادی برای سامان‌دهی امور مالی خود داشته‌اند. خلاصه اینکه این خون‌آشام‌ها، شامل دانیسا تالو (با بازی پوزی)، برادرش آشر تالو، یارکو گریم‌وود (کشتی‌گیر پل لوتس) و خون‌آشام‌های همراهشان به سوریه می‌روند تا دراکولای خواب‌آلود را بیدار کنند. یا دریک... یا داگون... مدام نظرشان عوض می‌شود. در نهایت، پس از اینکه دراکولا تعدادی از آن‌ها را می‌کشد، در نهایت موافقت می‌کند که به تیم بپیوندد زیرا درباره مدافع بشریت، Blade (با بازی اسنایپس) که ممکن است رقیبی شایسته باشد، می‌شنود. Blade نیز با گروه شکارچی خون‌آشام به نام "Nightstalkers"، به رهبری ابیگیل ویستلر و هانیبال کینگ، همکاری می‌کند و جنگ را برای بشریت ادامه می‌دهند. این داستان به شدت معمولی است. در حالی که Blade با داستان و افسانه‌های جذابش نجات یافته بود و در شخصیت‌پردازی شکست خورده بود، Blade: Trinity دارای شخصیت‌های به‌خوبی نوشته شده‌ای است، اما در یک داستان کم‌اهمیت. فکر می‌کنم بخشی از این موضوع به این برمی‌گردد که فیلم باید به نوعی به تماشاگران سینما توجه کند. بعد از موفقیت Blade II، به نظر می‌رسید که می‌دانستند مردم به سینما برای تماشای Trinity خواهند رفت و فیلم را مطابق آن تنظیم کردند. در نهایت، به موضوع نام‌ها اشاره کنم. این فیلم‌ها نام‌های عجیبی ندارند، اما در سری Blade به نظر می‌رسد که تمام شخصیت‌ها یک نوع وسواس در "گفتن نام‌ها" دارند. این فیلم همچنین یکی از آن فیلم‌هایی است که پشت‌صحنه‌های جذابی برای خواندن دارد. امیدوارم در آینده بازسازی MCU‌ای از Blade داشته باشیم، اگرچه نمی‌توانم تصور کنم که علی بتواند شخصیت اسنایپس را تکرار کند، اما دیدن یک رویکرد تازه با بودجه‌ای بزرگ‌تر جالب خواهد بود.