فیلم The Rhythm Section 2020

**بررسی: بخش ریتم** به جای اینکه "بخش ریتم" یک فیلم بی‌نظیر باشد، می‌توان آن را یک وقت‌گذر متوسط دانست که اگر عنوان بدترین افتتاحیه تاریخ را نداشت، به راحتی فراموش می‌شد. این فیلم که توسط همان شرکتی تولید شده که فیلم‌های جیمز باند را می‌سازد، با مشکلات تولید زیادی مواجه شد. بلک لایولی در صحنه فیلمبرداری آسیب دید و این موضوع باعث تأخیر در اکران فیلم شد....

**بررسی: بخش ریتم** به جای اینکه "بخش ریتم" یک فیلم بی‌نظیر باشد، می‌توان آن را یک وقت‌گذر متوسط دانست که اگر عنوان بدترین افتتاحیه تاریخ را نداشت، به راحتی فراموش می‌شد. این فیلم که توسط همان شرکتی تولید شده که فیلم‌های جیمز باند را می‌سازد، با مشکلات تولید زیادی مواجه شد. بلک لایولی در صحنه فیلمبرداری آسیب دید و این موضوع باعث تأخیر در اکران فیلم شد. بنابراین، انتظارات من از این فیلم به طور واضح پایین بود. این اولین باری بود که من فیلمی از رید موراتو را تماشا می‌کردم و همچنین مارک برنل که به عنوان نویسنده فیلم در این اثر debut می‌کند. معمولاً تنها چیزی که درباره فیلم می‌دانستم، خلاصه داستان و اعضای تیم تولید بود، اما همچنین از نظرات منفی منتقدان و تماشاگران مطلع بودم. با اینکه ضعف‌های فیلم غیرقابل انکار است، اما به نظرم فیلم رید موراتو شایسته این نیست که در ژانویه با این همه فیلم بد دیگر قرار بگیرد. عکاسی شون بابیت یک نقطه قوت تکنیکی است و دو صحنه اکشن با یک برداشت را به طرز فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد. من همیشه از فیلم‌هایی که در شهرهای واقعی یا مکان‌های دورافتاده فیلمبرداری شده‌اند لذت می‌برم، زیرا این موضوع به فیلم فضای واقع‌گرایانه‌ای می‌دهد. بازیگران نیز بسیار خوب هستند. بلک لایولی یکی از بهترین بازی‌های خود را ارائه می‌دهد که قطعاً غم‌انگیزترین آن‌هاست. شخصیت او همواره در موقعیت‌های چالش‌برانگیز قرار دارد و بلک به طور مؤثری حالت ذهنی استیفانی را به تصویر می‌کشد. جود لاو و استرلینگ کی. براون نیز عملکرد قابل توجهی دارند، اما نکات مثبت همین‌جا به پایان می‌رسد. از نظر داستان، "بخش ریتم" فاقد خلاقیت و منحصر به فرد بودن است. این فیلم به شدت پیش‌بینی‌پذیر و مستقیم است و ویرایش آن به گونه‌ای است که فیلم را بسیار خسته‌کننده می‌کند. بسیاری از صحنه‌ها به طور غیرضروری طولانی شده‌اند و اطلاعات جدیدی به تماشاگر منتقل نمی‌شود. فیلم به گونه‌ای ویرایش شده که تقریباً پانزده تا بیست دقیقه از آن چیزی برای ارائه ندارد. داستان همچنین سؤالات منطقی زیادی را مطرح می‌کند. من نمی‌خواهم به جزئیات تصمیمات شخصیت‌ها بپردازم، اما فیلم واقعاً تماشاگر را وادار می‌کند بپرسد "چطور/چرا او قادر است این کارها را انجام دهد؟!" استیفانی به عنوان یک مأمور آموزش دیده است، اما او تقریباً از هیچ‌یک از مهارت‌هایی که آموخته استفاده نمی‌کند و همواره از همه چیز فرار می‌کند، که منجر به مرگ افراد بی‌گناه در مأموریت‌های ناکامش می‌شود. در کنار او، شخصیت‌های دیگری هم هستند که انگیزه‌های نامشخص یا سبک زندگی مشکوکی دارند، با توجه به اینکه این فیلم به مسائل اطلاعاتی و تروریسم می‌پردازد. همچنین، موسیقی فیلم به طرز عجیبی نامناسب است و انتخاب آهنگ‌ها با لحن تاریک و افسرده فیلم همخوانی ندارد. در مجموع، "بخش ریتم" به اندازه بسیاری از فیلم‌های ژانویه وحشتناک نیست و قطعاً شایسته عنوان بدترین افتتاحیه تاریخ نیست، اما هنوز هم با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند. ویرایش فیلم به طرز غیرمعمولی انجام شده و صحنه‌ها به مدت‌های غیرضروری کشیده می‌شوند. رید موراتو نتوانسته خلاقیت یا چیزی نوآورانه به فیلم خود بیاورد و مارک برنل نیز فیلمنامه‌ای پیش‌بینی‌پذیر نوشته است. موسیقی استیون مازارو با لحن فیلم همخوانی ندارد، اما عکاسی شون بابیت چند صحنه اکشن جالب و شگفت‌انگیز ارائه می‌دهد. بازیگران واقعاً خوب هستند و اگر بلک لایولی در این فیلم نبود، قطعاً وضعیت بسیار بدتری داشت. نمره: C- فیلمی معقول که نه خیلی به یاد ماندنی است و نه چندان بد، اما بازی بلک لایولی در نقش اصلی و برخی صحنه‌های اکشن قابل قبول بودند. به طور کلی، یک وقت‌گذر دیگر، اما شاید در چند سال آینده دوباره به آن مراجعه کنم. **3.0/5**