فیلم The Piano Lesson 2024

وقتی که اثر یک نمایشنامه‌نویس بااستعداد برای پرده بزرگ سینما اقتباس می‌شود، انتقال از یک رسانه به رسانه‌ای دیگر می‌تواند به شدت چالش‌برانگیز باشد. اگر اقتباس به درستی انجام نشود، نمی‌تواند حق مطلب را درباره منبع اصلی ادا کند، که این نتیجه اغلب به ناحق به تحقیر کلی فیلم به عنوان یک هنر “پست‌تر” نسبت به دیگر اشکال هنری (مانند ادبیات یا تئاتر) دامن می‌زند....

وقتی که اثر یک نمایشنامه‌نویس بااستعداد برای پرده بزرگ سینما اقتباس می‌شود، انتقال از یک رسانه به رسانه‌ای دیگر می‌تواند به شدت چالش‌برانگیز باشد. اگر اقتباس به درستی انجام نشود، نمی‌تواند حق مطلب را درباره منبع اصلی ادا کند، که این نتیجه اغلب به ناحق به تحقیر کلی فیلم به عنوان یک هنر “پست‌تر” نسبت به دیگر اشکال هنری (مانند ادبیات یا تئاتر) دامن می‌زند. متأسفانه در مورد جدیدترین اقتباس از آثار آگوست ویلسون، این مشکل به وضوح وجود دارد و این تبدیل به نسبت به نسخه‌های قبلی آثار او (مانند "حصارها" (۲۰۱۶) که به طرز قابل توجهی موفق بود) ضعیف به نظر می‌رسد. این داستان درباره دو خواهر و برادر (جان دیوید واشنگتن و دانیل ددوایر) است که بر سر سرنوشت یک ارث خانوادگی - یک پیانو با نمای دست‌ساز که تصاویری از اجداد دوران برده‌داری‌شان بر آن نقش بسته - به بحث و جدل می‌پردازند. این دو گزینه‌های مختلفی برای آینده این پیانو دارند؛ یکی به فکر فروش آن است و دیگری می‌خواهد آن را به عنوان یک قطعه ارزشمند از تاریخ خانواده حفظ کند. با این حال، در حین پیشبرد این سناریو، مشکلاتی بروز می‌کند وقتی که ارواح خویشاوندان درگذشته و دیگر موجودات غیرواقعی در تلاش برای حل و فصل این اختلاف، به صورت سوررئال ظاهر می‌شوند. این پیش‌فرض جذاب است و در مورد مواجهه با ارواح گذشته و تأثیرات تجربیات آن‌ها بر نسل‌های آینده سخن می‌گوید. اما بسیاری از صحنه‌های فیلم به یکی از مشکلات کلیدی که اغلب اقتباس‌های نمایشی را تضعیف می‌کند، دچار می‌شوند: مکالمات طولانی و خسته‌کننده که ممکن است در برادوی کار کنند، اما برای بینندگان در سینما صبر را به چالش می‌کشند. علاوه بر این، بسیاری از بخش‌ها به تبادل‌های به‌ظاهر نامربوط می‌پردازند که ارتباط آن‌ها با روایت اصلی بسیار ضعیف به نظر می‌رسد و این بخش‌ها بیشتر تحت تأثیر دیالوگ‌های پرشمار و نه چندان جالب قرار می‌گیرند. به علاوه، تسلسل‌های فانتزی به طرز شدیدی با بقیه فیلم همخوانی ندارند و به نظر می‌رسد که بیشتر در فیلمی مانند "کری" (۱۹۷۶) جا دارند تا یک تولید از آگوست ویلسون. در حالی که فیلم اول نویسنده-کارگردان مالکوم واشنگتن نقاط قوتی دارد، مانند بازی‌های خوب از بازیگران، فیلم‌برداری خلاقانه و طراحی تولید دقیق، اما از اجزای ضروری برای تبدیل شدن به یک تماشای جذاب و قابل توجه بی‌بهره است. بدون شک، آگوست ویلسون شایسته بهتر از آنچه در اینجا محقق شده، است؛ فیلمی که عمدتاً فراموش‌ناشدنی و سایه‌ای کمرنگ از سایر اقتباس‌های سینمایی اوست. با وجود اوج‌ها و فرودها، "درس پیانو" به طور کلی تماشای خوبی است. احساس می‌کردم که علاقه‌ام به طور مداوم افزایش و کاهش می‌یابد، بنابراین شکی نیست که می‌توانستند کار بیشتری انجام دهند تا بیشتر به تماشای آن علاقه‌مند شوم - اما در انصاف باید بگویم که همچنان علاقه‌مند بودم. جان دیوید واشنگتن و ساموئل ال. جکسون در نقش‌های خود خوب عمل می‌کنند، اما کسی که به عنوان نقطه قوت این فیلم باید از او یاد کرد، دانیل ددوایر است - اجرای فوق‌العاده‌ای! من واقعاً ۲۴ ساعت پیش او را نمی‌شناختم، اما اکنون پس از این فیلم و "Carry-On" او را می‌شناسم. مایکل پاتس نیز شایسته تقدیر است. این فیلم داستانی قابل توجه دارد، موسیقی آن خوب است و لحظات قابل توجهی نیز در آن وجود دارد - به ویژه اجراي "برتا، برتا" با حضور جکسون و گروهش در ذهنم باقی مانده است. اکنون متوجه شدم که این فیلم بر اساس یک نمایشنامه است و این واقعاً در برخی صحنه‌ها واضح است. این داستان بر اساس نمایشنامه آگوست ویلسون است و هرگز تردیدی نخواهید داشت که از صحنه آمده است. سبک ارائه و ساختار داستان به طور کامل نمایشی است و این برای من به خوبی در پرده بزرگ کار نکرد. همه چیز در مورد یک پیانو است. "بوی ویله" (جان دیوید واشنگتن) فکر می‌کند که با فروش آن می‌توانند وضعیت بهتری پیدا کنند. خواهر "برنیس" (دانیل ددوایر) برعکس، بر این باور است که این پیانو باید بر روی جسد او منتقل شود. این احساس ممکن است واقعاً به حقیقت نزدیک‌تر باشد از آنچه کسی بخواهد، زیرا داستان پیشرفت می‌کند و مشخص می‌شود که این پیانوی زیبا هیچ قصدی برای حرکت ندارد - و اینکه تاریخچه‌ای ترسناک به همراه دارد. هر دو شخصیت این ساز را به عنوان بخشی اساسی از گذشته خود می‌بینند - گذشته‌ای که با بی‌رحمی، برده‌داری و کار سخت پر شده است، اما آیا می‌توانند با نقش آن در آینده خود کنار بیایند؟ ساموئل ال. جکسون به صورت محدود در نقش پدر خانواده "دوکر" حضور دارد، اما به سختی در داستان تأثیر می‌گذارد (به نظر می‌رسد که حضور کولمن دومینگو بیشتر مورد پسند باشد). کوری هاوکینز نقش کشیش "آوری" را به گونه‌ای بازی می‌کند که گویی می‌خواهد ادی مرفی باشد و بقیه داستان به طرز ناامیدکننده‌ای به سبک ملودرام خانوادگی می‌چرخد و تاریخچه‌ای وحشتناک و خشونت‌آمیز را با کمترین عناصر از یک فیلم ترسناک در انتها ترکیب می‌کند. این فیلم زیبا به نظر می‌رسد، اما کل این کار از نظر سرعت بسیار کم است، دیالوگ‌ها به شدت زیاد است و هرچند گاهی دوربین‌برداری شدت خاصی را به ما می‌دهد، برای بیشتر قسمت‌ها این نوعی نمایش است که باید در رسانه اصلی خود باقی می‌ماند.