فیلم Bridget Jones: Mad About the Boy 2025

این فیلم می‌توانست با شهامت بیشتری به روایت خود بپردازد! چهار سال از زمانی که یک مین زمینی «بریجت» (رنه زل‌وگر) را به یک مادر تنها تبدیل کرد، می‌گذرد و «بیلی» (کاسپر کناف) و «مابل» (میلا یانکوویچ) او را به چالش می‌کشند و بهانه‌ای برای آشنا نشدن با افراد جدید فراهم می‌کنند. وقتی او با استفاده از شکلات به دنبال بچه‌ها به دشت می‌رود، به...

این فیلم می‌توانست با شهامت بیشتری به روایت خود بپردازد! چهار سال از زمانی که یک مین زمینی «بریجت» (رنه زل‌وگر) را به یک مادر تنها تبدیل کرد، می‌گذرد و «بیلی» (کاسپر کناف) و «مابل» (میلا یانکوویچ) او را به چالش می‌کشند و بهانه‌ای برای آشنا نشدن با افراد جدید فراهم می‌کنند. وقتی او با استفاده از شکلات به دنبال بچه‌ها به دشت می‌رود، به سرعت خود را در درختی گیر کرده می‌بیند و در تلاش برای نجات بچه‌هایش توجه معلمشان «والاکر» (چیوتل اجیوفور) و نگهبان جذاب «روکستر» (لئو وودال) را جلب می‌کند. او قبلاً با معلم وسواس‌دارشان آشنا شده بود، اما مرد جوان به قلبش جرقه می‌زند! پس از کمی flirt اینترنتی، او دوباره به عنوان «بریجت» زنده و متمرکز می‌شود. دوستانش بسیار خوشحال هستند، به ویژه به خاطر مهارت‌های او در نجات سگ‌ها. اما مشکل این است که فاصله سنی وجود دارد. بچه‌ها پدرشان را دلتنگ هستند و او مضطرب است و با پدیده ناخوشایند «گستینگ» (ناپدید شدن) مواجه است. در همین حال، «بیلی» در مدرسه از نظر عاطفی خوب عمل نمی‌کند. این وضعیت او را مجبور می‌کند بیشتر با معلمش و مدرسه در ارتباط باشد، که منجر به یک سفر مدرسه‌ای افشاگرانه می‌شود. با وجود انتخاب‌های بسیار، آیا کسی به خوشبختی خواهد رسید؟ زل‌وگر در اینجا در بهترین فرم خود است و شور و اشتیاق زیادی برای نقش دارد، همچنین بچه‌ها به طور طبیعی در زندگی روزمره‌اش نقش دارند، اما نکته اصلی این فیلم به تدریج کمرنگ می‌شود و من او را فردی نسبتاً بی‌رحم و خودخواه تصور کردم، زیرا پیش‌بینی‌پذیری عادی در داستان غالب شد. هیو گرانت چند صحنه را به طرز زنده‌ای اجرا می‌کند اما چهره‌های قدیمی مانند جونز/برودبنت/ایمری به اندازه کافی حضور ندارند تا به یادمان بیاورند که چرا واقعاً به «بریجت» اهمیت می‌دادیم. جنبه‌های تلویزیونی با نیل پیرسون تقریباً کاملاً فاقد شوخی هستند و اگرچه هلن فیلدینگ هنوز به خوبی می‌داند چه چیزی باعث خنده مردم می‌شود، اما شعله اصلی از ترکیب رخت بربسته است. وودال چهره‌ای جذاب است و به نقش خود عادی و جذابیت می‌بخشد، اما این توصیف به خوبی وضعیت کلی فیلم را خلاصه می‌کند - فیلمی سبک و شاداب که ارزش دیدن دارد، اما برای سلیقه من کمی ترسو است. «بریجت جونز: دیوانه درباره پسر» یک بار دیگر به این جهان خاص بازمی‌گردد و باید بگویم که بازگشت مثبتی به دنیای بریجت جونز است. در برخی قسمت‌ها خنده‌دار است و بازیگران قابل توجهی دارد، هرچند که جنبه‌های جدی‌تر آن کمی مرا شگفت‌زده کرد. من کسی نیستم که کتاب‌ها را خوانده باشد (واضح است... من کتاب بخوانم؟ بی‌زحمت!) بنابراین نمی‌دانستم داستان به کجا می‌رود، اما قبل از تماشا شنیده بودم که مورد تحسین قرار گرفته و داستان احساسی‌تری دارد - و واقعاً هم همین‌طور است. این فیلم به خوبی پیام خود درباره از دست دادن را منتقل می‌کند. پایان فیلم جایی است که این عنصر به اوج خود می‌رسد و می‌توانستم چند صدای اشک را در میان تماشاگران در سینما بشنوم. برای من شخصاً کمی بیش از حد واضح بود، اما هیچ شکی نیست که این لحظه دل‌انگیز است و به خوبی توسط کاسپر کناف به تصویر کشیده شده است. رنه زل‌وگر همچنان به خوبی در نقش شخصیت اصلی جا می‌گیرد و هر چیزی که درباره بازی‌های او در سه فیلم قبلی گفته شده، اینجا هم صادق است. در مورد سایر بازیگران، دانیل هیو گرانت همچنان بسیار creepy است اما واقعاً به خوبی این نقش را ایفا می‌کند. چیوتل اجیوفور نمایش خوبی دارد و تماشای او برایم لذت‌بخش است. لئو وودال، نام جدیدی برای من است و او هم قابل قبول است، شخصیتش واقعاً چندان خاصی نیست اما در خود وودال مشکلی نیست. به جز این‌ها، دیدن تمام چهره‌های آشنا از فیلم‌های قبلی خوشایند است.