فیلم The Monkey 2025

«میمون» دارای یک مفهوم جالب است و از طبیعت عجیب و غریب آن لذت بردم. با این حال، تقریباً در اواسط فیلم نسبت به شخصیت‌های انسانی کم‌کم بی‌علاقه شدم. این نشانه خوبی نیست با توجه به زمان کوتاه 90 دقیقه‌ای فیلم، اما پایان فیلم به‌موقع می‌رسد و این موضوع آن را نجات می‌دهد. تئو جیمز در این فیلم عملکرد خوبی دارد و قطعاً بیشتر از هر...

«میمون» دارای یک مفهوم جالب است و از طبیعت عجیب و غریب آن لذت بردم. با این حال، تقریباً در اواسط فیلم نسبت به شخصیت‌های انسانی کم‌کم بی‌علاقه شدم. این نشانه خوبی نیست با توجه به زمان کوتاه 90 دقیقه‌ای فیلم، اما پایان فیلم به‌موقع می‌رسد و این موضوع آن را نجات می‌دهد. تئو جیمز در این فیلم عملکرد خوبی دارد و قطعاً بیشتر از هر بار دیگری که او را دیده‌ام از بازی‌اش خوشم آمد. من او را در فیلم‌های زیادی ندیده‌ام (حالا پنج فیلم)، اما یاد من از او در واقع با صحنه‌ای از «فیلم میان‌سال‌ها» است که در آن به نوعی با مدفوع انسانی در بینی‌اش مواجه می‌شود... امیدوارم این اجرا آن یاد را تحت‌الشعاع قرار دهد (که نخواهد داد). خون و خونریزی نشان داده‌شده در ماجراجویی‌های شخصیت اصلی بسیار جالب و به‌نظرم خلاقانه است. زاویه «حادثه عجیب» تماشای جذابی دارد. همه‌چیز در مورد آن فرد با چشمان قرمز قطعاً عامل موفقیت این فیلم است، همان‌طور که باید باشد. داستان قوی‌تری می‌توانست باعث شود من واقعاً عاشقش شوم. «میمون» بین خلاقیت و ناامیدی در نوسان است. اوزگود پرکینز لحظات الهام‌بخش را خلق می‌کند و بهترین‌ها را از یک بازیگر قوی به‌دست می‌آورد، اما کمبود هویت منسجم باعث می‌شود که ترکیب نامنظم ژانرها و لحن‌ها نتواند به پتانسیل واقعی‌اش برسد. برای برخی، این ترکیب خنثی و پر از خون از ترس، هجو، درام خانوادگی و کمدی ممکن است تازگی و جسارت به همراه داشته باشد؛ اما برای دیگران، این فقط خسته‌کننده و گیج‌کننده خواهد بود. به طور شخصی، برای من کار نکرد... اصلاً. امتیاز: C- این فیلم خیلی طول می‌کشد تا شروع شود و وقتی هم که شروع می‌شود، واقعاً یک درام ترسناک نیمه‌کمدی غیر اصلی است که حول یک عروسک نه‌چندان ترسناک می‌چرخد. این بار، دو برادر «هال» و «بیل» که پس از مرگ پدرشان یک جعبه کلاه قدیمی پیدا می‌کنند، در آن یک میمون اسباب‌بازی به نظر می‌رسد. آن را کش می‌کنند و در نتیجه، پرستار بچه دیگر وجود ندارد و این فقط آغاز شرارت آن است. با کنار هم گذاشتن همه چیز، آنها تصمیم می‌گیرند که بهتر است آن را در یک چاه بیندازند و به بزرگ شدن ادامه دهند. سال‌ها بعد، «هال» (تئو جیمز) حالا خودش یک پسر به نام «پیتی» (کولین اوبراین) دارد و سعی دارد پس از فروپاشی ازدواجش، رابطه‌اش را با او بازسازی کند. او همچنین با برادر دوقلویش که از او فاصله گرفته است، در ارتباط نیست و وقتی ناگهان به او خبر می‌دهند که عمه‌شان فوت کرده، خوشحال نمی‌شود. او حالا باید پسر reluctant را به خانه‌ای که در آن بزرگ شده‌اند ببرد و حدس بزنید در کمد چه چیزی وجود دارد؟ در بعضی از مواقع فیلم واقعاً خنده‌دار است، اما نمی‌دانم چقدر این موضوع عمدی است، زیرا جیمز یک عملکرد کاملاً بی‌روح را ارائه می‌دهد و نمونه‌ای از رقابت‌های خواهر و برادری، شامل درجه‌ای از تهدید که به‌وضوح مضحک است. ایده‌اش بی‌معنی نیست، اگرچه تکراری است، بلکه بازیگری و نویسندگی ضعیف و موقعیت‌ها - اختلافات خانوادگی، پدر ناتنی جدید (الیجاه وود) و غیره - همگی پیش‌بینی‌پذیر هستند و تقریباً چیزی جدید در یک ساعت و چهل دقیقه ارائه نمی‌دهند. قطعاً می‌توانستم برای میمون چند استفاده خوب فکر کنم!